Jób 24
1 Miért nincsenek eltéve a Mindenható által idők s ismerői nem láthatják meg az ő napjait?
Job antwoordde, en sprak Waarom zijn er door den Almachtige dan geen tijden bepaald, En aanschouwen zij, die Hem kennen, zijn dagen niet?
2 Határokat tolnak el, nyájat raboltak s legeltették.
Waarom verzetten dan de bozen de grensstenen, En beroven zij kudde en herder?
3 Árvák szamarát elhajtják, zálogul veszik özvegy marháját.
Ze voeren den ezel der wezen weg, En leggen beslag op het rund van de weduwe;
4 Az útról elhajtják a szűkölködőket, egyaránt elbújtak az ország szegényei.
De berooiden worden van de weg gedrongen, De armen in het land moeten zich allen verbergen;
5 Lám, akár vadszamarak a pusztákban, kimentek dolgukra az eledelt keresve: sivatag neki kenyere a gyermekek számára.
Als wilde ezels in de woestijn Trekken ze uit, om te zwoegen. Ze zoeken tot de avond naar buit, Maar geen brood voor hun kinderen!
6 A mezőn learatják abrakjukat s tallóznak a gonosznak szőlőjében.
Ze roven des nachts de oogst van het veld, En zoeken de wijngaard der rijken af.
7 Meztelenül hálnak, öltözet híján s nincs takarójuk a hidegben;
Naakt overnachten zij, zonder kleed, En zonder dekking tegen de kou;
8 hegyek záporától átáznak s menedék híján sziklát ölelnek.
Ze worden nat door de stortvloed der bergen, Drukken zich tegen de rotsen, omdat de schuilplaats ontbreekt
9 Emlőtől elrabolják az árvát s a mi rajta van a szegényen, zálogul veszik;
Ze rukken den wees van de moederborst af En nemen den zuigeling der armen tot pand.
10 meztelenül járnak öltözet híján s éhesen hordanak kévét.
Naakt lopen ze rond, ongekleed, Zelf hongerig, moeten ze schoven torsen;
11 Falaik között olajat készítenek, a présházakban sajtoltak és szomjaztak.
Ze persen de olie tussen twee stenen, Treden de perskuip, maar lijden dorst.
12 A városból emberek hörögnek, a megöltek lelke könyörög és Isten ügyet sem vet a fonákságára.
Uit de stad stijgt het kermen der stervenden op, En roept de ziel der gewonden om hulp; Maar God luistert niet naar hun smeken, Hùn schenkt Hij geen aandacht!
13 Azok vannak a világosság ellen lázadók közt, nem ismerték fel útjait s nem laktak ösvényein.
En schuwen het licht; Ze kennen zijn wegen niet, En blijven niet op zijn paden.
14 Virradatra fölkel a gyilkos, megöli a szegényt és szűkölködőt, éjjel pedig olyan lesz mint a tolvaj.
Eer het licht wordt, maakt zich de moordenaar op, Om armen en berooiden te doden; En terwijl het nog nacht is, Sluipt hij rond als een dief.
15 A házasságtörő szeme leste az alkonyatot, mondván nem pillant meg engem szem, és leplet tesz arczára.
Het oog van den overspeler maakt van de schemering gebruik; Hij denkt: Geen oog, dat mij ziet; Hij slaat zich een sluier voor het gezicht,
16 Sötétben betörnek házakba, nappal elzárták magukat, nem ismerik a világosságot;
En breekt in het donker de huizen in. Maar zij sluiten zich op overdag, En willen van het daglicht niet weten;
17 mert egyaránt reggel nekik a vakhomály, mert ismerik a vakhomály rémségeit.
Voor hen allen is de morgen als de schaduw des doods, Zodra het licht wordt, overvalt hen de doodschrik!
18 Gyorsan eltűnik a víz színén, átkozott a birtokuk az országban, nem fordul a szőlők útjára.
Die anderen vluchten weg voor de dag Zijn erfdeel ligt vervloekt in het land, Geen druiventreder trekt naar zijn wijnberg;
Zoals droogte en hitte het sneeuwwater slurpen, Zo slurpt de onderwereld den zondaar op. (Sheol h7585)
20 Elfelejti őt az anyaméh, édesnek találja a féreg; többé nem emlékeznek rá, s mint a fa, megtöretik a jogtalanság:
Door de moederschoot wordt hij vergeten, De wormen smullen van hem; Zijn naam wordt niet langer herdacht, Zijn ongerechtigheid geknakt als een boom.
21 a ki kifosztja a magtalan nőt, ki nem szül, s az özveggyel nem tesz jót.
Hij mishandelt de onvruchtbare, haar die niet baart, En behandelt de weduwe niet goed:
22 Ereje által tartós életű a hatalmas, fennmarad, bár nem bízik életében.
Maar Hij, die tyrannen verplettert, Zal het wreken door zijn kracht!
23 Megadja neki, hogy bizton támaszkodik, és szemei rajta vannak útjaikon.
Hij is van zijn leven niet zeker, Gebroken de steun, waarop hij zich stut, En op zijn wegen ellende:
24 Emelkedtek, kevés még s nincsenek, aláhanyatlottak, mint minden elkapatnak s mint kalász feje levágatnak.
Een korte tijd rijst hij omhoog, dan is hij niet meer. Hij verdort als een kwijnende plant, Verlept als de top van een aar!
25 S ha nem így van, ki hazudtol meg engem, hogy semmivé tegye szavamat?
Is het niet waar, wie overtuigt mij van leugen, En wie ontzenuwt mijn betoog?
