Zsoltárok 104
1 Áldjad, én lelkem, az Örökkévalót! Örökkévaló, én Istenem, felette nagy vagy, fenséget és díszt öltöttél.
Loof den HEERE, mijn ziel! O HEERE, mijn God! Gij zijt zeer groot, Gij zijt bekleed met majesteit en heerlijkheid.
2 Világosságba burkolózik, mint palástba, kiterjeszti az eget, mint a szőnyeget.
Hij bedekt Zich met het licht, als met een kleed; Hij rekt den hemel uit als een gordijn.
3 Aki vizekben gerendázta emeleteit, aki fellegeket tesz szekerévé, aki jár a szélnek szárnyain.
Die Zijn opperzalen zoldert in de wateren, Die van de wolken Zijn wagen maakt, Die op de vleugelen des winds wandelt.
4 Szeleket tesz követeivé, szolgáivá lobogó tüzet.
Hij maakt Zijn engelen geesten, Zijn dienaars tot een vlammend vuur.
5 Talapzataira alapította a földet, hogy meg ne inogjon mindörökké.
Hij heeft de aarde gegrond op haar grondvesten; zij zal nimmermeer noch eeuwiglijk wankelen.
6 Vízárral, mint ruhával takartad be, a hegyeken vizek állnak;
Gij hadt ze met den afgrond als een kleed overdekt; de wateren stonden boven de bergen.
7 dorgálásodtól megfutamodnak, dörgésed hangjától szétsietnek –
Van Uw schelden vloden zij, zij haastten zich weg voor de stem Uws donders.
8 felemelkednek hegyek, alá sülyednek síkságok – arra a helyre, melyet alapítottál nekik.
De bergen rezen op, de dalen daalden, ter plaatse, die Gij voor hen gegrond hadt.
9 Határt vetettél, hogy át ne lépjék, hogy újra be ne borítsák a földet.
Gij hebt een paal gesteld, dien zij niet overgaan zullen; zij zullen de aarde niet weder bedekken.
10 Aki forrásokat bocsát a völgyekbe, hegyek között folynak.
Die de fonteinen uitzendt door de dalen, dat zij tussen de gebergten henen wandelen.
11 Itatják minden vadját a mezőnek, vadszamarak a szomjukat oltják.
Zij drenken al het gedierte des velds; de woudezels breken er hun dorst mede.
12 Fölöttük lakozik az ég madara, a lombok közül hangot hallatnak.
Bij dezelve woont het gevogelte des hemels, een stem gevende van tussen de takken.
13 Megitatja a hegyeket emeleteiből, műveid gyümölcséből jóllakik a föld.
Hij drenkt de bergen uit Zijn opperzalen; de aarde wordt verzadigd van de vrucht Uwer werken.
14 Füvet sarjaszt a baromnak, meg növényt az ember munkája által, előhozván kenyeret a földből,
Hij doet het gras uitspruiten voor de beesten, en het kruid tot dienst des mensen, doende het brood uit de aarde voortkomen.
15 és bort, mely örvendezteti halandónak szívét, fénylővé tevén az arczot olajtól, a kenyér pedig erősíti a halandónak szívét.
En den wijn, die het hart des mensen verheugt, doende het aangezicht blinken van olie; en het brood, dat het hart des mensen sterkt.
16 Jóllaknak az Örökkévaló fái, Libánonnak czédrusai, melyeket ültetett;
De bomen des HEEREN worden verzadigd, de cederbomen van Libanon, die Hij geplant heeft;
17 ahol madarak fészkelnek, a gólya – cziprusfák a háza.
Alwaar de vogeltjes nestelen; des ooievaars huis zijn de dennebomen.
18 A magas hegyek a zergéknek valók, a sziklák menedékül a hegyi nyulaknak.
De hoge bergen zijn voor de steenbokken; de steenrotsen zijn een vertrek voor de konijnen.
19 Teremtette a holdat ünnepek számára, a nap ismeri lementét;
Hij heeft de maan gemaakt tot de gezette tijden, de zon weet haar ondergang.
20 szerzesz sötétséget s lészen éjszaka, akkor mozog minden vadja az erdőnek.
Gij beschikt de duisternis, en het wordt nacht, in denwelken al het gedierte des wouds uittreedt:
21 Fiatal oroszlánok ordítanak ragadmányért, így kérvén Istentől eledelöket.
De jonge leeuwen, briesende om een roof, en om hun spijs van God te zoeken.
22 Felsüt a nap visszahúzódnak és tanyáikba heverednek.
De zon opgaande, maken zij zich weg, en liggen neder in hun holen.
23 Dolgára kimegy az ember és munkájára egész estig.
De mens gaat dan uit tot zijn werk, en naar zijn arbeid tot den avond toe.
24 Mily számosak a te műveid, Örökkévaló! Mindnyáját bölcseséggel teremtetted, telve van a föld szerzeményeddel.
Hoe groot zijn Uw werken, o HEERE! Gij hebt ze alle met wijsheid gemaakt; het aardrijk is vol van Uw goederen.
25 Emitt a tenger, nagy és széles határú: ott van csúszó-mászó és száma sincs, kicsiny állatok nagyokkal együtt.
Deze zee, die groot en wijd van ruimte is, daarin is het wriemelende gedierte, en dat zonder getal, kleine gedierten met grote.
26 Ott hajók járnak, a leviátán, melyet alkottál, hogy játszadozzon abban.
Daar wandelen de schepen, en de Leviathan, dien Gij geformeerd hebt, om daarin te spelen.
27 Mindnyájan hozzád reménykednek, hogy megadjad eledelöket a maga idején. –
Zij allen wachten op U, dat Gij hun hun spijze geeft te zijner tijd.
28 Adsz nekik szedegetnek; megnyitod kezedet: megtelnek jóval.
Geeft Gij ze hun, zij vergaderen ze; doet Gij Uw hand open, zij worden met goed verzadigd.
29 Elrejted arczodat: megrémülnek; visszavonod leheletüket: kimúlnak s porukhoz térnek vissza.
Verbergt Gij Uw aangezicht, zij worden verschrikt; neemt Gij hun adem weg, zij sterven, en zij keren weder tot hun stof.
30 Kibocsátod leheletedet: megteremtetnek; így újítod meg a föld színét.
Zendt Gij Uw Geest uit, zo worden zij geschapen, en Gij vernieuwt het gelaat des aardrijks.
31 Legyen az Örökkévaló dicsősége örökre, örüljön az Örökkévaló az ő művein!
De heerlijkheid des HEEREN zij tot in der eeuwigheid; de HEERE verblijde Zich in Zijn werken.
32 Aki letekintett a földre s az megrengett, megérinti a hegyeket és füstölögnek.
Als Hij de aarde aanschouwt, zo beeft zij; als Hij de bergen aanroert, zo roken zij.
33 Hadd énekelek az Örökkévalónak életemben, hadd zengek Istenemnek, amíg vagyok!
Ik zal den HEERE zingen in mijn leven; ik zal mijn God psalmzingen, terwijl ik nog ben.
34 Legyen kellemes neki beszédem; én örüljek az Örökkévalóban.
Mijn overdenking van Hem zal zoet zijn; ik zal mij in den HEERE verblijden.
35 Veszszenek a vétkesek a földről, s gonoszok ne legyenek többé! Áldjad, én lelkem, az Örökkévalót! Halleluja!
De zondaars zullen van de aarde verdaan worden, en de goddelozen zullen niet meer zijn. Loof den HEERE, mijn ziel! Hallelujah!
