Zsoltárok 130

1 Zarándoklás éneke. A mélységből szólítlak, Örökkévaló!

Kanto de suprenirado. El profundo mi vokas Vin, ho Eternulo.

2 Uram, hallgass szavamra, legyenek füleid figyelmesek könyörgésem szavára!

Mia Sinjoro, aŭskultu mian voĉon; Viaj oreloj atentu la voĉon de mia petego.

3 Ha bünöket őrzöl meg, Jáh, Uram, ki állhat meg?

Se vi, ho Eternulo, kalkulus la pekojn, Kiu povus stari, ho mia Sinjoro?

4 Mert nálad a bűnbocsátás, azért hogy féljünk téged.

Sed Vi estas pardonema, Por ke Vi estu respektata.

5 Reménykedtem az Örökkévalóban, reménykedett a lelkem és ígéjére várakoztam.

Mi esperis al la Eternulo, esperis mia animo, Kaj Lian vorton mi fidis.

6 Lelkem várt az Úrra, inkább mint őrök a reggelre, mint őrök a reggelre.

Mia animo atendas mian Sinjoron pli, Ol la gardantoj atendas la matenon, La gardantoj la matenon.

7 Várakozzál, Izraél, az Örökkévalóra, mert az Örökkévalónál van a szeretet, és bőviben van nála a megváltás;

Izrael fidu la Eternulon; Ĉar ĉe la Eternulo estas favorkoreco Kaj ĉe Li estas granda liberigo.

8 és Ő meg fogja váltani Izraélt mind a bűneitől!

Kaj Li liberigos Izraelon De ĉiuj liaj pekoj.