Jób 41
1 Kihúzod-e a leviátánt horoggal, s kötéllel lenyomod-e nyelvét?
Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
2 Teszel-e kákagúzst orrába és kampóval átlyukaszthatod-e állkapcsát?
Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
3 Fog-e könyörögni neked, avagy szelíden beszél-e hozzád?
Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
4 Köt-e veled szövetséget, veheted-e örökre szolgául?
Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
5 Játszhatsz-e vele mint madárral, s megkötöd-e leányzóid számára?
Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
6 Alkudnak-e rajta kalmártársak, szétosztják-e kereskedők közt?
Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
7 Megrakod-e tüskékkel a bőrét és halászszigonnyal fejét?
Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
8 Vesd rá kezedet, gondolj harczra – nem teheted többé.
Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
9 Lám, az ember várakozása megcsalatkozott, hisz már láttára is leterül.
Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
10 Nincs vakmerő, ki felingerelné: ki az tehát, ki én elémbe áll?
Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
11 Ki előzött meg valamivel, hogy fizessek? Mi az egész ég alatt van, enyém az.
Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
12 Nem hallgathatom el tagjait, sem hatalmának mivoltát, sem testalkatának kellemét.
Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
13 Ki takarta fel ruhájának felszínét, páros fogsora közé ki hatol be?
Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
14 Arczának ajtait ki nyitotta fel, fogai körül rettenet!
Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
15 Büszkeség pajzsainak csatornái, szoros pecséttel lezárva;
Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
16 egyik éri a másikat, s levegő sem jut közéjök;
Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
17 egyik tapad a másikhoz, összefogódznak s nem válnak szét.
Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
18 Tüsszentése fényt sugároztat és szemei olyanok mint a hajnal szempillái.
Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
19 Szájából fáklyák csapnak ki, tüzes sziporkák szökkennek el.
Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
20 Orrlyukaiból füst megy ki, mint forró üstből kákatörzsön.
Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
21 Lehelete parazsat lobbant föl, és láng megy ki szájából.
Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
22 Nyakán erő tanyázik, előtte szökik a csüggedés.
In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
23 Húsának lafantyúi feszesek, szilárdak rajta, nem fityegnek.
Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
24 Szíve szilárd mint a kő és szilárd mint az alsó malomkő.
Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
25 Emelkedésétől hatalmasak félnek, megtöretésétől megzavarodnak.
Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
26 Ha ki karddal éri, ez nem áll meg benne, sem dárda, kopja s nyílvas.
Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
27 Szalmának tekinti a vasat, korhadt fának az érczet;
Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
28 meg nem szalasztja az íjj fia, tarlóvá változnak át rajta parittyakövek.
Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
29 Tarlónak tekinti a buzogányt, s nevet a lándzsának süvítésén.
Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
30 Alul rajta kiélezett cserepek, cséplőszánt terít az iszapra.
Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
31 Felforralja, mint a fazekat, a mélységet, olyanná teszi a tengert, mint keverő üstöt.
Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
32 Mögötte világít egy ösvény, őszhajnak lehet gondolni az árt.
Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
33 Nincs földön párja neki, mely alkotva van rettenthetetlennek.
Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
34 Minden magast lenéz, király ő mind a büszke vadak fölött.
Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
