Zabura 78

1 Maskil na Asaf. Ya mutanena, ku ji koyarwata; ku saurari kalmomin bakina.

Een leerdicht van Asaf. Luister naar mijn onderrichting, mijn volk, Geef acht op de woorden van mijn mond;

2 Zan buɗe bakina da misalai, zan faɗi ɓoyayyun abubuwa, abubuwan dā,

Ik ga mijn mond voor een leerdicht openen, Diepzinnige lessen uit oude tijden verkonden!

3 abin da muka ji muka kuma sani, abubuwan da kakanninmu suka faɗa mana.

Wat wij hebben gehoord en vernomen, En onze vaders ons hebben verteld,

4 Ba za mu ɓoye su wa’ya’yanmu ba; za mu faɗa wa tsara mai zuwa ayyukan da suka zama yabo na Ubangiji, ikonsa, da abubuwan banmamakin da ya aikata.

Dat willen wij niet voor hun kinderen verbergen, Maar het verhalen aan een volgend geslacht: Jahweh’s heerlijke daden en macht, En de wonderen, die Hij deed.

5 Ya kafa ƙa’idodi wa Yaƙub ya kuma kafa doka a cikin Isra’ila, wadda ya umarce kakanni-kakanninmu su koya wa’ya’yansu,

Hij gaf zijn geboden aan Jakob, Schonk aan Israël een wet; Hij beval onze vaderen, ze hun kinderen te leren,

6 don tsara na biye su san su, har da’ya’yan da ba a riga an haifa ba, su kuma su faɗa wa’ya’yansu.

Opdat een volgend geslacht ze zou kennen, En de kinderen, die hun werden geboren, Ze weer aan hun kinderen zouden vertellen.

7 Ta haka za su dogara ga Allah ba kuwa za su manta da ayyukansa ba amma za su kiyaye umarnansa.

Zij moesten vertrouwen stellen in God, Niet vergeten Gods werken, zijn geboden onderhouden;

8 Ba za su zama kamar kakanni kakanninsu ba, masu taurinkai da kuma tsara masu tayarwa, waɗanda zukatansu ba su yi biyayya ga Allah ba, waɗanda zukatansu ba su yi aminci ga Allah ba.

Niet worden als hun vaderen, Een lichtzinnig en opstandig geslacht: Een geslacht, onstandvastig van hart, En trouweloos van geest jegens God.

9 Mutanen Efraim, ko da yake suna da bakkuna, suka juya da baya a ranar yaƙi;

Maar Efraïms zonen waren ontrouw als schutters, Die terugtreden op de dag van de strijd.

10 ba su kiyaye alkawarin Allah ba suka kuma ƙi su yi rayuwa ta wurin dokarsa.

Ze deden het verbond met God niet gestand, En weigerden, zijn wet te beleven.

11 Suka manta da abin da ya aikata, abubuwan banmamakin da ya nuna musu.

Ze vergaten zijn machtige werken, De wonderen, die Hij hun had getoond.

12 Ya yi mu’ujizai a idanun kakanninsu a ƙasar Masar, a yankin Zowan.

Toch had Hij ook voor hun vaderen Wondertekenen gewrocht In het land van Egypte, In de vlakte van Sóan:

13 Ya raba teku ya kuma bi da su ciki; ya sa ruwa ya tsaya daram kamar bango.

Hij kliefde de zee en voerde hen er doorheen, Zette de wateren overeind als een dam.

14 Ya bishe su da girgije da rana da kuma haske daga wuta dukan dare.

Hij leidde hen overdag door een wolk, Door een lichtend vuur heel de nacht.

15 Ya tsage duwatsu a cikin hamada ya kuma ba su ruwaye a yalwace kamar tekuna;

Hij spleet in de woestijn de rotsen vaneen, En drenkte de steppen met plassen;

16 ya fid da rafuffuka daga dutsen da ya tsaga ya sa ruwa ya gudu kamar koguna.

Uit de klippen liet Hij beken ontspringen, En er water uit vloeien bij stromen.

17 Amma suka ci gaba da yin masa zunubi, suna tayarwa a cikin hamada a kan Mafi Ɗaukaka.

Maar ze zondigden opnieuw tegen Hem, En tartten den Allerhoogste in de woestijn;

18 Da gangan suka gwada Allah ta wurin neman abincin da suke kwaɗayi.

Ze stelden God in hun hart op de proef, Door spijs voor hun leeftocht te eisen.

