Jób 3
1 Ezután felnyitotta Jób a száját és megátkozta napját.
Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.
2 Megszólalt Jób és mondta:
Want Job antwoordde en zeide:
3 Vesszen el a nap, melyen születtem, s az éj, mely mondta: fiúgyermek fogantatott.
De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;
4 Az a nap legyen sötétség, ne tartsa számon Isten fölülről s ne tündököljön reája napfény.
Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;
5 Váltsák magukhoz sötétség és vakhomály, lakozzék rajta felhőzet, ijesszék nappalnak elborulásai.
Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!
6 Az az éj – vigye el homályosság, ne örvendjen az év napjai között, a hónapok számába ne jusson.
Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!
7 Íme, az az éj legyen meddő, ne jusson belé ujjongás.
Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;
8 Szidalmazzák a napnak átkozói, kik készek felriasztani a leviatánt.
Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;
9 Sötétedjenek el szürkületének csillagai, reménykedjenek világosságra, de ne legyen, s ne lássa a hajnal szempilláit.
Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!
10 Mert nem zárta el méhemnek ajtait, hogy elrejtette volna a szenvedést szemeim elől.
Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.
11 Miért nem haltam el az anyaméhtől fogva, hogy a méhből kijövet kimúltam volna?
Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?
12 Miért jöttek elémbe térdek, s miért emlők, hogy szopjak?
Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?
13 Mert most fekünném és pihennék, aludnám, akkor nyugtom volna;
Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;
14 királyokkal s országtanácsosokkal együtt, a kik romokat építettek maguknak,
Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;
15 vagy nagyokkal, kiknek aranyuk van, kik ezüsttel töltötték meg házaikat.
Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.
16 Vagy úgy, mint az elföldelt idétlen, nem volnék, mint kisdedek, kik világosságot nem láttak!
Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.
17 Ott felhagynak a gonoszok a háborgással, s ott nyugosznak a fáradt erejűek.
Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;
18 Egyaránt gond nélkül vannak a rabok, nem hallják a robottisztnek hangját.
Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.
19 Kicsiny és nagy ott van, s a szolga szabad az urától.
De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.
20 Miért ad a szenvedőnek világosságot s életet az elkeseredett lelkűeknek?
Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?
21 Kik várják a halált, de nincs, jobban ásnak utána, mint kincsek után;
Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;
22 kik örülnek ujjongásig, örvendenek, midőn a irt találják.
Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;
23 A férfinak, kinek útja el van rejtve, a kit az Isten körülkerített?
Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?
24 Mert kenyerem előtt jön sóhajtásom, és ömlenek, mint a víz, jajdulásaim.
Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.
25 Mert mitől rettegve rettegtem, az utolért, és a mitől féltem, az reám jött.
Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.
26 Nem volt boldogságom, s nem volt pihenésem és nem volt nyugtom, s jött a háborgás.
Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.
