< Sòm 137 >
1 Bò rivyè a Babylone yo, se la nou te chita. Nou te kriye, lè nou te sonje Sion.
Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.
2 Sou pye sikrèn nan mitan li an, nou te pandye ap nou yo.
Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.
3 Paske la, ravisè nou yo te mande nou chante pou yo, e bouwo nou yo ak gwo kè kontan, t ap di: “Chante pou nou youn nan chanson Sion yo.”
Hvernig eigum við að geta sungið?
4 Kijan pou nou ta chante chan SENYÈ a nan yon peyi etranje?
Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!
5 Si mwen ta bliye ou, O Jérusalem, kite men dwat mwen bliye kapasite li.
Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!
6 Ke lang mwen kole rèd anlè bouch mwen, Si m pa ta sonje ou, si m pa ta leve Jérusalem wo, pi wo ke pi gwo plezi m yo.
Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.
7 Sonje, O SENYÈ, kont fis a Édom yo, jou a Jérusalem nan, ke yo te di: “Raze l nèt! Raze l jis rive nan fondasyon li.”
Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.
8 O fi a Babylone nan, Ou menm ki te devaste nou an, A la beni (sila) ki rekonpanse ou ak menm rekonpans ke ou te rekonpanse nou an va beni!
Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.
9 A la beni (sila) ki sezi pitit ou yo, e ki kraze yo nan wòch la va beni!
Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!