Ioba 37
1 NO keia mea hoi haalulu kuu naau, A nauwe ae mai kona wahi aku.
For dette bivrar hjarta mitt og lyfter seg frå staden sin.
2 E hoolohe pono i ka poha ana o kona leo, A me ka halulu e puka ana mai kona waha mai.
Å, høyr på harmen i hans røyst, den dun som dundrar or hans munn!
3 Malalo o ka lani a pau nana no ia i nou aku, A o kona malamalama i na welau o ka honua.
Det fer burt under himmelkvelv, men elden skin til heimsens endar.
4 Mahope o ia mea, poha mai ka leo; Hoohekili mai ia me kona leo mana; Aole ia e hoopaa ia lakou i loheia'i kona leo.
So burar røysti etterpå, han torar med sitt stolte mod, og ljoni held han ikkje att når røysti si han ljoma let.
5 Hoohekili kupanaha mai la ke Akua me kona leo; Hana no ia i na mea nui, aole e ike maopopo ia.
Gud torar underfullt med røysti, gjer storverk som me ei kann skyna.
6 No ka mea, ua i aku ia i ka hau, E kau ma ka honua, A i ka ua liilii, a me ka ua nui o kona ikaika.
Han snøen byd: «Fall ned til jord!» Til regnet og, sitt sterke silregn.
7 Hoopaa aku ia i ka lima o na kanaka a pau, I ike na kanaka a pau i kana haua.
Han stengjer av for mannehand, so all hans skapning læra må.
8 A komo na holoholona iloko o na lua, A noho ma ko lakou mau wahi.
Villdyri gjeng til sine hi og kvilar på sin legestad.
9 Mai ke kukulu hema i hele mai ka puahiohio, A mai ke kukulu akau ke anu.
Or inste kammer kjem det storm, og kulde ut av vindarne.
10 Mai ka hanu o ke Akua i haawiia mai ka wai paa: A o ka palahalaha o na wai, ua hoopaaia.
Utav Guds ande gustar frost, dei vide vatni kjem i tvang.
11 O ka wa malie hoi, ua kipaku ia i ke ao: Ua hoohehee kona malamalama i ka ohu:
Han lastar skyi og med væta og breider sine elding-skyer,
12 A ua hoohuliia'ku ia a puni ma kona manao; I hana aku ai lakou i na mea a pau ana i kauoha mai ai, Ma ke alo o ka honua a puni.
og hit og dit dei hastar fram, og skifter leid som han det vil og set i verk det som han byd, utyver vide jordheims-kringen;
13 Ina no ka laau hahau, ina no kona aina, Ina no ke aloha, nana no ia i hoopuka mai.
anten til ris, når jordi treng det, ell’ og med nåde lyt dei råka.
14 E hoolohe mai oe, e Ioba, i keia; E ku malie, a e noonoo i na hana kupanaha a ke Akua.
Job, lyd på dette, statt no still, gjev gaum på undri Gud hev gjort!
15 Ua ike anei oe i ka hooponopono ana o ke Akua ia lakou, A hoopuka mai i ka malamalama o kona ao?
Veit du når Gud deim segjer fyre, og let sitt ljos or skyi skina?
16 Ua ike anei i na kaupaona ana o na ao, I na hana kupanaha o ka mea hemolele i ka ike?
Veit du vel korleis skyi sviv, um underi åt den Allvise?
17 A pehea hoi i mahana ai kou kapa, I ka wa i hoomalie mai ai oia i ka aina i ka makani kukulu hema?
Du som i heite klæde styn, når jordi brenn i sunnanvind?
18 E hiki anei ia oe me ia ke hohola aku i ke aouli, He ikaika, e like me ke aniani i hooheheeia?
Gjer du med honom himmelkvelven, som er so fast som støypte spegel?
19 E hoike mai oe ia makou i ka mea a makou e olelo aku ai ia ia; Aole makou e olelo aku, no ka pouli.
Lær oss, kva me skal segja honom! Me tegja lyt for berre myrker.
20 E haiia aku anei ia ia, ke olelo aku au? Ina e olelo aku ke kanaka, e aleia auanei oia.
Skal han få melding at eg talar? Vil nokon ynskja seg å tynast?
21 Ano aole lakou i ike i ka malamalama alohilohi iloko o na ao; A hele ae la ka makani a hoomaemae ia lakou.
No kann ein ikkje ljoset sjå, um enn det klårt på himmeln skin, men vinden sopar skyi burt.
22 Mai ke kukulu akau ke alohilohi gula i hele mai ai; Aia i ke Akua ka nani weliweli.
Langt nordanfrå kjem gullet hit, ein fælsleg glans ligg yver Gud.
23 O ka Mea mana, aole e loaa ia kakou ia; Ua hoonui i ka ikaika, a i ka pono, a ua nui hoi i ka lokomaikai; Aole ia e hookaumaha.
Til Allvald kann me ikkje nå, til han som er so stor i magt; men rett og rettferd ei han krenkjer.
24 A makau na kanaka ia ia; Aole ia e maliu mai i ka poe naauao a pau.
Difor ber folket age for han, han ansar ingen sjølvklok mann.»
