અયૂબ 29
Entonces Job respondió:
2 ૨ “અરે, જો આગળના વખતમાં હું હતો તેવો, અને જે વખતે ઈશ્વર મારું ધ્યાન રાખતા હતા તેવો હું હમણાં હોત તો કેવું સારું!
Ojalá volviera a ser como en meses pasados, como en los días cuando ʼElohim me vigilaba,
cuando su lámpara estaba sobre mi cabeza y a su luz yo caminaba en la oscuridad,
4 ૪ જેવો હું મારી જુવાનીમાં હતો તેવો હું હોત તો કેવું સારું! ત્યારે તો મારા તંબુ પર ઈશ્વરની કૃપાદ્રષ્ટિ હતી,
aquellos días de mi vigor cuando la amistad íntima de ʼElohim velaba sobre mi vivienda,
cuando ʼEL-Shadday aún estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí,
cuando mis pasos eran lavados con mantequilla y la roca me derramaba ríos de aceite,
cuando iba a la puerta de la ciudad y en la plaza preparaba mi asiento.
Los jóvenes me veían y se escondían. Los ancianos se levantaban y permanecían en pie.
Los magistrados detenían sus palabras y ponían la mano sobre sus bocas.
La voz de los nobles enmudecía y su lengua se les pegaba al paladar.
Los oídos que me escuchaban me llamaban bienaventurado, y los ojos que me miraban daban testimonio a mi favor.
12 ૧૨ કેમ કે રડતાં ગરીબોને તથા તદ્દન નિરાશ્રિત અનાથો જેને મદદ કરનાર કોઈ ન હોય તેઓને પણ હું દુઃખમાંથી મુક્ત કરતો,
Porque yo libraba al pobre que clamaba y al huérfano que no tenía ayudador.
La bendición del que iba a perecer caía sobre mí, y daba alegría al corazón de la viuda.
14 ૧૪ મેં ન્યાયીપણાંને ધારણ કર્યું અને તેણે મને ધારણ કર્યો, મારો ન્યાય મારા માટે જામા તથા પાઘડી સમાન હતો.
Me vestía de rectitud y con ella me cubría. Mi justicia era como un manto y un turbante.
Yo era ojos para el ciego y pies para el cojo.
16 ૧૬ ગરીબો સાથે હું તેઓના પિતાની જેમ વર્તતો. જેઓને હું જાણતો ન હતો તેઓની અગત્ય જાણીને હું તેમને મદદ કરતો.
Era padre de los menesterosos. Me informaba con diligencia de la causa que no entendía.
Rompía las quijadas del perverso y de sus dientes arrancaba la presa.
Me decía: En mi nido moriré, y como la arena multiplicaré mis días.
Mi raíz se extendía hacia las aguas, y el rocío pernoctaba en mi ramaje.
Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se fortalecía en mi mano.
Me escuchaban, esperaban y guardaban silencio ante mi consejo.
Después de mi palabra no replicaban. Mi razón destilaba sobre ellos.
23 ૨૩ તેઓ વરસાદની જેમ મારી રાહ જોતા હતા; અને પાછલા વરસાદને માટે માણસ મુખ ખોલે તેમ તેઓ મારા માટે આતુર રહેતા.
La esperaban como a la lluvia temprana, y abrían su boca como a la lluvia tardía.
24 ૨૪ જયારે તેઓ ઉદાસ થઈ ગયા હોય ત્યારે હું તેમની સામે સ્મિત આપતો; મારા આનંદી ચહેરાનું તેજ તેઓ ઉતારી પાડતા નહિ.
Si me reía con ellos, no lo creían, y no tenían en menos la luz de mi semblante.
25 ૨૫ હતાશ થયેલા માણસને દિલાસો આપનાર તરીકે હું તેઓનો માર્ગ પસંદ કરતો; હું સરદાર તરીકે બિરાજતો, અને સૈન્યમાં રાજાની જેમ રહેતો.
Yo les escogía el camino, y me sentaba entre ellos como su jefe. Yo vivía como un rey en medio de su tropa, como el que consuela a los que están de duelo.