19 Suka yi magana a kan Allah, suna cewa, “Allah zai iya shimfiɗa tebur a cikin hamada?

En krenkend spraken ze over God: "Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?"

20 Sa’ad da ya bugi dutse, ruwa ya ɓulɓulo, rafuffuka suka yi gudu a yalwace. Amma zai iya ba mu abinci? Zai iya tanada wa mutanensa nama?”

"Zeker, Hij heeft wel de rotsen geslagen, En de steppen met plassen gedrenkt, Zodat er water uit vloeide, En er beken uit stroomden: Maar zal Hij ook brood kunnen schenken, En vlees aan zijn volk kunnen geven?"

21 Sa’ad da Ubangiji ya ji su, ya yi fushi ƙwarai; wutarsa ta ɓarke a kan Yaƙub, hasalarsa kuwa ta tashi a kan Isra’ila,

Toen Jahweh dit hoorde, Ontstak Hij in gramschap; Er ontbrandde een vuur tegen Jakob, En tegen Israël woedde zijn toorn:

22 gama ba su gaskata ga Allah ba ko su dogara ga cetonsa.

Omdat ze niet in God geloofden, En niet vertrouwden op zijn hulp.

23 Duk da haka ya ba da umarni ga sarari a bisa ya kuma buɗe ƙofofin sammai;

Toch gaf Hij de wolken daarboven bevel, En ontsloot de poorten des hemels;

24 ya sauko da Manna wa mutanensa don su ci, ya ba su hatsin sama.

Hij regende manna als spijs op hen neer, En schonk hun het hemelse koren:

25 Mutane suka ci burodin mala’iku; ya aika musu dukan abincin da za su iya ci.

De mensen aten het brood der engelen, Hij zond hun voedsel tot verzadiging toe.

26 Ya saki iskar gabas daga sammai ya kuma saki iskar yamma ta wurin ikonsa.

Hij liet ook aan de hemel de oostenwind waaien, En zweepte de zuidenwind op door zijn kracht:

27 Ya sauko da nama a kansu kamar ƙura, tsuntsaye masu firiya kamar yashi a bakin teku.

Hij regende vlees als stof op hen neer, Gevleugelde vogels als het zand van de zee;

28 Ya sa suka sauka a cikin sansaninsu, ko’ina kewaye da tentunansu.

Hij liet ze midden in hun legerplaats vallen, En rond hun tenten.

29 Suka ci har suka sami fiye da abin da ya ishe su, gama ya ba su abin da suka yi kwaɗayi.

Zij aten, en werden ten volle verzadigd: Hij had hun geschonken, wat ze begeerden;

30 Amma kafin su juyo daga abincin da suka yi kwaɗayi, kai tun ma yana a bakunansu,

Maar nog was hun lust niet voldaan, en de spijs in hun mond,

31 fushin Allah ya ƙuna a kansu; ya karkashe waɗanda suka fi ƙiba a cikinsu, yana yankan matasan Isra’ila.

Of Gods gramschap barstte tegen hen los; Hij richtte een slachting aan onder hun sterksten, En velde de bloem van Israël neer.

32 Duk da haka, suka ci gaba da yin zunubi; duk da abubuwan banmamakinsa, ba su gaskata ba.

Ondanks dit alles, bleven ze in hun zonden volharden, En niet aan zijn wonderen geloven.

33 Saboda haka ya sa kwanakinsu suka ƙare a banza shekarunsu kuma cikin masifa.

Toen liet Hij doelloos hun dagen verlopen, En in ontgoocheling hun jaren.

34 A duk sa’ad da Allah ya kashe su, sai su neme shi; sukan juyo a natse gare shi.

Ze zochten Hem enkel, wanneer Hij ze sloeg; Dan bekeerden ze zich, en vroegen naar God.

35 Sun tuna cewa Allah ne Dutsensu, cewa Allah Mafi Ɗaukaka ne Mai fansarsu.

Maar zelfs als ze gedachten, dat God hun Rots was, De allerhoogste God hun Verlosser,

36 Amma sai su yi ta yin masa zaƙin baki, suna masa ƙarya da harsunansu;

Ook dan nog vleiden ze Hem met hun mond, En belogen Hem met hun tong.

