Ayuba 4
1 Sai Elifaz mutumin Teman ya amsa,
Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:
2 “In wani ya yi maka magana, za ka ji haushi? Amma wa zai iya yin shiru?
Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?
3 Ka tuna yadda ka yi wa mutane da yawa magana, yadda ka ƙarfafa hannuwa marasa ƙarfi.
Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;
4 Maganarka ta ƙarfafa waɗanda suka yi tuntuɓe; ka ƙarfafa gwiwoyin da suka rasa ƙarfinsu.
Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:
5 Amma yanzu wahala ta zo maka, sai ka karaya; wahala ta sa ka rikice.
Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!
6 Ashe bai kamata ka dogara ga Allahnka ba, amincinka kuma yă zama begenka?
Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?
7 “Ka duba ka gani yanzu. Wane marar laifi ne ya taɓa hallaka? Ko an taɓa hallaka masu adalci?
Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?
8 Na kula cewa waɗanda suke huɗa gonar mugunta, da waɗanda suke shuka mugunta, su ne suke girbe mugunta.
Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!
9 A sa’a ɗaya Allah yake hallaka su, cikin fushinsa yakan hallaka su.
Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:
10 Zakoki suna ruri suna gurnani; duk da haka an karya haƙoran manyan zakoki.
Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;
11 Zakoki suna mutuwa domin ba dabbar da za su kashe su ci,’ya’yan zakanya kuma sun watse.
De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!
12 “Asirce aka gaya mini maganan nan, da ƙyar kunnuwana suka iya ji.
Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.
13 Cikin mafarki da tsakar dare, lokacin kowa yana zurfin barci, na sami saƙon nan.
Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:
14 Tsoro da fargaba suka kama ni har duk ƙasusuwan jikina suka yi ta rawa.
Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;
15 Wani iska ya taɓa mini fuska, sai tsigar jikina ta tashi.
Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.
16 Ya tsaya cik, amma ban iya sani ko mene ne ba. Wani abu ya tsaya a gabana, na kuma ji murya.
Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:
17 ‘Ko zai yiwu mutum yă fi Allah adalci, ko kuma mutum yă fi wanda ya halicce shi tsarki?
Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?
18 In Allah bai yarda da bayinsa ba, in ya sami mala’ikunsa da laifi,
Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.
19 to, su wane ne mutane masu zama a gidan da aka yi da laka, waɗanda da ƙura aka yi harsashensu, waɗanda za a iya murƙushe su kamar asu!
Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,
20 Tsakanin safe da yamma mai yiwuwa ne ragargaza su; farat ɗaya, su mutu har abada.
Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;
21 Ba a tuge igiyar tentinsu, don su mutu ba tare da hikima ba?’
Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!
