અયૂબ 29
Giobbe riprese il suo discorso e disse:
2 ૨ “અરે, જો આગળના વખતમાં હું હતો તેવો, અને જે વખતે ઈશ્વર મારું ધ્યાન રાખતા હતા તેવો હું હમણાં હોત તો કેવું સારું!
“Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,
quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!
4 ૪ જેવો હું મારી જુવાનીમાં હતો તેવો હું હોત તો કેવું સારું! ત્યારે તો મારા તંબુ પર ઈશ્વરની કૃપાદ્રષ્ટિ હતી,
Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,
quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;
quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!
Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,
i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;
i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;
la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.
L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,
12 ૧૨ કેમ કે રડતાં ગરીબોને તથા તદ્દન નિરાશ્રિત અનાથો જેને મદદ કરનાર કોઈ ન હોય તેઓને પણ હું દુઃખમાંથી મુક્ત કરતો,
perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.
Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.
14 ૧૪ મેં ન્યાયીપણાંને ધારણ કર્યું અને તેણે મને ધારણ કર્યો, મારો ન્યાય મારા માટે જામા તથા પાઘડી સમાન હતો.
La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.
Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;
16 ૧૬ ગરીબો સાથે હું તેઓના પિતાની જેમ વર્તતો. જેઓને હું જાણતો ન હતો તેઓની અગત્ય જાણીને હું તેમને મદદ કરતો.
ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.
Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.
E dicevo: “Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;
le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;
la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano”.
Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.
Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.
23 ૨૩ તેઓ વરસાદની જેમ મારી રાહ જોતા હતા; અને પાછલા વરસાદને માટે માણસ મુખ ખોલે તેમ તેઓ મારા માટે આતુર રહેતા.
E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.
24 ૨૪ જયારે તેઓ ઉદાસ થઈ ગયા હોય ત્યારે હું તેમની સામે સ્મિત આપતો; મારા આનંદી ચહેરાનું તેજ તેઓ ઉતારી પાડતા નહિ.
Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.
25 ૨૫ હતાશ થયેલા માણસને દિલાસો આપનાર તરીકે હું તેઓનો માર્ગ પસંદ કરતો; હું સરદાર તરીકે બિરાજતો, અને સૈન્યમાં રાજાની જેમ રહેતો.
Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.
