Jób 39
1 Ismered-e a kőszáli zergék ellésének idejét, a szarvasünőnek vajúdását megvigyázod-e;
Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
2 számlálod-e a hónapokat, melyeket kitöltenek, s ismered-e ellésük idejét?
Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
3 Legörnyednek, kölykeiket világra hozzák, fájdalmaikat elbocsátják.
Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
4 Fiaik erőre kapnak, felnövekednek a szabadban, kimennek és nem térnek vissza.
Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
5 Ki bocsátotta szabadon a vadszamarat, s az erdei szamár köteleit ki oldotta meg?
Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
6 Amelynek a sivatagot tettem házává, és lakásává a sós földet;
Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
7 nevet a városnak zaján, a hajtónak lármázását nem hallja;
Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
8 a mit a hegyeken kifürkészett, az legelője, s minden zöld után kutat.
Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
9 Akarna-e a reém téged szolgálni, avagy meghál-e jászolodnál?
Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
10 Odakötöd-e a reémet istrángjával a barázdához, vagy boronálja-e a völgyeket to utánad?
Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
11 Bízhatsz-e benne, mert nagy az ereje, s ráhagyhatod-e szerzeményedet?
Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
12 Hiszel-e benne, hogy behordja vetésedet s begyűjti szérűdre?
Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
13 A strucznak szárnya vígan csattog, vajon tolla jámbor-e, meg tollazata?
Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
14 Mert a földnek hagyja tojásait és a poron melegíti,
Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
15 s felejti, hogy a láb eltiporja s a mező vadja széttapossa;
Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
16 keménykedik fiókáival, mintha nem volnának övéi, hogy hiába a fáradalma, az nem a rettegése;
Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
17 mert Isten elfeledtette vele a bölcsséget, s nem adott neki részt az értelemben.
Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
18 A midőn a magasba szökell, neveti a lovat és lovasát.
Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
19 Adsz-e a lónak erőt, öltesz-e nyakára sörényt?
Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
20 Ugráltatod-e mint a sáskát?
Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
21 Fenséges tüsszögése – rettenet.
Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
22 Kémlelnek a síkon, akkor örvend erejében, kivonul a fegyver elébe; nevet a félelemnek, s nem retten meg s nem hátrál meg kard elől.
Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
23 Fölötte zörög a tegez, villogó dárda és lándzsa;
Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
24 tombolva és háborogva habzsolja a földet, s nem marad helyén, a mikor hallik a harsona.
Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
25 A mint hallik a harsona, azt mondja: Haj; messziről szimatolja a csatát, a vezérek dörgedelmét és a riadást.
Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
26 A te értelmedből repül-e fel a karvaly s terjeszti szárnyait a délnek;
Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
27 avagy parancsodra emelkedik-e a sas, midőn magasba rakja fészkét?
Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
28 Sziklán lakik és honol, sziklának fokán és hegyi várban;
Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
29 onnan kémlel eledelre, messzire tekintenek ki szemei:
Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
30 fiókái pedig vért hörpölnek, s a hol holttetemek vannak, ott van ő.
Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
