Jòb 29
1 Jòb tanmen pale ankò, li di:
Job vervolgde zijn rede, en sprak
2 -Ki moun ki va fè m' viv tan lontan an, lè Bondye t'ap voye je sou mwen an?
Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
3 Lè sa a, Bondye te toujou la avèk mwen. Limyè li te klere anwo tèt mwen, li t'ap moutre m' kote pou m' mete pye m' nan fènwa a.
Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
4 Nan tan sa a, tout zafè m' t'ap mache byen. Bondye te zanmi m'. Li t'ap pwoteje kay mwen.
Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
5 Bondye ki gen tout pouvwa a te toujou la avèk mwen. Mwen t'ap viv nan mitan tout pitit gason m' yo.
Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
6 Bèf ak kabrit mwen yo te konn bay anpil lèt. Pye oliv mwen yo te donnen menm nan tè wòch.
Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
7 Lè mwen parèt pòtay lavil la, lè mwen pran plas mwen nan mitan chèf fanmi yo,
Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
8 wè yo wè m', jenn gason yo mete kò yo sou kote, granmoun yo leve kanpe pa respè pou mwen.
Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
9 Notab yo sispann pale, yo fèmen bouch yo.
Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
10 Ata chèf yo pa ka pale ankò! Lang yo vin lou nan bouch yo.
De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
11 Tout moun ki te wè m' t'ap mache fè lwanj mwen, tout moun ki te tande m' te kontan avè m'.
Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
12 Mwen lonje men bay pòv malere ki nan ka ansanm ak timoun san papa ki san sekou.
Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
13 Moun ki te nan pi gwo mizè t'ap fè lwanj mwen. Mwen te fè kè vèv yo kontan.
Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
14 Mwen te toujou fè sa ki dwat. Mwen pa t' janm nan patipri.
Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
15 Se mwen ki te wè pou avèg yo. Se mwen ki te mache pou kokobe yo.
Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
16 Mwen te yon papa pou pòv malere yo. Mwen te kanpe pou defann kòz etranje yo.
Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
17 Mwen te kraze pouvwa malveyan yo. Mwen sove moun ki te anba men yo.
Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
18 Mwen t'ap di nan kè m': M'a viv kont viv mwen. M'a mouri sou kabann mwen ak kè poze.
Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
19 Mwen te tankou yon pyebwa plante bò larivyè. Sou tout branch li yo se lawouze.
Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
20 Moun pa ta janm sispann fè lwanj mwen. Mwen t'ap toujou gen tout fòs mwen sou mwen.
Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
21 Lè m'ap pale, tout moun fèmen bouch yo. Yo louvri zòrèy yo, y'ap tann konsa konsèy m'ap bay.
Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
22 Pawòl mwen tonbe nan kè yo tankou grenn lapli. Lè m' fin pale, pesonn pa gen anyen pou di ankò.
Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
23 Yo t'ap tann mwen pale tankou tè sèk k'ap tann lapli. Yo rete bouch louvri pou ranmase sa m'ap di.
Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
24 Lè yo dekouraje, mwen fè yon ti ri ak yo. Sa te kont pou remoute kouraj yo.
Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
25 Mwen te kanpe alatèt yo. Mwen mennen yo tankou yon wa k'ap mennen sòlda li yo. Mwen di yo sa pou yo fè. Mwen te ba yo kouraj lè yo nan lafliksyon.
Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
