Jób 13
1 Lám, mindet látta szemem, hallotta fülem s meg értette.
Zie, dit alles heb ik met eigen ogen aanschouwd, Mijn oor heeft het gehoord en verstaan.
2 Tudástokhoz képest tudom én is, nem esem messze tőletek.
Wat gij weet, weet ik even goed: Ik doe niet onder voor u.
3 Azonban én a Mindenhatóval beszélnék s Istennel szemben védekezni kívánok.
Daarom wil ik tot den Almachtige spreken, Mijn zaak bepleiten voor God!
4 Azonban ti hazugsággal tapasztók vagytok, semmit se gyógyítók mindnyájatok.
Want gij zijt leugensmeden, En kwakzalvers allemaal!
5 Vajha hallgatva hallgatnátok, s az bölcseségül lenne nektek!
Als gij er nu maar het zwijgen toe deedt, Rekende men het u als wijsheid aan.
6 Halljátok csak védekezésemet s ajkaim pörlésére figyeljetek.
Luistert dus liever naar mijn pleit, En geeft acht op het pleidooi mijner lippen.
7 Istenért beszéltek-e jogtalanságot és érte beszéltek csalárdságot?
Moogt gij leugens spreken, om God te believen, Ter wille van Hem onwaarheid zeggen;
8 Személyét tekintitek-e, avagy Istenért pöröltök?
Moogt gij partijdig voor Hem zijn, Wanneer gij voor God denkt te pleiten?
9 Jó lesz-e, midőn kikutat benneteket, avagy mint embert ámítanátok, ámítjátok őt?
Loopt dit goed voor u af, wanneer Hij u in verhoor neemt; Of denkt gij Hem te bedriegen, zoals men mensen bedriegt?
10 Feddve fedd majd titeket, ha titokban személyt válogattok.
Ten zwaarste zal Hij u straffen, Zo gij partijdig zijt in het geniep.
11 Nemde a fensége megrémítene benneteket, s rátok esne rettentése?
Zal zijn Majesteit u dan niet ontstellen, Zijn verschrikkingen u niet overvallen?
12 Emlékmondásaitok hamu-példázatok, akár agyag-magaslatok a ti magaslataitok.
Want uw uitspraken zijn spreuken van as, Uw betogen, betogen van leem!
13 Hallgassatok el előttem, hadd beszélek én, essék meg rajtam bármi is!
Zwijgt derhalve, en laat mij spreken; Laat er van komen wat wil!
14 Bármiképpen – fogaim között viszem húsomat, s lelkemet tenyeremre teszem.
Ik pak mijn vlees tussen mijn tanden, En neem mijn leven in mijn hand.
15 Lám, megöl engem: várakozom ő rá; csak útjaimat védeném arcza előtt.
Wil Hij me doden, ik wacht Hem af; Maar ik verdedig mijn wandel voor Hem!
16 Az is segítségemre való, hogy színe elé nem juthat képmutató.
Dit zal reeds een triomf voor mij zijn; Want de boze durft niet eens voor zijn aanschijn treden!
17 Hallva halljátok szavamat és közlésemet füleitekkel.
Luistert dus goed naar mijn woord, Leent het oor aan mijn rede.
18 Íme, kérlek, elrendeztem a jogügyet, tudom, hogy nekem lesz igazam.
Zie, ik heb mijn pleit gereed, Ik ben mij bewust van mijn recht!
19 Ki az, ki perbe száll velem, mert most ha hallgatnom kell, kimúlok.
Wie brengt er iets tegen mij in? Ik zou aanstonds zwijgen en sterven.
20 Csak kettőt ne tégy velem, akkor színed elől nem rejtőzöm el:
Twee dingen moet Gij mij echter besparen, Dan verschuil ik mij niet voor uw aanschijn:
21 Kezedet távolítsd el rólam, és ijesztésed ne rémítsen engem;
Neem uw hand van mij weg, En verbijster mij niet door uw verschrikking.
22 aztán szólíts és én felelek, vagy beszélek én s te válaszolj nekem.
Daag mij dus uit, en ik zal antwoorden; Of laat mij spreken, en antwoord Gij:
23 Mennyi bűnöm és vétkem van nekem, bűntettemet és vétkemet tudasd velem!
Hoeveel fouten en zonden heb ik bedreven, Noem mij mijn misdaden en zonden op!
24 Miért rejted el arczodat és ellenségednek tekintesz engem?
Waarom verbergt Gij uw aanschijn, En beschouwt Gij mij als uw vijand?
25 Vajon elhajtott levelet riasztasz-e, és száraz tarlót üldözöl?
Wilt gij een weggewaaid blad nog verschrikken, Een verdorde halm nog vervolgen:
26 Hogy keserűségeket irsz föl ellenem s örökölteted velem ifjúkorom bűneit;
Dat Gij zo’n bitter lot mij bestemt, En de fouten wreekt van mijn jeugd;
27 és karóba tested lábaimat, megvigyázod mind az ösvényeimet, lábaim gyökerei köré húzod jeledet.
Mijn voeten steekt in een blok, al mijn gangen bewaakt, En mijn voetzolen bespiedt?
28 És ő mint a rothadék szétmállik, mint ruha, melyet moly emésztett:
