Ioba 4
1 A LAILA pane mai la o Elipaza no Temana, i mai la,
Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
2 A i hoao makou e kamailio pu me oe, e uluhua anei oe? Aka, owai la ka mea hiki ke uumi i ka olelo?
«Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
3 Aia hoi; ua ao aku oe i na mea he nui, A ua hooikaika oe i na lima nawaliwali.
På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
4 Ua kukulu iluna kau olelo i ka mea e hina ana, A ua hookupaa oe i na kuli e hemo ana.
med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
5 Ano hoi, ua hiki mai ia maluna ou, a ua maule oe, Ua hoopa mai ia ia oe, a ua popilikia oe.
Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
6 Aole anei keia kou makau, a me kou manaolana, O kou mea i kuko ai, a me ka pololei o kou mau aoao?
Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
7 Ke noi aku nei au, e hoomanao oe, owai ka mea hala ole i make wale? Auhea hoi ka poe pono i hookiia'ku?
Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
8 E like me ka'u i ike ai, O na mea i waele ino, a mahi hewa, ohi no lakou ia mea hookahi.
Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
9 Ma ka ha ana o ke Akua ua make lakou, A ma ka hanu o kona mau puka ihu ua hoopauia lakou.
dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
10 O ka uwo ana o ka liona, o ka leo o ka liona hae, A o na niho o na liona hou, ua haki.
Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
11 O ka liona, ua make ia no ka nele o ka mea pio, A o na keiki o ka liona wahine, ua hele liilii lakou.
og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
12 Ua lawe malu ia mai kekahi olelo ia'u, A ua loaa i kuu pepeiao ka lohe iki o ia mea.
Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
13 Iloko o na manao ma na moeuhane i ka po, I ka manawa i pauhia ai na kanaka i ka hiamoe,
som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
14 Hiki mai ka makau ia'u a me ka haalulu, A hoohaalulu mai ia i ka nui o ko'u mau iwi.
Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
15 Alaila maale ae la he uhane imua o ko'u maka; Ku iho la iluna ka hulu o ko'u io:
ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
16 Ku malie iho la ia, aole au i ike i kona ano; He kii imua o kou mau maka, He makani uuku, a he leo ka'u i lohe:
og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
17 E oi anei ka pono o ke kanaka mamua o ko ke Akua? He oi anei ka maemae o ke kanaka mamua o ka Mea nana ia i hana?
«Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
18 Aia hoi, aole ia i hilinai i kana poe kauwa, A hooili no ia i ka hewa maluna o kona poe anela:
Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
19 Heaha la hoi ka poe e noho ana i na hale lepo, Ha ka lepo ko lakou hookumu ana, ua ulupaia lakou imua o ka mu?
enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
20 Ua lukuia lakou mai kakahiaka a ke ahiahi: Ua make loa lakou, aohe mea nana i manao.
Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
21 Aole anei e nalo wale aku ko lakou maikai ana? Make no lakou me ka naauao ole.
Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
