איוב 29

1 ויסף איוב שאת משלו ויאמר׃

Још настави Јов беседу своју и рече:

2 מי יתנני כירחי קדם כימי אלוה ישמרני׃

О да бих био као пређашњих месеца, као оних дана кад ме Бог чуваше,

3 בהלו נרו עלי ראשי לאורו אלך חשך׃

Кад светљаше свећом својом над главом мојом, и при виделу Његовом хођах по мраку,

4 כאשר הייתי בימי חרפי בסוד אלוה עלי אהלי׃

Како бејах за младости своје, кад тајна Божија беше у шатору мом,

5 בעוד שדי עמדי סביבותי נערי׃

Кад још беше Свемогући са мном, и деца моја око мене,

6 ברחץ הליכי בחמה וצור יצוק עמדי פלגי שמן׃

Кад се траг мој обливаше маслом, и стена ми точаше уље потоцима,

7 בצאתי שער עלי קרת ברחוב אכין מושבי׃

Кад излажах на врата кроз град, и на улици намештах себи столицу:

8 ראוני נערים ונחבאו וישישים קמו עמדו׃

Младићи видећи ме уклањаху се, а старци устајаху и стајаху,

9 שרים עצרו במלים וכף ישימו לפיהם׃

Кнезови престајаху говорити и метаху руку на уста своја,

10 קול נגידים נחבאו ולשונם לחכם דבקה׃

Управитељи устезаху глас свој и језик им пријањаше за грло.

11 כי אזן שמעה ותאשרני ועין ראתה ותעידני׃

Јер које ме ухо чујаше, називаше ме блаженим; и које ме око виђаше, сведочаше ми

12 כי אמלט עני משוע ויתום ולא עזר לו׃

Да избављам сиромаха који виче, и сироту и који нема никог да му помогне;

13 ברכת אבד עלי תבא ולב אלמנה ארנן׃

Благослов оног који пропадаше долажаше на ме, и удовици срце распевах;

14 צדק לבשתי וילבשני כמעיל וצניף משפטי׃

У правду се облачих и она ми беше одело, као плашт и као венац беше ми суд мој.

15 עינים הייתי לעור ורגלים לפסח אני׃

Око бејах слепом и нога хромом.

16 אב אנכי לאביונים ורב לא ידעתי אחקרהו׃

Отац бејах убогима, и разбирах за распру за коју не знах.

17 ואשברה מתלעות עול ומשניו אשליך טרף׃

И разбијах кутњаке неправеднику, и из зуба му истрзах грабеж.

18 ואמר עם קני אגוע וכחול ארבה ימים׃

Зато говорах: У свом ћу гнезду умрети, и биће ми дана као песка.

19 שרשי פתוח אלי מים וטל ילין בקצירי׃

Корен мој пружаше се крај воде, роса биваше по сву ноћ на мојим гранама.

20 כבודי חדש עמדי וקשתי בידי תחליף׃

Слава моја подмлађиваше се у мене, и лук мој у руци мојој понављаше се.

21 לי שמעו ויחלו וידמו למו עצתי׃

Слушаху ме и чекаху, и ћутаху на мој савет.

22 אחרי דברי לא ישנו ועלימו תטף מלתי׃

После мојих речи нико не проговараше, тако их натапаше беседа моја.

23 ויחלו כמטר לי ופיהם פערו למלקוש׃

Јер ме чекаху као дажд, и уста своја отвараху као на позни дажд.

24 אשחק אלהם לא יאמינו ואור פני לא יפילון׃

Кад бих се насмејао на њих, не вероваху, и сјајност лица мог не разгоњаху.

25 אבחר דרכם ואשב ראש ואשכון כמלך בגדוד כאשר אבלים ינחם׃

Кад бих отишао к њима, седах у зачеље, и бејах као цар у војсци, кад теши жалосне.