અયૂબ 29
Job again took up his parable, and said,
2 ૨ “અરે, જો આગળના વખતમાં હું હતો તેવો, અને જે વખતે ઈશ્વર મારું ધ્યાન રાખતા હતા તેવો હું હમણાં હોત તો કેવું સારું!
“Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me;
when his lamp shone on my head, and by his light I walked through darkness,
4 ૪ જેવો હું મારી જુવાનીમાં હતો તેવો હું હોત તો કેવું સારું! ત્યારે તો મારા તંબુ પર ઈશ્વરની કૃપાદ્રષ્ટિ હતી,
as I was in my prime, when the friendship of God was in my tent,
when the Almighty was yet with me, and my children were around me,
when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil for me,
when I went out to the city gate, when I prepared my seat in the street.
The young men saw me and hid themselves. The aged rose up and stood.
The princes refrained from talking, and laid their hand on their mouth.
The voice of the nobles was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth.
For when the ear heard me, then it blessed me, and when the eye saw me, it commended me,
12 ૧૨ કેમ કે રડતાં ગરીબોને તથા તદ્દન નિરાશ્રિત અનાથો જેને મદદ કરનાર કોઈ ન હોય તેઓને પણ હું દુઃખમાંથી મુક્ત કરતો,
because I delivered the poor who cried, and the fatherless also, who had no one to help him,
the blessing of him who was ready to perish came on me, and I caused the widow’s heart to sing for joy.
14 ૧૪ મેં ન્યાયીપણાંને ધારણ કર્યું અને તેણે મને ધારણ કર્યો, મારો ન્યાય મારા માટે જામા તથા પાઘડી સમાન હતો.
I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem.
I was eyes to the blind, and feet to the lame.
16 ૧૬ ગરીબો સાથે હું તેઓના પિતાની જેમ વર્તતો. જેઓને હું જાણતો ન હતો તેઓની અગત્ય જાણીને હું તેમને મદદ કરતો.
I was a father to the needy. I researched the cause of him whom I didn’t know.
I broke the jaws of the unrighteous and plucked the prey out of his teeth.
Then I said, ‘I will die in my own house, I will count my days as the sand.
My root is spread out to the waters. The dew lies all night on my branch.
My glory is fresh in me. My bow is renewed in my hand.’
“Men listened to me, waited, and kept silence for my counsel.
After my words they didn’t speak again. My speech fell on them.
23 ૨૩ તેઓ વરસાદની જેમ મારી રાહ જોતા હતા; અને પાછલા વરસાદને માટે માણસ મુખ ખોલે તેમ તેઓ મારા માટે આતુર રહેતા.
They waited for me as for the rain. Their mouths drank as with the spring rain.
24 ૨૪ જયારે તેઓ ઉદાસ થઈ ગયા હોય ત્યારે હું તેમની સામે સ્મિત આપતો; મારા આનંદી ચહેરાનું તેજ તેઓ ઉતારી પાડતા નહિ.
I smiled on them when they had no confidence. They didn’t reject the light of my face.
25 ૨૫ હતાશ થયેલા માણસને દિલાસો આપનાર તરીકે હું તેઓનો માર્ગ પસંદ કરતો; હું સરદાર તરીકે બિરાજતો, અને સૈન્યમાં રાજાની જેમ રહેતો.
I chose out their way, and sat as chief. I lived as a king in the army, as one who comforts the mourners.
