Sòm 137

1 Bò rivyè a Babylone yo, se la nou te chita. Nou te kriye, lè nou te sonje Sion.

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 Sou pye sikrèn nan mitan li an, nou te pandye ap nou yo.

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 Paske la, ravisè nou yo te mande nou chante pou yo, e bouwo nou yo ak gwo kè kontan, t ap di: “Chante pou nou youn nan chanson Sion yo.”

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 Kijan pou nou ta chante chan SENYÈ a nan yon peyi etranje?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 Si mwen ta bliye ou, O Jérusalem, kite men dwat mwen bliye kapasite li.

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Ke lang mwen kole rèd anlè bouch mwen, Si m pa ta sonje ou, si m pa ta leve Jérusalem wo, pi wo ke pi gwo plezi m yo.

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Sonje, O SENYÈ, kont fis a Édom yo, jou a Jérusalem nan, ke yo te di: “Raze l nèt! Raze l jis rive nan fondasyon li.”

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 O fi a Babylone nan, Ou menm ki te devaste nou an, A la beni (sila) ki rekonpanse ou ak menm rekonpans ke ou te rekonpanse nou an va beni!

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 A la beni (sila) ki sezi pitit ou yo, e ki kraze yo nan wòch la va beni!

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!