Jób 14
1 az ember asszony szülöttje, rövid életű és jól lakva háborgással.
De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.
2 Mint virág hajtott ki és elfonnyadt, eliramodott mint az árnyék s meg nem áll.
Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.
3 Erre is fölnyitottad szemedet s engem viszel törvényre magaddal!
Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.
4 Származhat-e tiszta tisztátalanból? Egy sem!
Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.
5 Ha kiszabvák napjai, nálad van hónapjainak száma, törvényét megalkottad, melyen túl nem léphet:
Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;
6 tekints el tőle, hogy szünete legyen, mígnem lerója, mint béres, a napját.
Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.
7 Mert van a fának reménye: ha kivágják, ismét megújul és csemetéje nem szűnik meg.
Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.
8 Ha megvénül a földben gyökere és a porban elhal törzsöke:
Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;
9 víznek illatától felvirul és gallyat hajt mint ültetvény.
Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.
10 De férfi elgyengülvén, meghal, kimúlván az ember, hol van?
Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?
11 Kiapadtak a vizek a tengerből, és a folyó elszárad, elszikkad:
De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;
12 az ember is lefekszik s föl nem kél; az ég enyésztéig nem ébrednek ők és nem serkennek föl álmukból.
Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.
13 Vajha az alvilágba tennél el engem, elrejtenél, míg lecsillapodik haragod, tűznél nekem törvényt s megemlékeznél rólam. (Sheol h7585)
Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart! (Sheol h7585)
14 Ha elhal férfi, föléled-e? Szolgálati időm minden napjaiban várakoznám, míg nem megjön felváltásom.
Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.
15 Szólítanál és én felelnék neked, kezeid műve után vágyakoznál.
Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.
16 Mert most lépteimet számlálod, nem is várod be vétkemet!
Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.
17 Zacskóba van pecsételve bűntettem, s betapasztottad bűnömet.
Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.
18 Azonban düledező hegy szétomlik, szikla is kimozdul helyéből;
En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;
19 köveket szétmorzsol a víz, elsodorja áradása a földnek porát: így veszítetted el a halandónak reményét.
De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.
20 Lebirod örökre, és eltűnt, eltorzítván arczát, elűzted őt.
Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.
21 Tiszteletre jutnak fiai – nem tud róluk, csekélyekké válnak, nem veszi őket észre;
Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.
22 csak fájdalmat érez teste ő rajta, és lelke gyászol ő benne.
Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.
