Zsoltárok 109
1 A karmesternek. Dávidtól zsoltár. Dicséretem Istene, ne hallgass!
Voor muziekbegeleiding. Een psalm van David. Mijn God, tot wien mijn loflied klinkt, Zwijg toch niet stil!
2 Mert gonosznak száját és csalfaságnak száját nyitották rám, beszéltek velem hazug nyelvvel.
Want men zet een mond vol boosheid en bedrog tegen mij op, En belastert mij met leugentongen;
3 És gyülölet szavaival környékeztek, és harczoltak ellenem ok nélkül.
Men bestookt mij met woorden van haat, En bestrijdt mij zonder enige grond;
4 Szeretetemért vádolnak engem, holott én csnpa imádság vagyok.
Men belaagt mij tot loon voor mijn liefde, En tot loon voor mijn bidden;
5 Tettek velem rosszat jóért, s gyűlöletetszeretetemért.
Men vergeldt mij kwaad voor goed, En haat voor mijn liefde.
6 Rendelj föléje gonoszt, és vádló álljon jobbjánál!
Stel een gewetenloos rechter over hem aan, En aan zijn rechterhand trede een valse aanklager op;
7 Mikor megitélték, kerüljön ki bűnösnek és imája váljék vétekké!
Voor het gerecht worde hij schuldig bevonden, En smeke hij tevergeefs om genade.
8 Legyenek napjai kevesek, a mi neki szánva volt, más vegye el!
Mogen zijn dagen maar kort zijn, En zijn ambt aan een ander vervallen.
9 Legyenek gyermekei árvák, és felesége özvegy!
Zijn kinderen mogen wezen, Zijn vrouw een weduwe worden;
10 S bujdosva bujdossanak el gyerrnekei, kéregessenek és kolduljanak, el a romjaiktól!
Mogen zijn zonen als bedelaars zwerven, Zelfs uit hun krotten worden verjaagd.
11 Tőrbe ejtse hitelező mindazt a mi az övé, és idegenek prédálják el szerzeményét.
De woekeraar legge beslag op heel zijn bezit, En vreemden mogen met zijn verdiensten gaan strijken.
12 Ne legyen neki, ki tartósan mível szeretetet s ne legyen árváinak, ki rajtuk könyörül!
Laat niemand zich zijner ontfermen, Niemand zich over zijn wezen erbarmen;
13 Legyenek utódai kiirtásra, a másik nemzedékben törültessék el nevök!
Laat zijn kroost ten ondergang worden gedoemd, Zijn naam al verdwijnen in het eerste geslacht.
14 Emlékezésre legyen őseinek bűne az Örökkévalónál, es anyjának vétke el ne törültessék!
Moge Jahweh de misdaad zijner vaderen gedenken, En de schuld van zijn moeder nooit worden gedelgd;
15 Legyenek mindig előtte az Örökkévalónak, s irtsa ki az országból emléküket!
Jahweh houde ze altijd voor ogen, Zodat zelfs hun aandenken van de aarde verdwijnt.
16 Mivelhogy nem gondolt arra, hogy szeretetet míveljen s üldözött szegény és szükölködő embert s levert szívüt, hogy megölhesse.
Want hij dacht er niet aan, barmhartig te zijn, Maar vervolgde den ellendige, arme en bedroefde ten dode.
17 Szerette az átkot, tehát rája jött, nem kedvelte az áldást, tehát eltávozott tőle.
Hij hield van vervloeking: die treffe hem dan; Geen zegen wilde hij spreken: die blijve hem verre!
18 Felöltötte az átkot mint ruháját, tehát bement mint a víz a belsejébe, s mint az olaj csontjaiba.
De vloek trok hij aan als een kleed: Die dringe hem als water in het lijf, als olie in zijn gebeente;
19 Legyen neki mint ruha, melybe burkolózik, és övül, melyet mindig felköt.
Die worde de mantel, waarin hij zich hult, De gordel, die hij altijd moet dragen.
20 Ez munkabére vádlóimnak az Örökkévalótól, s azoké, kik rosszat beszélnek lelkem ellen!
Zó moge Jahweh mijn haters vergelden, En die laag van mij lasteren!
21 Te pedig Örökkévaló, én Uram, tégy velem neved kedvéért, mert jó a te kegyelmed, ments meg engemet!
Maar treed Gìj voor mij op, o Jahweh, mijn Heer, En red mij omwille van uw Naam naar de rijkdom uwer genade!
22 Mert szegény és szükölködő vagyok, és szívem megsebesült én bennem.
Want ik ben arm en ellendig, En mijn hart krimpt ineen in mijn borst;
23 Mint árnyék, mikor megnyúlik, eltünedezem, elriasztattam mint a sáska.
Ik zink weg als een verdwijnende schaduw, Word voortgejaagd als een sprinkhanenzwerm;
24 Térdeim elgyengültek a bőjttől, és húsom elsoványodott, zsírtalan.
Van het vasten knikken mijn knieën, En mijn vermagerd lichaam schrompelt ineen.
25 És én gyalázásra lettem nekik; meglátnak, fejüket csóválják.
Zó ben ik hun een bespotting geworden; Die mij zien, schudden meewarig het hoofd.
26 Védelmezz meg, Örökkévaló, én Istenem, segíts engem szereteted szerint!
Help mij, Jahweh, mijn God, En red mij naar uw genade;
27 Hadd tudják meg, hogy a te kezed ez, te, oh Örökkévaló, cselekedted!
Opdat men erkenne, dat het uw hand is, Jahweh: dat Gij het volbracht!
28 Átkozzanak ők, te pedig áldasz; támadtak, de megszégyenültek, szolgád pedig örül.
Laat hèn dan maar vloeken, als Gìj mij wilt zegenen; Mijn vijand zich schamen, maar uw knecht zich verheugen;
29 Öltsenek vádlóim gyalázatot, s burkolózzanak mint a köpenybe szégyenökbe!
Mogen mijn tegenstanders met smaad worden bekleed, En zich in hun schande hullen als in een mantel!
30 Magasztalom az Örökkévalót szájammal nagyon, és sokak közepette dicsérem őt;
Dan zal ik Jahweh juichend danken, En voor een talloze schare Hem prijzen;
31 mert ott áll jobbjánál a szükölködőnek, hogy megsegítse lelkének biráitól.
Omdat Hij aan de rechterhand van den ongelukkige staat, Om hem te redden, van die hem verdoemen!
