Jób 37
1 Igenis, ezért remeg szívem s felszökken helyéből.
Pri tio tremas mia koro Kaj saltas de sia loko.
2 Hallva halljátok hangja háborgását s a morajt, mely szájából kél;
Aŭskultu atente en la bruo Lian voĉon, Kaj la sonojn, kiuj eliras el Lia buŝo.
3 az egész ég alatt van terjedése és fénye a föld szélein.
Sub la tutan ĉielon Li kurigas tion, Kaj Sian lumon al la randoj de la tero.
4 Utána ordít a hang: dörög fenséges hangján, s nem tartja vissza, midőn hallatszik hangja.
Post ĝi ekbruas la tondro; Li tondras per Sia majesta voĉo, Kaj oni ne povas tion haltigi, kiam aŭdiĝas Lia voĉo.
5 Csodásan dörög Isten a hangján, nagyokat tesz, s nem ismerjük meg.
Mirinde tondras Dio per Sia voĉo; Li faras ion grandan, sed ne konatan.
6 Mert a hónak mondja: szállj a földre, meg a hulló esőnek, hatalmasan hulló esőjének
Al la neĝo Li diras: Falu sur la teron; Ankaŭ al la pluvego, al Siaj fortaj pluvegoj.
7 Minden ember kezét lepecsételi, hogy megismerje alkotását minden halandó.
Sur la manon de ĉiu homo Li metas sigelon, Por ke ĉiuj homoj sciu Lian faron.
8 S bemegy a vad a leshelyre, és tanyáiban lakozik.
La sovaĝa besto iras en sian kavon Kaj restas en sia loĝejo.
9 A kamarából szélvész jő és a szóró szelektől a hideg.
El la sudo venas ventego, Kaj de la nordo venas malvarmo.
10 Isten leheletétől jég keletkezik s a vizek tágassága szilárddá lesz.
De la spiro de Dio venas frosto, Kaj vasta akvo fariĝas kvazaŭ fandaĵo.
11 Nedvességgel meg is terheli a felleget, szétterjeszti fényének felhőjét.
La nubojn Li pezigas per akvo, Kaj nubo disŝutas Lian lumon.
12 S az körökben egyre forog, kormányzása által, cselekvésök szerint, bár mire rendeli őket a földkerekség színén;
Li direktas ilin ĉirkaŭen, kien Li volas, Por ke ili plenumu ĉion, kion Li ordonas al ili, sur la tero:
13 hol ostorul, ha földjének javára van, hol szeretetre nyújtja.
Ĉu por puno de ia lando, Ĉu por favorkoraĵo Li ilin direktas.
14 Figyelj erre, Jób, állj meg és vedd észre Isten csodáit!
Atentu tion, Ijob; Staru, kaj konsideru la miraklojn de Dio.
15 Tudsz-e róla, midőn Isten ügyel rájuk, s tündökölteti felhőjének fényét?
Ĉu vi scias, kiamaniere Dio agigas ilin Kaj aperigas lumon el Sia nubo?
16 Tudsz-e a fellegnek lengéséről, a tökéletes tudásúnak csodáiról?
Ĉu vi komprenas, ĉe la distiro de nubo, La miraklojn de Tiu, kiu estas la plej perfekta en la sciado?
17 Te, kinek melegek a ruhái, midőn a földet pihenteti a déli szél által.
Kiamaniere viaj vestoj varmiĝas, Kiam la tero kvietiĝas de sude?
18 Vele boltozod a mennyeket, melyek erősek, mint a szilárd tükör?
Ĉu vi povas etendi kun Li la ĉielon, Firman kiel fandita spegulo?
19 Tudasd velünk, mit mondjunk neki! Mit sem hozhatunk fel a sötétség miatt.
Sciigu al ni, kion ni devas diri al Li; Mi nenion povas elkonjekti pro mallumo.
20 Jelentetik-e neki, hogy beszélek, avagy szólt-e ember, hogy elpusztíttassék?
Ĉu estos rakontita al Li tio, kion mi parolas? Se iu parolos, li pereos.
21 Most ugyan nem látni a fényt, mely ragyogó a mennyekben; de a szél átvonul s megtisztítja azokat.
Nun oni ne povas rigardi la lumon, kiu hele lumas en la ĉielo, Kiam la vento pasas kaj purigas ĝin.
22 Észak felől arany jön, Isten mellett félelmes fenség.
De norde venas oro; Ĉirkaŭ Dio estas terura brilo.
23 A Mindenhatót, nem érjük őt fel, a nagy erejűt, de a jogot és teljes igazságot nem sérti meg.
La Plejpotenculon ni ne povas kompreni. Li estas granda en forto, justo, kaj vero; Li neniun premas.
24 Azért félik őt az emberek, nem nézi ő mind a bölcsszívűeket.
Tial respektegas Lin la homoj; Kaj Li atentas neniun el la saĝuloj.
