अय्यूब 30
1 १ “परन्तु अब जिनकी आयु मुझसे कम है, वे मेरी हँसी करते हैं, वे जिनके पिताओं को मैं अपनी भेड़-बकरियों के कुत्तों के काम के योग्य भी न जानता था।
А сада смеју ми се млађи од мене, којима отаца не бих хтео метнути са псима стада свог.
А на шта би ми и била сила руку њихових? У њима беше пропала старост.
3 ३ वे दरिद्रता और काल के मारे दुबले पड़े हुए हैं, वे अंधेरे और सुनसान स्थानों में सुखी धूल फाँकते हैं।
Од сиромаштва и глади самоћаваху бежећи од сува, мрачна, пуста и опустошена места;
Који браху лободу по честама, и смреково корење беше им храна.
Између људи беху изгоњени и викаше се за њима као за лупежом.
Живљаху по страшним увалама, по јамама у земљи и у камену.
По грмовима рикаху, под трњем се скупљаху.
Беху људи никакви и без имена, мање вредни него земља.
И њима сам сада песма, и постах им прича.
Гаде се на ме, иду далеко од мене и не устежу се пљувати ми у лице.
11 ११ परमेश्वर ने जो मेरी रस्सी खोलकर मुझे दुःख दिया है, इसलिए वे मेरे सामने मुँह में लगाम नहीं रखते।
Јер је Бог одапео моју тетиву и муке ми задао те збацише узду преда мном.
12 १२ मेरी दाहिनी ओर बाज़ारू लोग उठ खड़े होते हैं, वे मेरे पाँव सरका देते हैं, और मेरे नाश के लिये अपने उपाय बाँधते हैं।
С десне стране устајаху момци, поткидаху ми ноге, и насипају пут к мени да ме упропасте.
Раскопаше моју стазу, умножише ми муке, не треба нико да им помаже.
Као широким проломом навиру, и наваљују преко развалина.
15 १५ मुझ में घबराहट छा गई है, और मेरा रईसपन मानो वायु से उड़ाया गया है, और मेरा कुशल बादल के समान जाता रहा।
Страхоте навалише на ме, и као ветар терају душу моју, и као облак прође срећа моја.
И сада се душа моја разлива у мени, стигоше ме дани мучни.
Ноћу пробада ми кости у мени, и жиле моје не одмарају се.
18 १८ मेरी बीमारी की बहुतायत से मेरे वस्त्र का रूप बदल गया है; वह मेरे कुर्त्ते के गले के समान मुझसे लिपटी हुई है।
Од тешке силе променило се одело моје, и као огрлица у кошуље моје стеже ме.
Бацио ме је у блато, те сам као прах и пепео.
20 २० मैं तेरी दुहाई देता हूँ, परन्तु तू नहीं सुनता; मैं खड़ा होता हूँ परन्तु तू मेरी ओर घूरने लगता है।
Вичем к Теби, а Ти ме не слушаш; стојим пред Тобом, а Ти не гледаш на ме.
Претворио си ми се у љута непријатеља; силом руке своје супротиш ми се.
Подижеш ме у ветар, посађујеш ме на њ, и растапаш у мени све добро.
23 २३ हाँ, मुझे निश्चय है, कि तू मुझे मृत्यु के वश में कर देगा, और उस घर में पहुँचाएगा, जो सब जीवित प्राणियों के लिये ठहराया गया है।
Јер знам да ћеш ме одвести на смрт и у дом одређени свима живима.
Али неће пружити руке своје у гроб; кад их стане потирати, они неће викати.
25 २५ क्या मैं उसके लिये रोता नहीं था, जिसके दुर्दिन आते थे? और क्या दरिद्र जन के कारण मैं प्राण में दुःखित न होता था?
Нисам ли плакао ради оног који беше у злу? Није ли душа моја жалосна бивала ради убогог?
26 २६ जब मैं कुशल का मार्ग जोहता था, तब विपत्ति आ पड़ी; और जब मैं उजियाले की आशा लगाए था, तब अंधकार छा गया।
Кад се добру надах, дође ми зло; и кад се надах светлости, дође мрак.
Утроба је моја узаврела, и не може да се умири, задесише ме дани мучни.
28 २८ मैं शोक का पहरावा पहने हुए मानो बिना सूर्य की गर्मी के काला हो गया हूँ। और मैं सभा में खड़ा होकर सहायता के लिये दुहाई देता हूँ।
Ходим црн, не од сунца, устајем и вичем у збору.
Брат постах змајевима и друг совама.
Поцрнела је кожа на мени и кости моје посахнуше од жеге.
Гусле се моје претворише у запевку, и свирала моја у плач.
