Zsoltárok 129

1 Zarándoklás éneke. Sokat szorongattak engem ifjúkorom óta – mondja csak Izraél –

Kanto de suprenirado. Multe oni afliktis min de post mia juneco, Diras Izrael,

2 sokat szorongattak engem ifjúkorom óta, még sem bírtak velem!

Multe oni afliktis min de post mia juneco, Sed oni min ne pereigis.

3 Hátamon szántottak a szántók, hosszúra húzták barázdájukat.

Sur mia dorso plugis plugistoj, Faris siajn sulkojn longaj.

4 Az Örökkévaló igazságos: szétvágta a gonoszok kötelét.

La Eternulo estas justa; Li dishakis la ŝnurojn de la malvirtuloj.

5 Szégyent valljanak és hátráljanak meg mind a Czión gyűlölői;

Hontiĝu kaj turniĝu malantaŭen Ĉiuj malamantoj de Cion.

6 legyenek mint a háztetők fűve, mely mielőtt kitépik, elszáradt;

Ili estu kiel tegmenta herbo, Kiu forvelkas, antaŭ ol oni ĝin elŝiris;

7 melylyel nem töltötte meg markát az arató, sem ölét a kévekötő,

Per kiu ne plenigas rikoltanto sian manon Nek garbiganto sian baskon.

8 s nem mondták az arra menők: az Örökkévaló áldása reátok! Áldunk titeket az Örökkévaló nevében!

Kaj la preterirantoj ne diros: Beno de la Eternulo estu al vi, Ni benas vin per la nomo de la Eternulo.