Jeremiás sir 5
1 Emlékezzél meg, mi lett velünk, tekintsd és nézd gyalázatunkat!
Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
2 Birtokunk átszállt idegenekre, házaink külföldiekre.
Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
3 Árvák lettünk, apátlanok, anyáink mintegy özvegyek.
Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
4 Vizünket pénzért ittuk, fát díjon szerzünk.
Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
5 Nyakunkon üldöztek minket, elfáradtunk, nem adatott pihennünk.
Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
6 Egyiptomnak adtunk kezet, Assúrnak, hogy jóllakjunk kenyérrel.
Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
7 Atyáink vétkeztek és nincsenek, mi pedig bűneiket hordoztuk.
Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
8 Szolgák uralkodnak rajtunk, nincs ki kezökből kiszabadítana.
Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
9 Lelkünk árán szerezzük kenyerünket a pusztának kardja miatt.
Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
10 Bőrünk megfeketélett mint a kemencze az éhség forrósága miatt.
Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
11 Asszonyokat bántalmaztak Cziónban, hajadonokat Jehúda városaiban.
La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
12 Vezérek akasztattak fel kezük által, vének arcza nem tiszteltetett.
La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
13 Ifjak malmot hordtak és fiuk a fában botlottak meg.
La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
14 Vének eltüntek a kapuból, ifjak az ő daluktól.
La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
15 Eltünt szivünk vigalma, gyászra fordult körtánczunk.
Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
16 Leesett fejünk koronája, oh jaj nekünk, hogy vétkeztünk.
Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
17 Ezért lett sínylővé a szivünk, ezek miatt sötétültek el szemeink:
Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
18 Czión hegyéért, hogy elpusztult, rókák kószálnak rajta.
Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Te, Örökkévaló, székelsz örökre, trónod nemzedékre meg nemzedékre.
Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
20 Miért felejtesz el bennünket mindig, elhagysz minket hosszú időkre?
Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
21 Téríts bennünket magadhoz, hogy megtérjünk, újítsd meg napjainkat mint hajdanta.
Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
22 Avagy végkép elvetettél minket, olyannyira haragudtál ránk!
Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
