Ayuba 4

1 Sai Elifaz mutumin Teman ya amsa,

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

2 “In wani ya yi maka magana, za ka ji haushi? Amma wa zai iya yin shiru?

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

3 Ka tuna yadda ka yi wa mutane da yawa magana, yadda ka ƙarfafa hannuwa marasa ƙarfi.

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

4 Maganarka ta ƙarfafa waɗanda suka yi tuntuɓe; ka ƙarfafa gwiwoyin da suka rasa ƙarfinsu.

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

5 Amma yanzu wahala ta zo maka, sai ka karaya; wahala ta sa ka rikice.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

6 Ashe bai kamata ka dogara ga Allahnka ba, amincinka kuma yă zama begenka?

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

7 “Ka duba ka gani yanzu. Wane marar laifi ne ya taɓa hallaka? Ko an taɓa hallaka masu adalci?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

8 Na kula cewa waɗanda suke huɗa gonar mugunta, da waɗanda suke shuka mugunta, su ne suke girbe mugunta.

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

9 A sa’a ɗaya Allah yake hallaka su, cikin fushinsa yakan hallaka su.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

10 Zakoki suna ruri suna gurnani; duk da haka an karya haƙoran manyan zakoki.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

11 Zakoki suna mutuwa domin ba dabbar da za su kashe su ci,’ya’yan zakanya kuma sun watse.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

12 “Asirce aka gaya mini maganan nan, da ƙyar kunnuwana suka iya ji.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

13 Cikin mafarki da tsakar dare, lokacin kowa yana zurfin barci, na sami saƙon nan.

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

14 Tsoro da fargaba suka kama ni har duk ƙasusuwan jikina suka yi ta rawa.

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

15 Wani iska ya taɓa mini fuska, sai tsigar jikina ta tashi.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

16 Ya tsaya cik, amma ban iya sani ko mene ne ba. Wani abu ya tsaya a gabana, na kuma ji murya.

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

17 ‘Ko zai yiwu mutum yă fi Allah adalci, ko kuma mutum yă fi wanda ya halicce shi tsarki?

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

18 In Allah bai yarda da bayinsa ba, in ya sami mala’ikunsa da laifi,

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

19 to, su wane ne mutane masu zama a gidan da aka yi da laka, waɗanda da ƙura aka yi harsashensu, waɗanda za a iya murƙushe su kamar asu!

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

20 Tsakanin safe da yamma mai yiwuwa ne ragargaza su; farat ɗaya, su mutu har abada.

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

21 Ba a tuge igiyar tentinsu, don su mutu ba tare da hikima ba?’

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.