תהילים 78
| משכיל לאסף האזינה עמי תורתי הטו אזנכם לאמרי פי׃ | 1 |
Een leerdicht van Asaf. Luister naar mijn onderrichting, mijn volk, Geef acht op de woorden van mijn mond;
| אפתחה במשל פי אביעה חידות מני קדם׃ | 2 |
Ik ga mijn mond voor een leerdicht openen, Diepzinnige lessen uit oude tijden verkonden!
| אשר שמענו ונדעם ואבותינו ספרו לנו׃ | 3 |
Wat wij hebben gehoord en vernomen, En onze vaders ons hebben verteld,
| לא נכחד מבניהם לדור אחרון מספרים תהלות יהוה ועזוזו ונפלאותיו אשר עשה׃ | 4 |
Dat willen wij niet voor hun kinderen verbergen, Maar het verhalen aan een volgend geslacht: Jahweh’s heerlijke daden en macht, En de wonderen, die Hij deed.
| ויקם עדות ביעקב ותורה שם בישראל אשר צוה את אבותינו להודיעם לבניהם׃ | 5 |
Hij gaf zijn geboden aan Jakob, Schonk aan Israël een wet; Hij beval onze vaderen, ze hun kinderen te leren,
| למען ידעו דור אחרון בנים יולדו יקמו ויספרו לבניהם׃ | 6 |
Opdat een volgend geslacht ze zou kennen, En de kinderen, die hun werden geboren, Ze weer aan hun kinderen zouden vertellen.
| וישימו באלהים כסלם ולא ישכחו מעללי אל ומצותיו ינצרו׃ | 7 |
Zij moesten vertrouwen stellen in God, Niet vergeten Gods werken, zijn geboden onderhouden;
| ולא יהיו כאבותם דור סורר ומרה דור לא הכין לבו ולא נאמנה את אל רוחו׃ | 8 |
Niet worden als hun vaderen, Een lichtzinnig en opstandig geslacht: Een geslacht, onstandvastig van hart, En trouweloos van geest jegens God.
| בני אפרים נושקי רומי קשת הפכו ביום קרב׃ | 9 |
Maar Efraïms zonen waren ontrouw als schutters, Die terugtreden op de dag van de strijd.
| לא שמרו ברית אלהים ובתורתו מאנו ללכת׃ | 10 |
Ze deden het verbond met God niet gestand, En weigerden, zijn wet te beleven.
| וישכחו עלילותיו ונפלאותיו אשר הראם׃ | 11 |
Ze vergaten zijn machtige werken, De wonderen, die Hij hun had getoond.
| נגד אבותם עשה פלא בארץ מצרים שדה צען׃ | 12 |
Toch had Hij ook voor hun vaderen Wondertekenen gewrocht In het land van Egypte, In de vlakte van Sóan:
| בקע ים ויעבירם ויצב מים כמו נד׃ | 13 |
Hij kliefde de zee en voerde hen er doorheen, Zette de wateren overeind als een dam.
| וינחם בענן יומם וכל הלילה באור אש׃ | 14 |
Hij leidde hen overdag door een wolk, Door een lichtend vuur heel de nacht.
| יבקע צרים במדבר וישק כתהמות רבה׃ | 15 |
Hij spleet in de woestijn de rotsen vaneen, En drenkte de steppen met plassen;
| ויוצא נוזלים מסלע ויורד כנהרות מים׃ | 16 |
Uit de klippen liet Hij beken ontspringen, En er water uit vloeien bij stromen.
| ויוסיפו עוד לחטא לו למרות עליון בציה׃ | 17 |
Maar ze zondigden opnieuw tegen Hem, En tartten den Allerhoogste in de woestijn;
| וינסו אל בלבבם לשאל אכל לנפשם׃ | 18 |
Ze stelden God in hun hart op de proef, Door spijs voor hun leeftocht te eisen.
| וידברו באלהים אמרו היוכל אל לערך שלחן במדבר׃ | 19 |
En krenkend spraken ze over God: "Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?"
| הן הכה צור ויזובו מים ונחלים ישטפו הגם לחם יוכל תת אם יכין שאר לעמו׃ | 20 |
"Zeker, Hij heeft wel de rotsen geslagen, En de steppen met plassen gedrenkt, Zodat er water uit vloeide, En er beken uit stroomden: Maar zal Hij ook brood kunnen schenken, En vlees aan zijn volk kunnen geven?"
| לכן שמע יהוה ויתעבר ואש נשקה ביעקב וגם אף עלה בישראל׃ | 21 |
Toen Jahweh dit hoorde, Ontstak Hij in gramschap; Er ontbrandde een vuur tegen Jakob, En tegen Israël woedde zijn toorn:
| כי לא האמינו באלהים ולא בטחו בישועתו׃ | 22 |
Omdat ze niet in God geloofden, En niet vertrouwden op zijn hulp.
