Jób 30

1 És most kaczagnak rajtam, kik korra fiatalabbak nálam, kiknek atyáit megvetettem, hogy nyájam ebei mellé sem helyeztem volna el.

Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

2 Kezeik ereje is minek nekem? Rájok nézve elveszett erejük telje,

Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

3 szűkölködés és éhezés által kiaszva. A kik bekószálják a sivatagot, a puszta és a pusztaság éjjelét;

Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

4 a kik leszakítanak sós füvet a bokor mellett s rekettye gyökere az ő kenyerük.

Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

5 Az emberek köréből kiűzetnek, riadnak rájuk mint a tolvajra.

Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

6 Rettenetes szakadékokban kell lakniok, földi lyukakban és sziklákon.

Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

7 Bokrok között ordítanak, csalánok alatt verődnek össze.

Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

8 Alávalónak fiai, meg név nélkül valónak a fiai, kiverettek az országból.

Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

9 De most gúnydaluk vagyok, lettem nekik szóbeszédül.

Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

10 Megutáltak, eltávoztak tőlem, s arczomat nem kímélték a köpéstől.

Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

11 Mert inamat megoldotta és elsanyarodott, neki eresztették előttem a gyeplőt.

Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

12 Jobbról kél a fajzat, lábaimat ellökték, és feltöltötték ellenem veszedelmes ösvényeiket.

Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

13 Lerontották utamat, elősegítik balsorsomat, ők, kiknek nincsen segítőjük.

Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

14 Mint széles résen át jönnek, rom matt hömpölyögnek tova.

Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

15 Rémség fordult rám, üldözi, mint a szél, nemes voltomat, s eltűnt, mint a felhő, segítségem.

Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

16 És most elomlik bennem a lelkem, elfogtak engem a nyomorúság napjai.

Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

17 Az éjszaka levájta rólam csontjaimat, és idegeim nem pihennek.

Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

18 Nagy erő által elváltozott öltözékem, mint köntösöm nyílása szorít engem.

Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

19 Lecsapott a sárba, hogy hasonlóvá lettem porhoz, hamuhoz.

Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

20 Fohászkodom hozzád, de nem hallgatsz meg, megálltam és te rám meredtél;

Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

21 kegyetlenre változol irántam, kezed hatalmával gyűlölsz engemet.

Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

22 Felkapsz a szélre, hajtatsz engem és elcsüggesztesz engem üdvösségtől.

Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

23 Mert tudom, halál felé viszel, s minden élőnek találkozó házába.

Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

24 Csak rom ellen ne nyújtson ki kezet, ha ugyan dőltében van győzelme!

Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

25 Avagy nem sírtam-e a nehéz sorsún, nem bánkódott-e lelkem a szűkölködőn?

Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

26 Mert jót reméltem és rossz jött, fényre várakoztam és homály jött.

Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

27 Beleim forrnak s nem csillapodnak, elém törtek a nyomor napjai.

Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

28 Elkomorodva járok, napfény nélkül, felállok a gyűlésben – könyörgök.

Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

29 Testvére lettem a sakáloknak és társa a struczmadaraknak.

Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

30 Bőröm lefeketéllett rólam, és csontom ég a hévtől.

Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

31 Így lett gyásszá a hárfám és lantom síróknak hangjává.

Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.