37 zukatansu ba sa biyayya gare shi, ba su da aminci ga alkawarinsa.

Neen, hun hart was Hem toch niet verknocht, Ze bleven zijn verbond niet getrouw.

38 Duk da haka ya kasance mai jinƙai; ya gafarta laifofinsu bai kuwa hallaka su ba. Sau da sau ya janye fushinsa bai kuwa sa fushinsa yă ƙuna ba.

Maar Hij bleef barmhartig, Vergaf hun de schuld en vernielde ze niet. Hoe dikwijls bedwong Hij zijn toorn, En liet zijn volle gramschap niet woeden:

39 Ya tuna cewa su naman jiki ne kawai, iska mai wucewa da ba ta dawowa.

Hij dacht er aan, dat ze maar vlees zijn, Een zucht; die vervliegt, en niet keert.

40 Sau da yawa sun tayar masa a cikin hamada suka kuma ɓata masa rai a jeji!

Hoe dikwijls nog hebben ze in de woestijn Hem verbitterd, En Hem in de steppe gekrenkt;

41 Sau da sau suka riƙa gwada Allah; suka tsokane Mai Tsarki na Isra’ila.

Hebben ze God beproefd, Israëls Heilige gegriefd?

42 Ba su tuna da ikonsa, a ranar da ya fanshe su daga mai danniya,

Neen, ze dachten niet terug aan de macht van zijn hand, Aan de dag, waarop Hij ze van den vijand verloste.

43 ranar da ya nuna mu’ujizansa a Masar abubuwan banmamakinsa a yankin Zowan ba.

En toch, wat voor tekenen had Hij in Egypte gedaan, En wonderen in de vlakte van Sóan!

44 Ya mai da kogunansu suka zama jini; ba su iya sha daga rafuffuka ba.

Hun stromen had Hij in bloed veranderd, En hun beken ondrinkbaar gemaakt;

45 Ya aika da tarin ƙudajen da suka cinye su, da kwaɗin da suka wahalshe su.

Gulzige muggen op hen afgezonden, En kikvorsen, om ze te gronde te richten.

46 Ya ba da hatsinsu ga fāra, amfanin gonakinsu ga ɗango.

Hij had hun gewas aan den sprinkhaan gegeven, En aan den schrokker hun vruchten;

47 Ya lalace inabinsu da ƙanƙara itatuwan al’ul nasu kuma da jaura.

Hun ranken door hagel vernield, Hun moerbei door ijzel;

48 Ya miƙa shanunsu ga ƙanƙara, tumakinsu ga aradun tsawa.

Hun vee een prooi der pest gemaakt, Hun kudde een buit der besmetting.

49 Ya saki musu fushinsa mai zafi, hasalarsa, zafin rai da kuma ɓacin ransa, ƙungiyar mala’iku masu hallakarwa.

En op henzelf had Hij zijn ziedende gramschap losgelaten, Zijn toorn, zijn woede en kwelling; Verderf-engelen op hen afgezonden, De vrije loop aan zijn gramschap gelaten:

50 Ya shirya hanya wa fushinsa; bai tsare ransu daga mutuwa ba amma ya miƙa su ga annoba.

Hij had ze de dood niet laten ontsnappen, Maar hun leven prijs gegeven aan de pest.

51 Ya bugi kowane ɗan fari na Masar, mafari ƙarfin mazantakansu a tentunan Ham.

Hij had alle eerstgeborenen in Egypte geslagen, De eerstelingen der mannelijke kracht in de tenten van Cham.

52 Amma ya fitar da mutanensa kamar garke; ya bi da su kamar tumaki ta cikin hamada.

Maar zijn volk had Hij weggeleid als een kudde, En als schapen door de steppe gevoerd;

53 Ya bi da su lafiya ƙalau, don kada su ji tsoro; amma teku ya cinye abokan gābansu.

Hij had ze veilig doen gaan, ze behoefden niemand te vrezen: Want de zee had hun vijand bedekt.

