Jòb 3
1 Lè l fini, Job te ouvri bouch li e te modi jou li te fèt la.
Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
2 Job te di:
En Job hief aan en sprak:
3 “Kite jou ke m te dwe fèt la peri, ak nwit ki te anonse ‘se yon gason ki fèt la.’
De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
4 Ke jou sa a kapab vin fènwa nèt. Pa kite Bondye anwo a pran swen li, ni limyè vin klere sou li.
Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
5 Kite fènwa avèk gwo tenèb reklame li. Kite fènwa jou sa a modi li.
Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
6 Selon nwit sa a, kite tenèb sezi li. Kite li pa gen rejwisans nan jou ane a. Kite li pa antre nan chif ki konte mwa yo.
Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
7 Koute byen, kite nwit sa a rete esteril. Pa kite okenn kri lajwa antre ladann.
Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
8 Kite sila ki konn modi jou yo modi jou sa a, sila ki prè pou fè Levyatan leve kò l.
Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
9 Kite zetwal lannwit li yo vin etenn. Kite li espere limyè, men pa twouve l. E kite li pa wè maten vin parèt,
Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
10 akoz li pa t fèmen ouvèti vant manman m, ni kache twoub devan zye m.
Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
11 “Poukisa mwen pa t mouri lè m te fèt? Sòti nan vant li e mouri la menm?
Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
12 Poukisa jenou yo te resevwa m, e poukisa tete a, pou m ta pran?
Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
13 Paske koulye a mwen t ap gen tan kouche pou m jwenn lapè; mwen t ap dòmi depi lè sa a e mwen t ap twouve repo,
Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
14 ansanm ak wa ak konseye latè ki te rebati ansyen mazi yo pou kont yo;
Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
15 oswa avèk prens ki te gen lò yo, ki t ap plen lakay yo ak ajan;
Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
16 Oswa kon yon fòs kouch ki kache, mwen pa t ap egziste, kon yon pitit ki pa t janm wè limyè.
Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
17 La, mechan yo sispann fè laraj, e la moun fatige yo jwenn repo.
Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
18 Prizonye yo alèz ansanm. Yo p ap tande vwa a sipèvizè a.
Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
19 Ni piti, ni gran yo la. E esklav la lib de mèt li.
Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
20 “Poukisa limyè bay a sila ki soufri a, e lavi a nanm anmè a,
Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
21 ki anvi wè lanmò, men nanpwen, e fouye plis pou twouve li pase trezò kache,
Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
22 ki rejwi anpil e fè lwanj lè yo rive nan tonbo a?
Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
23 Poukisa limyè bay a yon nonm ak chemen an kache a, ke Bondye te jennen tout kote a?
Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
24 Paske soupi mwen yo parèt menm moman manje a rive devan ze m. Epi kri mwen yo vide tankou dlo.
Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
25 Paske sa m krent lan te vini sou mwen. Sa ke m pa vle wè a te tonbe sou mwen.
Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
26 Mwen pa alèz, ni mwen pa anpè. Mwen pa jwenn repo, ni m pa kal, men se boulvèsman ki vin parèt.”
Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
