Jób 37
1 Igenis, ezért remeg szívem s felszökken helyéből.
Ja, hierover siddert mijn hart, En springt op van zijn plaats.
2 Hallva halljátok hangja háborgását s a morajt, mely szájából kél;
Hoort, hoort het bulderen van zijn stem, Het gebrom, dat komt uit zijn mond.
3 az egész ég alatt van terjedése és fénye a föld szélein.
Langs heel de hemel slingert Hij zijn bliksem, En tot de grenzen der aarde.
4 Utána ordít a hang: dörög fenséges hangján, s nem tartja vissza, midőn hallatszik hangja.
Zijn stem gromt achter Hem aan, Hij dondert met zijn machtige kreet; Hij houdt de bliksem niet terug, Wanneer zijn stem zich laat horen.
5 Csodásan dörög Isten a hangján, nagyokat tesz, s nem ismerjük meg.
Maar ook wonderen wrocht God door zijn stem, Doet grote, onbegrijpelijke dingen!
6 Mert a hónak mondja: szállj a földre, meg a hulló esőnek, hatalmasan hulló esőjének
Hij spreekt tot de sneeuw: Val op aarde neer; Tot de regenstromen: Weest hevig!
7 Minden ember kezét lepecsételi, hogy megismerje alkotását minden halandó.
Dan sluit Hij alle mensen op, Opdat ieder sterveling zijn werk erkent;
8 S bemegy a vad a leshelyre, és tanyáiban lakozik.
Ook de dieren zoeken hun schuilplaats op, En leggen zich neer in hun holen.
9 A kamarából szélvész jő és a szóró szelektől a hideg.
Uit zijn kamer komt de wervelwind, Uit zijn voorraadschuren de koude;
10 Isten leheletétől jég keletkezik s a vizek tágassága szilárddá lesz.
Door de adem Gods wordt het ijs gestolten, De watervlakte in boeien gelegd;
11 Nedvességgel meg is terheli a felleget, szétterjeszti fényének felhőjét.
Het zwerk belaadt Hij met dampen, En spreidt zijn lichtende wolken uit.
12 S az körökben egyre forog, kormányzása által, cselekvésök szerint, bár mire rendeli őket a földkerekség színén;
Ze zweven naar alle kanten rond, En gaan, zoals Hij het beschikt, Om te volbrengen, wat Hij hun gebiedt, Op de oppervlakte der aarde:
13 hol ostorul, ha földjének javára van, hol szeretetre nyújtja.
Is het tot straf, ze volbrengen zijn wil; Is het tot zegen, ze voeren hem uit.
14 Figyelj erre, Jób, állj meg és vedd észre Isten csodáit!
Job, schenk er uw aandacht aan, Houd op, en let op Gods wonderen!
15 Tudsz-e róla, midőn Isten ügyel rájuk, s tündökölteti felhőjének fényét?
Begrijpt ge, hoe God ze gebiedt, En het licht van zijn wolken doet flitsen;
16 Tudsz-e a fellegnek lengéséről, a tökéletes tudásúnak csodáiról?
Begrijpt ge iets van het zweven der wolken, Van de wonderwerken van den Alwetende?
17 Te, kinek melegek a ruhái, midőn a földet pihenteti a déli szél által.
Gij, wiens kleren te warm zijn, Als de aarde amechtig van de zuidenwind ligt:
18 Vele boltozod a mennyeket, melyek erősek, mint a szilárd tükör?
Kunt gij, evenals Hij, het zwerk tot een uitspansel strijken, Vast als een spiegel van gegoten metaal?
19 Tudasd velünk, mit mondjunk neki! Mit sem hozhatunk fel a sötétség miatt.
Laat mij weten, wat wij Hem zullen zeggen, Wij, die door de duisternis hulpeloos staan!
20 Jelentetik-e neki, hogy beszélek, avagy szólt-e ember, hogy elpusztíttassék?
Zal deze wijken wanneer ik het zeg; Worden weggevaagd, als de mens het beveelt?
21 Most ugyan nem látni a fényt, mely ragyogó a mennyekben; de a szél átvonul s megtisztítja azokat.
Neen, thans aanschouwt men geen licht, Het is door de wolken verduisterd; Maar een wind steekt op, en bezemt ze weg:
22 Észak felől arany jön, Isten mellett félelmes fenség.
En uit het Noorden breekt de goudglans door! God is van ontzagwekkende luister omringd:
23 A Mindenhatót, nem érjük őt fel, a nagy erejűt, de a jogot és teljes igazságot nem sérti meg.
Wij dringen dus niet tot den Almachtige door! Hij is groot in kracht en gerechtigheid; Hij is de Heer van het recht, die nimmer verdrukt!
24 Azért félik őt az emberek, nem nézi ő mind a bölcsszívűeket.
Daarom moeten de mensen Hem vrezen, Doorgronden Hem al de wijzen niet!
