איוב 19
| ויען איוב ויאמר׃ | 1 |
Job antwoordde, en sprak:
| עד אנה תוגיון נפשי ותדכאונני במלים׃ | 2 |
Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?
| זה עשר פעמים תכלימוני לא תבשו תהכרו לי׃ | 3 |
Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.
| ואף אמנם שגיתי אתי תלין משוגתי׃ | 4 |
Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;
| אם אמנם עלי תגדילו ותוכיחו עלי חרפתי׃ | 5 |
Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!
| דעו אפו כי אלוה עותני ומצודו עלי הקיף׃ | 6 |
Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!
| הן אצעק חמס ולא אענה אשוע ואין משפט׃ | 7 |
Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!
| ארחי גדר ולא אעבור ועל נתיבותי חשך ישים׃ | 8 |
Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;
| כבודי מעלי הפשיט ויסר עטרת ראשי׃ | 9 |
Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.
| יתצני סביב ואלך ויסע כעץ תקותי׃ | 10 |
Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,
| ויחר עלי אפו ויחשבני לו כצריו׃ | 11 |
Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.
| יחד יבאו גדודיו ויסלו עלי דרכם ויחנו סביב לאהלי׃ | 12 |
Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!
| אחי מעלי הרחיק וידעי אך זרו ממני׃ | 13 |
Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;
| חדלו קרובי ומידעי שכחוני׃ | 14 |
Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.
| גרי ביתי ואמהתי לזר תחשבני נכרי הייתי בעיניהם׃ | 15 |
Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;
| לעבדי קראתי ולא יענה במו פי אתחנן לו׃ | 16 |
Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.
| רוחי זרה לאשתי וחנתי לבני בטני׃ | 17 |
Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;
| גם עוילים מאסו בי אקומה וידברו בי׃ | 18 |
Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.
| תעבוני כל מתי סודי וזה אהבתי נהפכו בי׃ | 19 |
Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;
| בעורי ובבשרי דבקה עצמי ואתמלטה בעור שני׃ | 20 |
Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.
| חנני חנני אתם רעי כי יד אלוה נגעה בי׃ | 21 |
Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;
| למה תרדפני כמו אל ומבשרי לא תשבעו׃ | 22 |
Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!
| מי יתן אפו ויכתבון מלי מי יתן בספר ויחקו׃ | 23 |
O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,
| בעט ברזל ועפרת לעד בצור יחצבון׃ | 24 |
Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:
| ואני ידעתי גאלי חי ואחרון על עפר יקום׃ | 25 |
Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;
| ואחר עורי נקפו זאת ומבשרי אחזה אלוה׃ | 26 |
Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!
| אשר אני אחזה לי ועיני ראו ולא זר כלו כליתי בחקי׃ | 27 |
Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,
| כי תאמרו מה נרדף לו ושרש דבר נמצא בי׃ | 28 |
En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;
| גורו לכם מפני חרב כי חמה עונות חרב למען תדעון שדין׃ | 29 |
Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!
