< Sòm 137 >

1 Bò rivyè a Babylone yo, se la nou te chita. Nou te kriye, lè nou te sonje Sion.
Cuando nos sentábamos a orillas de los ríos de Babilonia, llorábamos al recordar a Sión.
2 Sou pye sikrèn nan mitan li an, nou te pandye ap nou yo.
Colgábamos nuestras arpas en los sauces.
3 Paske la, ravisè nou yo te mande nou chante pou yo, e bouwo nou yo ak gwo kè kontan, t ap di: “Chante pou nou youn nan chanson Sion yo.”
Porque aquellos que nos habían llevado cautivos nos pedían canciones, nuestros opresores nos pedían que cantáramos cánticos alegres de Jerusalén.
4 Kijan pou nou ta chante chan SENYÈ a nan yon peyi etranje?
Pero, ¿Cómo podríamos cantar una canción dedicada al Señor en tierras paganas?
5 Si mwen ta bliye ou, O Jérusalem, kite men dwat mwen bliye kapasite li.
Si llegara a olvidar a Jerusalén, que mi diestra olvide cómo tocar;
6 Ke lang mwen kole rèd anlè bouch mwen, Si m pa ta sonje ou, si m pa ta leve Jérusalem wo, pi wo ke pi gwo plezi m yo.
Si no llego a recordarte y si no considero a Jerusalén mi gran alegría, que mi lengua se pegue al techo de mi boca.
7 Sonje, O SENYÈ, kont fis a Édom yo, jou a Jérusalem nan, ke yo te di: “Raze l nèt! Raze l jis rive nan fondasyon li.”
Señor, recuerda lo que el pueblo de Edom hizo el día que Jerusalén cayó, ellos dijeron “¡Destrúyanla! ¡Destrúyanla hasta los cimientos!”
8 O fi a Babylone nan, Ou menm ki te devaste nou an, A la beni (sila) ki rekonpanse ou ak menm rekonpans ke ou te rekonpanse nou an va beni!
Hija de Babilonia, ¡serás destruida! ¡Dichoso el que haga pagar lo que nos hiciste, el que haga contigo lo que hiciste a nosotros!
9 A la beni (sila) ki sezi pitit ou yo, e ki kraze yo nan wòch la va beni!
¡Dichoso el que agarre a tus pequeños y los estrelle contra las rocas!

< Sòm 137 >