Jób 9
1 Felelt Jób és mondta:
Job antwoordde, en sprak:
2 Valóban tudom, hogy így van; miképpen is igazulhat Istennel szemben a halandó?
Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
3 Ha kíván pörölni vele, nem felel neki egyre sem ezer közül.
Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
4 Szívre bölcs, erőre hatalmas! Ki keményítette meg magát ellene és sértetlen maradt?
Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
5 A ki hegyeket mozdít el, s nem is tudják, a melyeket felforgatott haragjában;
Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
6 a ki megreszketteti a földet a helyéről, hogy oszlopai megrendülnek;
Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
7 a ki szól a napnak s nem ragyog fel, s a csillagokra pecsétet tesz;
Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
8 kiterjeszti az eget egymagában s lépdel a tenger magaslatain;
Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
9 teremti a gönczölszekerét, az óriont s a fiastyúkot meg a Délnek kamaráit;
Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
10 a ki nagyokat tesz kikutathatatlanúl, csodásokat, úgy hogy számuk sincsen:
Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
11 lám, elvonul mellettem s nem látom, elhalad s nem veszem észre;
Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
12 ha kit elragad, ki utasítaná vissza, ki szólna hozzá mit mívelsz?
Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
13 Isten nem fordítja el haragját, alatta legörnyedtek Ráháb segítői;
God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
14 hát még hogy felelnék én neki, választanám szavaimat vele szemben!
Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
15 A ki, ha igazam volna, nem felelnék, az én bírámhoz könyörögnék.
Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
16 Ha szólítanám s felelne nekem, nem hinném, hogy figyel szavamra.
En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
17 A ki viharban rám rohan, hogy sebeimet sokasítsa ok nélkül.
Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
18 Nem enged lélegzetet vennem, hanem jóllakat keserűségekkel.
Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
19 Ha erőn fordul meg: íme a hatalmas, és ha ítéleten: ki idéz meg engem?
Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
20 Ha igazam volna, szájam ítélne el engem; gáncstalan vagyok, fonákká tesz engem.
Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
21 Gáncstalan vagyok, nem ismerem lelkemet, megvetem életemet!
Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
22 Egyre megy; azért azt mondom: Gáncstalant és gonoszt semmisít ő meg.
Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
23 Ha hirtelen öl az ostor, az ártatlanok elcsüggedésén gúnyolódik.
Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
24 Az ország gonoszok kezébe adatott; bíráinak arczát eltakarja, ha ő nem, ugyan kicsoda?
Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
25 Napjaim pedig gyorsabbak voltak a futárnál, eliramodtak, nem láttak jót.
Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
26 Tovavonultak akár gyékényhajók, mint sas lecsap az étkére.
Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
27 Ha azt mondtam, hadd felejtem el panaszomat, hagyom abba bánatos arczomat s hadd derülök fel:
Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
28 megfélemedtem mind a fájdalmaimtól, tudtam, hogy nem fogsz engem ártatlannak mondani.
Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
29 Nekem bűnösnek kell lennem – minek fáradozzam hát hiába?
En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
30 Ha megmosakodnám hóvízben s lúggal tisztítanám kezeimet:
Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
31 akkor a verembe mártanál engem, hogy megutálnának ruháim.
Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
32 Mert nem ember ő mint én, bogy felelhetnék neki, hogy együtt mehetnénk be ítéletre.
Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
33 Nem létezik, ki közöttünk dönt, ki rá tenné kezét mindkettőnkre.
Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
34 Távolítsa el rólam vesszejét, s rettentése ne ijesszen engem:
Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
35 majd beszélnék s nem félnék tőle, mert nem olyan vagyok én magamban.
Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