54 Ta haka ya kawo su iyakar ƙasa mai tsarki, zuwa ƙasar tudun da hannunsa na dama ya kame.

Zo bracht Hij hen naar zijn heilige grond, Naar de berg, die zijn rechterhand had veroverd.

55 Ya kori al’ummai a gabansu ya rarraba ƙasashensu gare su a matsayin gādo; ya zaunar da kabilan Isra’ila a gidajensu.

Hij dreef de volkeren voor hen uit, Gaf ze bij lot als erfdeel weg; En in hun tenten liet Hij wonen. Israëls stammen.

56 Amma suka gwada Allah suka tayar wa Mafi Ɗaukaka; ba su kiyaye ƙa’idodinsa ba.

Maar ook daar beproefden en tartten ze God, En onderhielden de geboden van den Allerhoogste niet.

57 Kamar kakanninsu suka zama marasa biyayya da marasa aminci, marar tabbas kamar tanƙwararren baka.

Trouweloos vielen ze af als hun vaderen, Wispelturig als een onbetrouwbare boog;

58 Suka ba shi haushi da masujadansu na kan tudu; suka tayar da kishinsa da gumakansu.

Ze tergden Hem door hun offerhoogten, En prikkelden Hem met hun beelden.

59 Sa’ad da Allah ya ji su, ya yi fushi ƙwarai; ya ƙi Isra’ila gaba ɗaya.

God merkte het, en ziedde van gramschap, En Israël begon Hem te walgen:

60 Ya yashe tabanakul na Shilo, tentin da ya kafa a cikin mutane.

Hij gaf zijn woning in Sjilo prijs, De tent, waar Hij onder de mensen verkeerde;

61 Ya aika da akwatin alkawarin ƙarfinsa zuwa bauta, darajarsa zuwa cikin hannuwan abokin gāba.

Zijn majesteit gaf Hij gevangen, Zijn glorie in de hand van den vijand.

62 Ya ba da mutanensa ga takobi; ya yi fushi ƙwarai da gādonsa.

Hij wierp zijn volk ten prooi aan het zwaard, En grimde van toorn op zijn erfdeel:

63 Wuta ta cinye matasansu maza,’yan matansu kuma ba su da waƙoƙin aure;

Zijn jonge mannen werden verteerd door het vuur, Zijn maagden kregen geen huwelijkslied;

64 aka karkashe firistocinsu, gwaurayensu kuwa ba su iya makoki ba.

Zijn priesters vielen door het zwaard, En zijn weduwen beweenden ze niet.

65 Sa’an nan Ubangiji ya farka sai ka ce daga barcinsa, kamar yadda mutum kan farka daga buguwar ruwan inabi.

Maar eindelijk ontwaakte de Heer, als iemand die slaapt, En als een krijgsman, bevangen door wijn:

66 Ya kori abokan gābansa; ya sa suka sha madawwamiyar kunya.

Hij sloeg zijn vijanden achteruit, En bracht ze voor eeuwig tot schande.

67 Sa’an nan ya ƙi tentunan Yusuf, bai zaɓi kabilar Efraim ba;

Toch bleef Hij de tent van Josef versmaden, En koos de stam van Efraïm niet uit!

68 amma ya zaɓi kabilar Yahuda, Dutsen Sihiyona, wanda ya ƙaunaci.

Neen, Juda’s stam koos Hij uit, Sions berg, die Hij liefhad;

69 Ya gina wurinsa mai tsarki kamar bisa, kamar duniyar da ya kafa har abada.

Hij bouwde zijn heiligdom hoog als de hemel, Vast als de aarde voor eeuwig.

70 Ya zaɓi Dawuda bawansa ya kuma ɗauke shi daga ɗakin tumaki;

En Hij stelde zijn keuze In David, zijn dienaar! Hij nam hem van de schaapskooien weg,

71 daga kiwon tumaki ya kawo shi don yă kuma zama makiyayin mutanensa Yaƙub, na Isra’ila gādonsa.

En haalde hem van de zogende schapen, Opdat hij Jakob, zijn volk, zou weiden, En Israël, zijn erfdeel.

72 Dawuda kuwa ya zama makiyayinsu da mutuncin zuciya; da hannuwa masu gwaninta ya bi da su.

Hij heeft ze geweid, rechtschapen van hart, En met bekwame hand ze geleid!