< Προς Κορινθιους Β΄ 2 >

1 Ἔκρινα δὲ ἐμαυτῷ τοῦτο, τὸ μὴ πάλιν ἐν λύπῃ πρὸς ὑμᾶς ἐλθεῖν.
Palungsethaih hoiah nangcae khae kang zoh let han ai boeh, tiah lok ka takroek boeh.
2 Εἰ γὰρ ἐγὼ λυπῶ ὑμᾶς, καὶ τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με, εἰ μὴ ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ;
Nangcae palung kang set o sak ving nahaeloe, palung ka setsak ih kaminawk mah ai ah loe, mi mah maw kai palung anghoesak tih?
3 Καὶ ἔγραψα ὑμῖν τοῦτο αὐτό, ἵνα μὴ ἐλθὼν λύπην ἔχω ἀφ᾽ ὧν ἔδει με χαίρειν, πεποιθὼς ἐπὶ πάντας ὑμᾶς, ὅτι ἡ ἐμὴ χαρὰ πάντων ὑμῶν ἐστιν.
Kang hoehaih loe nangcae boih anghoehaih ah oh, tiah oephaih ka tawnh, kang zoh naah, kai anghoesak kaminawk khae hoiah palungsethaih ka hnuk moeng han ai ah to tiah ca kang tarik o.
4 Ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς.
Nangcae nuiah kating ai amlunghaih ka tawnh, tiah na panoek o moe, palung na set o han ai ih ni patangkhanghaih, poek amtanghaih, paroeai mikkhraetui krakhaih hoiah ca kang tarik o.
5 Εἰ δέ τις λελύπηκεν, οὐκ ἐμὲ λελύπηκεν, ἀλλὰ ἀπὸ μέρους—ἵνα μὴ ἐπιβαρῶ—πάντας ὑμᾶς.
Nangcae thung ih kami maeto mah palung saesak nahaeloe, anih mah kai palung na saesak ai, nangcae thung ih thoemto kaminawk mah ni palung ang set o sak: nangcae raihaih tongsak han ka koeh ai.
6 Ἱκανὸν τῷ τοιούτῳ ἡ ἐπιτιμία αὕτη ἡ ὑπὸ τῶν πλειόνων·
Kapop kami mah khaeh ih lok baktiah ni kami maeto mah sakpazae ih hmuen pongah danpaek han oh.
7 ὥστε τοὐναντίον μᾶλλον ὑμᾶς χαρίσασθαι καὶ παρακαλέσαι, μήπως τῇ περισσοτέρᾳ λύπῃ καταποθῇ ὁ τοιοῦτος.
Palungsethaih mah pazawk hmoek han ai ah, to baktih zaehaih sah kami to buenglueng tamlet ah na tahmen o moe, na pathloep o lat han oh.
8 Διὸ παρακαλῶ ὑμᾶς κυρῶσαι εἰς αὐτὸν ἀγάπην.
To pongah anih na palunghaih to tangtang ah amtuengsak hanah kang pacae o.
9 Εἰς τοῦτο γὰρ καὶ ἔγραψα, ἵνα γνῶ τὴν δοκιμὴν ὑμῶν, εἰ εἰς πάντα ὑπήκοοί ἐστε.
Hmuen boih ah ka thuih ih lok baktiah na sak o maw sah ai, tiah panoek hanah hae ca hae kang tarik o.
10 ᾯ δέ τι χαρίζεσθε, καὶ ἐγώ· καὶ γὰρ ἐγὼ εἴ τι κεχάρισμαι, ᾧ κεχάρισμαι, δι᾽ ὑμᾶς ἐν προσώπῳ Χριστοῦ,
Zaehaih na tahmen o ih kami to, kaimah doeh ka tahmen toeng: kawbaktih zaehaih doeh ka tahmen nahaeloe, nangcae rang hoiah ni Kri ah ka tahmen:
11 ἵνα μὴ πλεονεκτηθῶμεν ὑπὸ τοῦ Σατανᾶ· οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήματα ἀγνοοῦμεν.
to tih ai nahaeloe Setan mah aicae pazawk moeng tih: aicae loe anih pacaenghaih panoek kami ah ni a oh o.
12 Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν Τρῳάδα εἰς τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, καὶ θύρας μοι ἀνεῳγμένης ἐν Κυρίῳ,
Kri tamthanglok hoih thuih hanah Troas vangpui ah ka caeh naah, Angraeng mah kai hanah loklam ang paongh pae,
13 οὐκ ἔσχηκα ἄνεσιν τῷ πνεύματί μου, τῷ μὴ εὑρεῖν με Τίτον τὸν ἀδελφόν μου· ἀλλὰ ἀποταξάμενος αὐτοῖς ἐξῆλθον εἰς Μακεδονίαν.
kam nawk Titu to ka hnu ai pongah, poek monghaih roe ka tawn ai: to pongah kalah hnukbang kaminawk to ka caehtaak moe, kaimah loe Macedonia prae ah ka caeh.
14 Τῷ δὲ Θεῷ χάρις τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ, καὶ τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ φανεροῦντι δι᾽ ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ.
Anih panoekhaih loe hmuihoih ah oh moe, ahmuen kruekah Kri panoekhaih pungsak hanah, Sithaw mah aicae abom pongah, vaihi Kri ah aicae han taahaih hnusakkung, Sithaw khaeah oephaih om nasoe.
15 Ὅτι Χριστοῦ εὐωδία ἐσμὲν τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις καὶ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις·
Pahlong kaminawk hoi kanghmaa kaminawk hanah, aicae loe Sithaw khaeah Kri ih hmuihoih ah ni a oh o:
16 οἷς μὲν ὀσμὴ θανάτου εἰς θάνατον, οἷς δὲ ὀσμὴ ζωῆς εἰς ζωήν. Καὶ πρὸς ταῦτα τίς ἱκανός;
aicae loe anghmaa kami maeto hanah duek khoek to duekhaih hmuihoih ah a oh o, kalah pahlong kaminawk hanah loe hinghaih paekkung hinghaih hmuihoih ah a oh o. To tih nahaeloe hae hmuen hoiah akoep kami mi maw kaom?
17 Οὐ γάρ ἐσμεν ὡς οἱ λοιποί, καπηλεύοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ· ἀλλ᾽ ὡς ἐξ εἰλικρινείας, ἀλλ᾽ ὡς ἐκ Θεοῦ, κατενώπιον τοῦ Θεοῦ, ἐν Χριστῷ λαλοῦμεν.
Aicae loe Sithaw ih lok amrosak, pop parai kaminawk baktiah a om o ai: palung angpaekhaih hoiah Sithaw koehhaih baktiah ni, Sithaw hmaa ah Kri tamthanglok to a thuih o.

< Προς Κορινθιους Β΄ 2 >