Sòm 122

1 Yon Sòm pou monte vè tanp lan. Yon Sòm David. Mwen te kontan lè yo te di mwen, “Annou ale lakay SENYÈ a.”

Kanto de suprenirado. De David. Mi ekĝojis, kiam oni diris al mi: Ni iru en la domon de la Eternulo.

2 Pye nou kanpe anndan pòtay ou yo, O Jérusalem!

Niaj piedoj staris en viaj pordegoj, Ho Jerusalem,

3 Jérusalem, ki bati kon yon vil ki kole dyanm ansanm,

Vi Jerusalem, konstruita kiel urbo, En kiu ĉio kuniĝis.

4 sou (sila) tribi yo konn monte, menm tribi a SENYÈ yo, yon òdonans pou Israël, pou bay remèsiman a non SENYÈ a.

Tien supreniris la triboj, la triboj de la Eternulo, Laŭ la moro de Izrael, Por glori la nomon de la Eternulo.

5 Paske la, twòn yo te plase pou jijman, twòn lakay David yo.

Ĉar tie staris tronoj de juĝo, Tronoj de la domo de David.

6 Priye pou lapè Jérusalem. (Sila) ki renmen ou yo va pwospere.

Deziru pacon al Jerusalem; Bonan staton havu viaj amantoj.

7 Ke lapè kapab anndan miray ou yo, e pwosperite nan palè ou yo.

Paco estu inter viaj muroj, Bonstato en viaj palacoj.

8 Pou koz a frè m yo ak zanmi mwen yo, m ap di koulye a, “Ke lapè anndan ou”.

Pro miaj fratoj kaj amikoj mi do diru: Paco estu al vi.

9 Pou koz a kay SENYÈ a, Bondye nou an, mwen va chache byen ou.

Pro la domo de la Eternulo, nia Dio, Mi deziras al vi bonon.