અયૂબ 29
And Job continued his discourse:
2 ૨ “અરે, જો આગળના વખતમાં હું હતો તેવો, અને જે વખતે ઈશ્વર મારું ધ્યાન રાખતા હતા તેવો હું હમણાં હોત તો કેવું સારું!
“How I long for the months gone by, for the days when God watched over me,
when His lamp shone above my head, and by His light I walked through the darkness,
4 ૪ જેવો હું મારી જુવાનીમાં હતો તેવો હું હોત તો કેવું સારું! ત્યારે તો મારા તંબુ પર ઈશ્વરની કૃપાદ્રષ્ટિ હતી,
when I was in my prime, when the friendship of God rested on my tent,
when the Almighty was still with me and my children were around me,
when my steps were bathed in cream and the rock poured out for me streams of oil!
When I went out to the city gate and took my seat in the public square,
the young men saw me and withdrew, and the old men rose to their feet.
The princes refrained from speaking and covered their mouths with their hands.
The voices of the nobles were hushed, and their tongues stuck to the roofs of their mouths.
For those who heard me called me blessed, and those who saw me commended me,
12 ૧૨ કેમ કે રડતાં ગરીબોને તથા તદ્દન નિરાશ્રિત અનાથો જેને મદદ કરનાર કોઈ ન હોય તેઓને પણ હું દુઃખમાંથી મુક્ત કરતો,
because I rescued the poor who cried out and the fatherless who had no helper.
The dying man blessed me, and I made the widow’s heart sing for joy.
14 ૧૪ મેં ન્યાયીપણાંને ધારણ કર્યું અને તેણે મને ધારણ કર્યો, મારો ન્યાય મારા માટે જામા તથા પાઘડી સમાન હતો.
I put on righteousness, and it clothed me; justice was my robe and my turban.
I served as eyes to the blind and as feet to the lame.
16 ૧૬ ગરીબો સાથે હું તેઓના પિતાની જેમ વર્તતો. જેઓને હું જાણતો ન હતો તેઓની અગત્ય જાણીને હું તેમને મદદ કરતો.
I was a father to the needy, and I took up the case of the stranger.
I shattered the fangs of the unjust and snatched the prey from his teeth.
So I thought: ‘I will die in my nest and multiply my days as the sand.
My roots will spread out to the waters, and the dew will rest nightly on my branches.
My glory is ever new within me, and my bow is renewed in my hand.’
Men listened to me with expectation, waiting silently for my counsel.
After my words, they spoke no more; my speech settled on them like dew.
23 ૨૩ તેઓ વરસાદની જેમ મારી રાહ જોતા હતા; અને પાછલા વરસાદને માટે માણસ મુખ ખોલે તેમ તેઓ મારા માટે આતુર રહેતા.
They waited for me as for rain and drank in my words like spring showers.
24 ૨૪ જયારે તેઓ ઉદાસ થઈ ગયા હોય ત્યારે હું તેમની સામે સ્મિત આપતો; મારા આનંદી ચહેરાનું તેજ તેઓ ઉતારી પાડતા નહિ.
If I smiled at them, they did not believe it; the light of my countenance was precious.
25 ૨૫ હતાશ થયેલા માણસને દિલાસો આપનાર તરીકે હું તેઓનો માર્ગ પસંદ કરતો; હું સરદાર તરીકે બિરાજતો, અને સૈન્યમાં રાજાની જેમ રહેતો.
I chose their course and presided as chief. So I dwelt as a king among his troops, as a comforter of the mourners.
