Ioba 4

1 A LAILA pane mai la o Elipaza no Temana, i mai la,

Saa tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:

2 A i hoao makou e kamailio pu me oe, e uluhua anei oe? Aka, owai la ka mea hiki ke uumi i ka olelo?

Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?

3 Aia hoi; ua ao aku oe i na mea he nui, A ua hooikaika oe i na lima nawaliwali.

Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,

4 Ua kukulu iluna kau olelo i ka mea e hina ana, A ua hookupaa oe i na kuli e hemo ana.

dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft —

5 Ano hoi, ua hiki mai ia maluna ou, a ua maule oe, Ua hoopa mai ia ia oe, a ua popilikia oe.

Men nu det gælder dig selv, saa taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!

6 Aole anei keia kou makau, a me kou manaolana, O kou mea i kuko ai, a me ka pololei o kou mau aoao?

Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Haab?

7 Ke noi aku nei au, e hoomanao oe, owai ka mea hala ole i make wale? Auhea hoi ka poe pono i hookiia'ku?

Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?

8 E like me ka'u i ike ai, O na mea i waele ino, a mahi hewa, ohi no lakou ia mea hookahi.

Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og saar Fortræd, de høster det selv.

9 Ma ka ha ana o ke Akua ua make lakou, A ma ka hanu o kona mau puka ihu ua hoopauia lakou.

For Guds Aand gaar de til Grunde, for hans Vredes Pust gaar de til.

10 O ka uwo ana o ka liona, o ka leo o ka liona hae, A o na niho o na liona hou, ua haki.

Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slaas ud;

11 O ka liona, ua make ia no ka nele o ka mea pio, A o na keiki o ka liona wahine, ua hele liilii lakou.

Løven omkommer af Mangel paa Rov, og Løveungerne spredes.

12 Ua lawe malu ia mai kekahi olelo ia'u, A ua loaa i kuu pepeiao ka lohe iki o ia mea.

Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken

13 Iloko o na manao ma na moeuhane i ka po, I ka manawa i pauhia ai na kanaka i ka hiamoe,

i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;

14 Hiki mai ka makau ia'u a me ka haalulu, A hoohaalulu mai ia i ka nui o ko'u mau iwi.

Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;

15 Alaila maale ae la he uhane imua o ko'u maka; Ku iho la iluna ka hulu o ko'u io:

et Pust strøg over mit Ansigt, Haarene rejste sig paa min Krop.

16 Ku malie iho la ia, aole au i ike i kona ano; He kii imua o kou mau maka, He makani uuku, a he leo ka'u i lohe:

Saa stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det saa ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:

17 E oi anei ka pono o ke kanaka mamua o ko ke Akua? He oi anei ka maemae o ke kanaka mamua o ka Mea nana ia i hana?

»Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?

18 Aia hoi, aole ia i hilinai i kana poe kauwa, A hooili no ia i ka hewa maluna o kona poe anela:

End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,

19 Heaha la hoi ka poe e noho ana i na hale lepo, Ha ka lepo ko lakou hookumu ana, ua ulupaia lakou imua o ka mu?

endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!

20 Ua lukuia lakou mai kakahiaka a ke ahiahi: Ua make loa lakou, aohe mea nana i manao.

De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslaas uden at ænses, for evigt gaar de til Grunde.

21 Aole anei e nalo wale aku ko lakou maikai ana? Make no lakou me ka naauao ole.

Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom.