अय्यूब 29
Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:
Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;
Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;
Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;
Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;
Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.
Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.
Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.
Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.
11 ११ क्योंकि जब कोई मेरा समाचार सुनता, तब वह मुझे धन्य कहता था, और जब कोई मुझे देखता, तब मेरे विषय साक्षी देता था;
Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;
Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.
Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.
14 १४ मैं धार्मिकता को पहने रहा, और वह मुझे ढांके रहा; मेरा न्याय का काम मेरे लिये बागे और सुन्दर पगड़ी का काम देता था।
Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.
Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.
16 १६ दरिद्र लोगों का मैं पिता ठहरता था, और जो मेरी पहचान का न था उसके मुकद्दमे का हाल मैं पूछताछ करके जान लेता था।
Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.
I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.
18 १८ तब मैं सोचता था, ‘मेरे दिन रेतकणों के समान अनगिनत होंगे, और अपने ही बसेरे में मेरा प्राण छूटेगा।
Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.
Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.
Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.
Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.
Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.
23 २३ जैसे लोग बरसात की, वैसे ही मेरी भी बाट देखते थे; और जैसे बरसात के अन्त की वर्षा के लिये वैसे ही वे मुँह पसारे रहते थे।
Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.
24 २४ जब उनको कुछ आशा न रहती थी तब मैं हँसकर उनको प्रसन्न करता था; और कोई मेरे मुँह को बिगाड़ न सकता था।
[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.
25 २५ मैं उनका मार्ग चुन लेता, और उनमें मुख्य ठहरकर बैठा करता था, और जैसा सेना में राजा या विलाप करनेवालों के बीच शान्तिदाता, वैसा ही मैं रहता था।
Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.
