Jób 4
1 Felelt a Témánbeli Elífáz és mondta:
Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:
2 ajjon ha szólni próbálnánk hozzád, terhedre volna-e; de visszatartani a szavakat ki bírja?
Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?
3 Íme, oktattál sokakat, és lankadt kezeket megerősítettél;
Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;
4 a megbotlót fönntartották szavaid és görnyedező térdeket megszilárdítottál.
Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:
5 Most hogy reád jött, terhedre van, hozzád ér, és megrémültél?
Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!
6 Nemde istenfélelmed a te bizodalmad, reményed pedig útjaid gáncstalansága!
Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?
7 Gondolj csak rá: ki az, ki ártatlanul veszett el, és hol semmisültek meg egyenesek?
Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?
8 A mint én láttam: kik jogtalanságot szántottak és bajt vetettek, azt aratják is;
Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!
9 Isten leheletétől elvesztek, s haragja fuvallatától elenyésznek.
Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:
10 Oroszlán ordítása, vadállat üvöltése és az oroszlánkölykök fogai kitörettek.
Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;
11 Oroszlán elvész ragadmány híján, s a nőstényoroszlán fiai szertezüllenek.
De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!
12 De én hozzám egy ige lopódzott, és neszt fogott fel fülem belőle.
Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.
13 Képzetek közt az éj látományaitól, mikor mély álom esik az emberekre:
Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:
14 rettegés lepett meg és remegés, és összes csontjaimat megrettentette.
Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;
15 S egy szellem suhant el arczom mellett, borzadott testemnek hajaszála.
Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.
16 Ott áll, de nem ismerem meg ábrázatát, egy alak van szemeim előtt; suttogást meg hangot hallok:
Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:
17 Igaznak bizonyul-e halandó az Isten előtt, vagy alkotója előtt tisztának-e a férfi?
Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?
18 Lám, szolgáiban nem hisz és angyalaira vet gáncsot;
Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.
19 hát még kik agyagházakban laknak, a kiknek a porban van alapjuk, összezúzzák őket hamarább molynál.
Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,
20 Reggeltől estig összetöretnek, észrevétlenül elvesznek örökre.
Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;
21 Nemde megszakad bennök kötelük, meghalnak, de nem bölcsességben!
Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!
