Zsoltárok 104
1 Áldjad, én lelkem, az Örökkévalót! Örökkévaló, én Istenem, felette nagy vagy, fenséget és díszt öltöttél.
Rəbbə alqış et, ey könlüm! Ya Rəbb Allahım, Sən nə qədər böyüksən, Ehtişamı, əzəməti geyinmisən!
2 Világosságba burkolózik, mint palástba, kiterjeszti az eget, mint a szőnyeget.
Nura libas kimi bürünən, Göyləri çadır tək açan,
3 Aki vizekben gerendázta emeleteit, aki fellegeket tesz szekerévé, aki jár a szélnek szárnyain.
Yuxarı otaqlarını suların üstündə quran, Buludları Özünə araba edən, Yel qanadları üstünə minib gəzən,
4 Szeleket tesz követeivé, szolgáivá lobogó tüzet.
Küləyi Özünə elçi edən, Yanar odu Özünə xidmətçi edən Sənsən!
5 Talapzataira alapította a földet, hogy meg ne inogjon mindörökké.
Yer üzünün təməlini elə qurdun ki, Əsla sarsılmasın.
6 Vízárral, mint ruhával takartad be, a hegyeken vizek állnak;
Dərin suları libas kimi yer üzünə geydirdin, Sular dağların üstünə qalxdı.
7 dorgálásodtól megfutamodnak, dörgésed hangjától szétsietnek –
Sənin məzəmmətindən sular çəkildi, Şimşəyinin səsindən qorxub qaçdı.
8 felemelkednek hegyek, alá sülyednek síkságok – arra a helyre, melyet alapítottál nekik.
Dağlardan dərələrə axdı, Sənin təyin etdiyin yerlərə töküldü.
9 Határt vetettél, hogy át ne lépjék, hogy újra be ne borítsák a földet.
Onların önünə hədd qoydun ki, ondan aşmasınlar, Heç vaxt daşıb dünyanı basmasınlar.
10 Aki forrásokat bocsát a völgyekbe, hegyek között folynak.
Bulaqları vadilərdən fışqırtdın, Dağların arasından axıtdın.
11 Itatják minden vadját a mezőnek, vadszamarak a szomjukat oltják.
Bu bulaqlar bütün çöl heyvanlarına su verər, Vəhşi eşşəklər içər, susuzluğu gedər.
12 Fölöttük lakozik az ég madara, a lombok közül hangot hallatnak.
Yanlarında quşlar yuva qurar, Budaqlara qonub oxuyar.
13 Megitatja a hegyeket emeleteiből, műveid gyümölcséből jóllakik a föld.
Sən dağları göydəki sarayından sulayırsan, Əlinin bəhrəsindən yer doyur.
14 Füvet sarjaszt a baromnak, meg növényt az ember munkája által, előhozván kenyeret a földből,
Heyvanlar üçün ot bitirirsən, İnsana becərmək üçün bitkilər yetirirsən. Qoy insan torpaqdan azuqəsini çıxartsın:
15 és bort, mely örvendezteti halandónak szívét, fénylővé tevén az arczot olajtól, a kenyér pedig erősíti a halandónak szívét.
Ürəkləri xoşhal edən şərabı, Üzləri güldürən zeytun yağını, Taqət verən çörəyi.
16 Jóllaknak az Örökkévaló fái, Libánonnak czédrusai, melyeket ültetett;
Doyunca su içər Rəbbin ağacları, Livanda əkdiyi sidr ağacları.
17 ahol madarak fészkelnek, a gólya – cziprusfák a háza.
Bu ağaclarda quşlar yuva qurar, Leyləklərin yuvası şam ağacındadır.
18 A magas hegyek a zergéknek valók, a sziklák menedékül a hegyi nyulaknak.
Uca dağlar dağ keçilərinin oylağıdır, Qayalar qayadovşanlarının sığınacağıdır.
19 Teremtette a holdat ünnepek számára, a nap ismeri lementét;
Fəsilləri müəyyən etmək üçün ayı yaratdın, Günəş batacağı zamanı bilir.
20 szerzesz sötétséget s lészen éjszaka, akkor mozog minden vadja az erdőnek.
Gecə olsun deyə havanı qaraldırsan, Bütün meşə heyvanları vurnuxmaya düşürlər.
21 Fiatal oroszlánok ordítanak ragadmányért, így kérvén Istentől eledelöket.
Ov üçün gənc aslanlar nərə çəkərlər, Öz yemlərini Allahdan istəyərlər.
22 Felsüt a nap visszahúzódnak és tanyáikba heverednek.
Gün doğanda çəkilirlər, Yuvalarında yatırlar.
23 Dolgára kimegy az ember és munkájára egész estig.
İnsanlar iş başına gedir, Qaş qaralana qədər işləyirlər.
24 Mily számosak a te műveid, Örökkévaló! Mindnyáját bölcseséggel teremtetted, telve van a föld szerzeményeddel.
Ya Rəbb, əməllərin çoxdur! Hər birini müdrikliklə etmisən, Yaratdıqların yer üzünü doldurub.
25 Emitt a tenger, nagy és széles határú: ott van csúszó-mászó és száma sincs, kicsiny állatok nagyokkal együtt.
Böyük, dərin dənizlərin var, Orada da saysız məxluqlar – Həm kiçik, həm də böyük canlılar qaynaşar.
26 Ott hajók járnak, a leviátán, melyet alkottál, hogy játszadozzon abban.
Oradan gəmilər keçir, Yaratdığın Livyatan sularda oynayır.
27 Mindnyájan hozzád reménykednek, hogy megadjad eledelöket a maga idején. –
Bunların hamısı gözləyir ki, Sən Vaxtlı-vaxtında onları yemləyəsən.
28 Adsz nekik szedegetnek; megnyitod kezedet: megtelnek jóval.
Sən yem verərkən onlar yem yığırlar, Açıq əlinin nemətindən doyurlar.
29 Elrejted arczodat: megrémülnek; visszavonod leheletüket: kimúlnak s porukhoz térnek vissza.
Amma üzünü gizlədərkən vəlvələyə düşürlər, Sən onların nəfəsini kəsərkən ölüb torpağa qarışırlar,
30 Kibocsátod leheletedet: megteremtetnek; így újítod meg a föld színét.
Ruhunu göndərərkən onlar yaranır, Yer üzünə yeni həyat verirsən.
31 Legyen az Örökkévaló dicsősége örökre, örüljön az Örökkévaló az ő művein!
Rəbbin ehtişamı qoy əbədi var olsun! Qoy Rəbb yaratdıqlarına görə şad olsun!
32 Aki letekintett a földre s az megrengett, megérinti a hegyeket és füstölögnek.
Rəbb yerə baxanda yer lərzəyə gəlir, Dağa toxunanda dağ tüstülənir.
33 Hadd énekelek az Örökkévalónak életemben, hadd zengek Istenemnek, amíg vagyok!
Rəbbə ömrüm boyu ilahi söyləyəcəyəm, Nə qədər varam, Allahımı tərənnüm edəcəyəm.
34 Legyen kellemes neki beszédem; én örüljek az Örökkévalóban.
Düşüncəm Ona xoş görünsün, Mən Rəbbə görə sevinəcəyəm.
35 Veszszenek a vétkesek a földről, s gonoszok ne legyenek többé! Áldjad, én lelkem, az Örökkévalót! Halleluja!
Günahkarlar yer üzündən silinsinlər, Pis adamlar yox olsunlar! Rəbbə alqış et, ey könlüm! Rəbbə həmd edin!
