Jób 20
1 Felelt a Náamabeli Czófár és mondta:
Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
2 Azért gondolataim válaszra bírnak, s minthogy bennem van fel buzdulásom.
Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
3 Megszégyenítésem feddését hallom, és szellemem az én értelmemből bír feleletre.
Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
4 Nem tudod-e azt, a mi öröktől fogva van, a mióta embert tettek a földre,
Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
5 hogy a gonoszok ujjongása rövid ideig tart a az istentelennek öröme egy pillanatig?
Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
6 Ha égbe nyúl föl emelkedése és feje a felhőig ér:
Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
7 mint sara örökre elvész, a kik látták, azt mondják: hol van?
Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
8 Mint álom elrepül, s nem találják meg, s elűzetik, mint éji látomány;
Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
9 a szem rátekintett, de nem teszi többé, és nem pillantja őt meg újra helye.
Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
10 Fiai kérlelik a szegényeket, s önkezei adják vissza jogtalan vagyonát.
Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
11 Csontjai tele vannak ifjú erejével, s vele együtt porba fekszik.
En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
12 Ha édesnek ízlik szájában a rosszaság, rejtegeti nyelve alatt,
Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
13 kíméli, de nem ereszti el, és visszatartja ínyében:
Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
14 beleiben elváltozik étele, viperák mérge van belsejében.
Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
15 Vagyont nyelt el és kihányta, hasából hajtja ki Isten.
Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
16 Viperamérget szopik, megöli őt az áspis nyelve.
Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
17 Nem szabad néznie ereit, folyóit, patakjait méznek és tejnek.
Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
18 Visszaadja a szerzeményt, a nem nyeli le, cserébe vett vagyonával nem fog örvendeni.
Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
19 Mert elnyomta, cserben hagyta a szegényeket, házat rabolt s nem építi föl.
Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
20 Mert nem ismert nyugtot hasában, azzal a mit megkívánt, nem menekül meg.
Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
21 Nincsen maradék evéséből; azért nem lesz maradandó az ő java.
En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
22 Bősége teljében meg fog szorulni; a szenvedésnek minden keze reá jön.
Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
23 Lesz majd hasának megtöltésére: belé bocsátja fellobbant haragját, esőként hullatja a testébe.
Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
24 Menekül a vasfegyver elől, érczíj járja által;
Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
25 húzza és kijön hátából, villogó nyíl megy ki epéjéből – rajta ijedelmek.
Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
26 Minden sötétség ólálkodik kincseire, megemészti őt szítatlan tűz, lelegeli a maradékot sátrában.
De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
27 Bűnét feltárják az egek s föltámad ellene a föld.
De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
28 Elköltözik háza terméke, szétfoly haragja napján.
Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
29 Ez a gonosz ember része az Istentől és a rá kimondott örökség Istentől.
Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
