Jób 30
1 És most kaczagnak rajtam, kik korra fiatalabbak nálam, kiknek atyáit megvetettem, hogy nyájam ebei mellé sem helyeztem volna el.
Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
2 Kezeik ereje is minek nekem? Rájok nézve elveszett erejük telje,
Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
3 szűkölködés és éhezés által kiaszva. A kik bekószálják a sivatagot, a puszta és a pusztaság éjjelét;
Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
4 a kik leszakítanak sós füvet a bokor mellett s rekettye gyökere az ő kenyerük.
Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
5 Az emberek köréből kiűzetnek, riadnak rájuk mint a tolvajra.
El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
6 Rettenetes szakadékokban kell lakniok, földi lyukakban és sziklákon.
En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
7 Bokrok között ordítanak, csalánok alatt verődnek össze.
Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
8 Alávalónak fiai, meg név nélkül valónak a fiai, kiverettek az országból.
Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
9 De most gúnydaluk vagyok, lettem nekik szóbeszédül.
Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
10 Megutáltak, eltávoztak tőlem, s arczomat nem kímélték a köpéstől.
Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
11 Mert inamat megoldotta és elsanyarodott, neki eresztették előttem a gyeplőt.
Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
12 Jobbról kél a fajzat, lábaimat ellökték, és feltöltötték ellenem veszedelmes ösvényeiket.
Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
13 Lerontották utamat, elősegítik balsorsomat, ők, kiknek nincsen segítőjük.
Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
14 Mint széles résen át jönnek, rom matt hömpölyögnek tova.
Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
15 Rémség fordult rám, üldözi, mint a szél, nemes voltomat, s eltűnt, mint a felhő, segítségem.
Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
16 És most elomlik bennem a lelkem, elfogtak engem a nyomorúság napjai.
Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
17 Az éjszaka levájta rólam csontjaimat, és idegeim nem pihennek.
En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
18 Nagy erő által elváltozott öltözékem, mint köntösöm nyílása szorít engem.
Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
19 Lecsapott a sárba, hogy hasonlóvá lettem porhoz, hamuhoz.
Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
20 Fohászkodom hozzád, de nem hallgatsz meg, megálltam és te rám meredtél;
Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
21 kegyetlenre változol irántam, kezed hatalmával gyűlölsz engemet.
Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
22 Felkapsz a szélre, hajtatsz engem és elcsüggesztesz engem üdvösségtől.
Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
23 Mert tudom, halál felé viszel, s minden élőnek találkozó házába.
Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
24 Csak rom ellen ne nyújtson ki kezet, ha ugyan dőltében van győzelme!
Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
25 Avagy nem sírtam-e a nehéz sorsún, nem bánkódott-e lelkem a szűkölködőn?
Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
26 Mert jót reméltem és rossz jött, fényre várakoztam és homály jött.
Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
27 Beleim forrnak s nem csillapodnak, elém törtek a nyomor napjai.
Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
28 Elkomorodva járok, napfény nélkül, felállok a gyűlésben – könyörgök.
Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
29 Testvére lettem a sakáloknak és társa a struczmadaraknak.
Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
30 Bőröm lefeketéllett rólam, és csontom ég a hévtől.
Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
31 Így lett gyásszá a hárfám és lantom síróknak hangjává.
Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