| ויצו שחקים ממעל ודלתי שמים פתח׃ | 23 |
Toch gaf Hij de wolken daarboven bevel, En ontsloot de poorten des hemels;
| וימטר עליהם מן לאכל ודגן שמים נתן למו׃ | 24 |
Hij regende manna als spijs op hen neer, En schonk hun het hemelse koren:
| לחם אבירים אכל איש צידה שלח להם לשבע׃ | 25 |
De mensen aten het brood der engelen, Hij zond hun voedsel tot verzadiging toe.
| יסע קדים בשמים וינהג בעזו תימן׃ | 26 |
Hij liet ook aan de hemel de oostenwind waaien, En zweepte de zuidenwind op door zijn kracht:
| וימטר עליהם כעפר שאר וכחול ימים עוף כנף׃ | 27 |
Hij regende vlees als stof op hen neer, Gevleugelde vogels als het zand van de zee;
| ויפל בקרב מחנהו סביב למשכנתיו׃ | 28 |
Hij liet ze midden in hun legerplaats vallen, En rond hun tenten.
| ויאכלו וישבעו מאד ותאותם יבא להם׃ | 29 |
Zij aten, en werden ten volle verzadigd: Hij had hun geschonken, wat ze begeerden;
| לא זרו מתאותם עוד אכלם בפיהם׃ | 30 |
Maar nog was hun lust niet voldaan, en de spijs in hun mond,
| ואף אלהים עלה בהם ויהרג במשמניהם ובחורי ישראל הכריע׃ | 31 |
Of Gods gramschap barstte tegen hen los; Hij richtte een slachting aan onder hun sterksten, En velde de bloem van Israël neer.
| בכל זאת חטאו עוד ולא האמינו בנפלאותיו׃ | 32 |
Ondanks dit alles, bleven ze in hun zonden volharden, En niet aan zijn wonderen geloven.
| ויכל בהבל ימיהם ושנותם בבהלה׃ | 33 |
Toen liet Hij doelloos hun dagen verlopen, En in ontgoocheling hun jaren.
| אם הרגם ודרשוהו ושבו ושחרו אל׃ | 34 |
Ze zochten Hem enkel, wanneer Hij ze sloeg; Dan bekeerden ze zich, en vroegen naar God.
| ויזכרו כי אלהים צורם ואל עליון גאלם׃ | 35 |
Maar zelfs als ze gedachten, dat God hun Rots was, De allerhoogste God hun Verlosser,
| ויפתוהו בפיהם ובלשונם יכזבו לו׃ | 36 |
Ook dan nog vleiden ze Hem met hun mond, En belogen Hem met hun tong.
| ולבם לא נכון עמו ולא נאמנו בבריתו׃ | 37 |
Neen, hun hart was Hem toch niet verknocht, Ze bleven zijn verbond niet getrouw.
| והוא רחום יכפר עון ולא ישחית והרבה להשיב אפו ולא יעיר כל חמתו׃ | 38 |
Maar Hij bleef barmhartig, Vergaf hun de schuld en vernielde ze niet. Hoe dikwijls bedwong Hij zijn toorn, En liet zijn volle gramschap niet woeden:
| ויזכר כי בשר המה רוח הולך ולא ישוב׃ | 39 |
Hij dacht er aan, dat ze maar vlees zijn, Een zucht; die vervliegt, en niet keert.
| כמה ימרוהו במדבר יעציבוהו בישימון׃ | 40 |
Hoe dikwijls nog hebben ze in de woestijn Hem verbitterd, En Hem in de steppe gekrenkt;
| וישובו וינסו אל וקדוש ישראל התוו׃ | 41 |
Hebben ze God beproefd, Israëls Heilige gegriefd?
| לא זכרו את ידו יום אשר פדם מני צר׃ | 42 |
Neen, ze dachten niet terug aan de macht van zijn hand, Aan de dag, waarop Hij ze van den vijand verloste.
| אשר שם במצרים אתותיו ומופתיו בשדה צען׃ | 43 |
En toch, wat voor tekenen had Hij in Egypte gedaan, En wonderen in de vlakte van Sóan!
| ויהפך לדם יאריהם ונזליהם בל ישתיון׃ | 44 |
Hun stromen had Hij in bloed veranderd, En hun beken ondrinkbaar gemaakt;
| ישלח בהם ערב ויאכלם וצפרדע ותשחיתם׃ | 45 |
Gulzige muggen op hen afgezonden, En kikvorsen, om ze te gronde te richten.
| ויתן לחסיל יבולם ויגיעם לארבה׃ | 46 |
Hij had hun gewas aan den sprinkhaan gegeven, En aan den schrokker hun vruchten;
| יהרג בברד גפנם ושקמותם בחנמל׃ | 47 |
Hun ranken door hagel vernield, Hun moerbei door ijzel;
| ויסגר לברד בעירם ומקניהם לרשפים׃ | 48 |
Hun vee een prooi der pest gemaakt, Hun kudde een buit der besmetting.
