Ioba 29
1 OLELO hou mai la o Ioba i kana olelonane, i mai la,
Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:
2 Ina e like au me na malama mamua, I na la a ke Akua i malama mai ai ia'u!
Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,
3 I ka wa i lilelile ai kona kukui maluna o kuu poo, A ma kona malamalama hele no au mawaena o ka pouli!
da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,
4 E like me au i na la o kuu oo ana, I ka wa i kuka pu ai me ke Akua ma kuu halelewa!
slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,
5 I ka wa o ka Mea mana me au, I ka wa e hoopuni ana kuu poe keiki ia'u!
da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,
6 I ka wa a'u i holoi ai i kuu mau wawae i ka waiu, A hookahe mai ka pohaku no'u i na kahawai aila!
da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!
7 I kuu hele ana'ku ma ka pukapa i ke kulanakauhale, Ma ke alanui hoomakaukau iho au i kuu wahi noho!
Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,
8 Ike mai ka poe kanaka opio ia'u, a pee iho la; A o ka poe kahiko, ala mai lakou a ku iluna.
da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;
9 Noho malie na luna i ka olelo aku, A kau lakou i ka lima maluna o ko lakou waha.
høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;
10 O ka leo o na'lii ua hunaia, Pipili ko lakou alelo me ko lakou kileo.
de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.
11 A lohe ka pepeiao, hoomaikai no ia ia'u; A ike ka maka, hoike mai ia no'u:
Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.
12 No ka mea, ua hoopakele au i ka poe hune e uwe ana, A me ka mea makua ole, aole ana mea kokua.
For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.
13 O ka hoomaikai o ka mea ane make i kau mai maluna o'u: A hoohauoli no au i ka naau o ka wahinekanemake.
Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.
14 Aahu iho no au i ka pono, a ua uhi mai ia ia'u; E like me ka aahu a me ke kaei poo, pela kuu olelohoopono.
Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.
15 Ua lilo au i maka no ka makapo, I wawae hoi no ka oopa.
Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.
16 He makua hoi au no ka poe ilihune; A o ka mea hakaka a'u i ike ole ai, ua huli aku au ia.
En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.
17 Ua haki ia'u na kui o ka mea hewa, A ua kaili aku au i ka waiwai hao mai kona mau niho aku.
Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.
18 Alaila i iho la au, e make auanei au iloko o kuu punana, A me he one la e hoonui auanei au i na la.
Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.
19 Manamana ae la kuu aa ma na wai, A kau iho la ka hau, a ao ka po, maluna o kuu lala.
Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.
20 Ua hou ko'u nani iloko o'u, A o ka'u kakaka, ua hooulu hou ia ma kuu lima.
Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.
21 Hoolohe lakou ia'u a kakali hoi, A noho malie lakou i kau oleloao.
Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.
22 Mahope o ka'u olelo ana, aole lakou i olelo hou, A kulu iho ka'u olelo maluna iho o lakou.
Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.
23 Kakali lakou ia'u e like me ka ua; A hamama loa lakou i ko lakou waha, no ke kuaua hope.
De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.
24 A akaaka au ia lakou, aole lakou i manao he oiaio; A o ka malamalama o kuu maka aole lakou i hookulou ilalo ia.
Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.
25 Ua wae aku au i ko lakou aoao, a noho me he luna la, A noho au me he alii la maluna o ka poe kaua, E like me ka mea hooluolu i ka poe e uwe ana.
Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.
