< Sòm 102 >

1 Koute lapriyè mwen, O SENYÈ! Epi kite kri sekou mwen rive bò kote Ou.
Escucha mi oración, oh Yavé, Y llegue mi clamor a Ti.
2 Pa kache figi Ou sou mwen nan jou gwo twoub mwen an; Panche zòrèy Ou bò kote m. Nan jou ke m rele Ou a, reponn mwen vit.
No escondas de mí tu rostro en el día de mi angustia. Inclina a mí tu oído. El día cuando te invoco apresúrate a responderme.
3 Paske jou m yo te manje nèt nan lafimen, e zo m te chofe tankou yon chemine.
Porque mis días se disuelven como humo, Y mis huesos arden como una chimenea.
4 Kè m fin frape tankou zèb. Li fennen nèt. Anverite, mwen bliye manje pen mwen.
Mi corazón está herido. Se marchita como la hierba. En verdad olvido comer mi pan.
5 Akoz gwo bri kri mwen yo, zo m yo kole sou chè m.
Por la voz de mi gemido Mis huesos se pegaron a mi carne.
6 Mwen sanble ak yon grangozye nan dezè. Mwen tankou yon frize nan gran savann.
Soy semejante a la lechuza del desierto. Soy como un búho de las soledades.
7 Mwen kouche zye tou louvri. Mwen tankou yon zwazo izole sou twati kay la.
Estoy desvelado. Me siento como pájaro solo en un tejado.
8 Lènmi m yo repwoche m tout lajounen. (Sila) ki moke m yo sèvi ak non mwen kon madichon.
Mis enemigos me afrentan todo el día. Los que contra mí se enfurecen Se conjuraron contra mí.
9 Paske mwen te manje sann kon pen e mele bwason m ak dlo zye m,
He comido cenizas como pan Y mezclado mi bebida con lágrimas
10 akoz endiyasyon avèk kòlè Ou. Ou te leve m wo e te jete m lwen.
A causa de tu indignación y de tu ira, Porque me levantaste y me lanzaste.
11 Jou m yo tankou yon lonbraj ki vin long. Mwen vin fennen tankou zèb.
Mis días son una sombra que se prolonga, Y me marchito como hierba.
12 Men Ou menm, O SENYÈ, Ou dire jis pou tout tan E non Ou jis a tout jenerasyon yo.
Pero Tú, oh Yavé, permaneces para siempre, Y tu Nombre por todas las generaciones.
13 Ou va leve pou fè pitye sou Sion, paske se lè pou fè li gras. Lè apwente a fin rive l.
Te levantarás, tendrás misericordia de Sion, Porque es tiempo de tener compasión de ella, Pues llegó el tiempo señalado.
14 Anverite, sèvitè Ou yo twouve plezi nan wòch li yo. Yo plen tristès akoz pousyè li.
Ciertamente tus esclavos hallan deleite en sus piedras, Y tienen compasión del polvo de ella.
15 Pou sa, nasyon yo va krent non SENYÈ a, e tout wa latè yo va krent glwa Ou.
Así las naciones temerán al Nombre de Yavé, Y todos los reyes de la tierra [temerán] tu gloria.
16 Paske se SENYÈ a ki te ranfòse Sion. Li te parèt nan glwa Li.
Porque Yavé habrá edificado a Sion Será visto en su gloria.
17 Li te prete atansyon a lapriyè malere yo, e pa t meprize priyè yo.
Ha considerado la oración de los desposeídos, Y no habrá despreciado su ruego.
18 Sa va ekri pou jenerasyon k ap vini an. Pou yon pèp ki poko kreye kapab bay lwanj a SENYÈ a.
Esto será escrito para la generación venidera, Para que un pueblo que está aún por nacer alabe a YA,
19 Li te gade anba soti nan wotè sen Li an. Soti nan syèl la, SENYÈ a te veye sou latè,
Porque miró desde lo alto de su Santuario. Desde el cielo Yavé miró a la tierra
20 pou tande vwa plenyen a prizonye a, pou mete an libète (sila) ki te kondane a lanmò yo,
Para escuchar el gemido de los presos, Para libertar a los sentenciados a muerte.
21 Pou lezòm ta kab pale sou non SENYÈ a nan Sion, e bay lwanj Li nan Jérusalem,
Que digan en Sion la fama de Yavé Y su alabanza en Jerusalén,
22 pandan pèp yo rasanble ansanm ak wayòm yo, pou sèvi SENYÈ a.
Cuando los pueblos y reinos sean juntamente congregados, Para servir a Yavé.
23 Li fin febli fòs mwen nan chemen an. Li rakousi nonb de jou mwen yo.
Él debilitó mi fuerza en el camino. Acortó mis días.
24 Mwen te di: “O Bondye mwen an, pa rache m nan mitan jou mwen yo. Ane pa Ou yo dire pandan tout jenerasyon yo.
Digo: Oh ʼEL mío, no me levantes en la mitad de mis días. Tus años son por todas las generaciones.
25 Depi tan ansyen yo, Ou te fonde latè, e syèl yo se zèv lamen Ou yo.
Desde la antigüedad fundaste la tierra, Y los cielos son obra de sus manos.
26 Malgre yo peri, Ou menm va rete toujou. Wi, tout bagay nan yo va vin epwize tankou yon vètman. Tankou rad, Ou va chanje yo, e yo va chanje.
Ellos perecerán, Pero Tú permaneces. Todos ellos se desgastarán como una ropa, Como una ropa los cambiarás, Y pasarán.
27 Men Ou menm, se menm jan an Ou ye. Ane pa Ou yo p ap janm fini.
Pero Tú eres el mismo, Y tus años no tendrán fin.
28 Pitit a sèvitè Ou yo va kontinye, e desandan pa yo va etabli devan Ou.”
Los hijos de tus esclavos vivirán seguros, Y sus descendientes serán establecidos delante de Ti.

< Sòm 102 >