| ישלח בם חרון אפו עברה וזעם וצרה משלחת מלאכי רעים׃ | 49 |
En op henzelf had Hij zijn ziedende gramschap losgelaten, Zijn toorn, zijn woede en kwelling; Verderf-engelen op hen afgezonden, De vrije loop aan zijn gramschap gelaten:
| יפלס נתיב לאפו לא חשך ממות נפשם וחיתם לדבר הסגיר׃ | 50 |
Hij had ze de dood niet laten ontsnappen, Maar hun leven prijs gegeven aan de pest.
| ויך כל בכור במצרים ראשית אונים באהלי חם׃ | 51 |
Hij had alle eerstgeborenen in Egypte geslagen, De eerstelingen der mannelijke kracht in de tenten van Cham.
| ויסע כצאן עמו וינהגם כעדר במדבר׃ | 52 |
Maar zijn volk had Hij weggeleid als een kudde, En als schapen door de steppe gevoerd;
| וינחם לבטח ולא פחדו ואת אויביהם כסה הים׃ | 53 |
Hij had ze veilig doen gaan, ze behoefden niemand te vrezen: Want de zee had hun vijand bedekt.
| ויביאם אל גבול קדשו הר זה קנתה ימינו׃ | 54 |
Zo bracht Hij hen naar zijn heilige grond, Naar de berg, die zijn rechterhand had veroverd.
| ויגרש מפניהם גוים ויפילם בחבל נחלה וישכן באהליהם שבטי ישראל׃ | 55 |
Hij dreef de volkeren voor hen uit, Gaf ze bij lot als erfdeel weg; En in hun tenten liet Hij wonen. Israëls stammen.
| וינסו וימרו את אלהים עליון ועדותיו לא שמרו׃ | 56 |
Maar ook daar beproefden en tartten ze God, En onderhielden de geboden van den Allerhoogste niet.
| ויסגו ויבגדו כאבותם נהפכו כקשת רמיה׃ | 57 |
Trouweloos vielen ze af als hun vaderen, Wispelturig als een onbetrouwbare boog;
| ויכעיסוהו בבמותם ובפסיליהם יקניאוהו׃ | 58 |
Ze tergden Hem door hun offerhoogten, En prikkelden Hem met hun beelden.
| שמע אלהים ויתעבר וימאס מאד בישראל׃ | 59 |
God merkte het, en ziedde van gramschap, En Israël begon Hem te walgen:
| ויטש משכן שלו אהל שכן באדם׃ | 60 |
Hij gaf zijn woning in Sjilo prijs, De tent, waar Hij onder de mensen verkeerde;
| ויתן לשבי עזו ותפארתו ביד צר׃ | 61 |
Zijn majesteit gaf Hij gevangen, Zijn glorie in de hand van den vijand.
| ויסגר לחרב עמו ובנחלתו התעבר׃ | 62 |
Hij wierp zijn volk ten prooi aan het zwaard, En grimde van toorn op zijn erfdeel:
| בחוריו אכלה אש ובתולתיו לא הוללו׃ | 63 |
Zijn jonge mannen werden verteerd door het vuur, Zijn maagden kregen geen huwelijkslied;
| כהניו בחרב נפלו ואלמנתיו לא תבכינה׃ | 64 |
Zijn priesters vielen door het zwaard, En zijn weduwen beweenden ze niet.
| ויקץ כישן אדני כגבור מתרונן מיין׃ | 65 |
Maar eindelijk ontwaakte de Heer, als iemand die slaapt, En als een krijgsman, bevangen door wijn:
| ויך צריו אחור חרפת עולם נתן למו׃ | 66 |
Hij sloeg zijn vijanden achteruit, En bracht ze voor eeuwig tot schande.
| וימאס באהל יוסף ובשבט אפרים לא בחר׃ | 67 |
Toch bleef Hij de tent van Josef versmaden, En koos de stam van Efraïm niet uit!
| ויבחר את שבט יהודה את הר ציון אשר אהב׃ | 68 |
Neen, Juda’s stam koos Hij uit, Sions berg, die Hij liefhad;
| ויבן כמו רמים מקדשו כארץ יסדה לעולם׃ | 69 |
Hij bouwde zijn heiligdom hoog als de hemel, Vast als de aarde voor eeuwig.
| ויבחר בדוד עבדו ויקחהו ממכלאת צאן׃ | 70 |
En Hij stelde zijn keuze In David, zijn dienaar! Hij nam hem van de schaapskooien weg,
| מאחר עלות הביאו לרעות ביעקב עמו ובישראל נחלתו׃ | 71 |
En haalde hem van de zogende schapen, Opdat hij Jakob, zijn volk, zou weiden, En Israël, zijn erfdeel.
| וירעם כתם לבבו ובתבונות כפיו ינחם׃ | 72 |
Hij heeft ze geweid, rechtschapen van hart, En met bekwame hand ze geleid!
