Προς Ρωμαιους 4
1 τι ουν ερουμεν {VAR2: ευρηκεναι } αβρααμ τον προπατορα ημων κατα σαρκα
Que dirons-nous donc qu'Abraham, notre père, a obtenu par la chair?
2 ει γαρ αβρααμ εξ εργων εδικαιωθη εχει καυχημα αλλ ου προς θεον
car si Abraham a été justifié par les oeuvres, il a sujet de se glorifier. Eh bien! il n'en a pas sujet devant Dieu;
3 τι γαρ η γραφη λεγει επιστευσεν δε αβρααμ τω θεω και ελογισθη αυτω εις δικαιοσυνην
car que dit l'Écriture? — «Abraham eut foi en Dieu, et cela lui fut imputé à justice.»
4 τω δε εργαζομενω ο μισθος ου λογιζεται κατα χαριν αλλα κατα οφειλημα
Or, on ne considère pas comme une grâce la récompense gagnée par le travail, on la tient pour un dû;
5 τω δε μη εργαζομενω πιστευοντι δε επι τον δικαιουντα τον ασεβη λογιζεται η πιστις αυτου εις δικαιοσυνην
tandis que pour l'homme qui ne la gagne pas par son travail, mais qui a foi en celui qui justifie le pécheur, «sa foi lui est imputée à justice.»
6 καθαπερ και δαυιδ λεγει τον μακαρισμον του ανθρωπου ω ο θεος λογιζεται δικαιοσυνην χωρις εργων
C'est ainsi que David célèbre le bonheur de l'homme à qui Dieu impute la justice indépendamment des oeuvres:
7 μακαριοι ων αφεθησαν αι ανομιαι και ων επεκαλυφθησαν αι αμαρτιαι
«Heureux ceux dont les fautes ont été pardonnées, et dont les péchés ont été couverts!
8 μακαριος ανηρ ου ου μη λογισηται κυριος αμαρτιαν
Heureux l'homme à qui le Seigneur n'impute pas son péché!»
9 ο μακαρισμος ουν ουτος επι την περιτομην η και επι την ακροβυστιαν λεγομεν γαρ ελογισθη τω αβρααμ η πιστις εις δικαιοσυνην
Ce bonheur est-il pour le circoncis seulement, ou s'applique-t-il aussi à l'incirconcis? nous disons, en effet, «que la foi fut imputée à justice à Abraham.»
10 πως ουν ελογισθη εν περιτομη οντι η εν ακροβυστια ουκ εν περιτομη αλλ εν ακροβυστια
Comment donc lui fut-elle imputée? Était-ce en l'état de circoncision, ou en l'état d'incirconcision? — Ce n'était pas en l'état de circoncision; c'était en celui d'incirconcision;
11 και σημειον ελαβεν περιτομης σφραγιδα της δικαιοσυνης της πιστεως της εν τη ακροβυστια εις το ειναι αυτον πατερα παντων των πιστευοντων δι ακροβυστιας εις το λογισθηναι {VAR2: [και] } αυτοις [την] δικαιοσυνην
puis, il reçut le signe de la circoncision, comme sceau de la justice que lui avait procurée sa foi, lorsqu'il était incirconcis. Il est ainsi le père de tous ceux qui ont la foi avec l'incirconcision, pour que la justice leur soit aussi imputée;
12 και πατερα περιτομης τοις ουκ εκ περιτομης μονον αλλα και τοις στοιχουσιν τοις ιχνεσιν της εν ακροβυστια πιστεως του πατρος ημων αβρααμ
et le père des circoncis, de ceux du moins qui ne s'en tiennent pas à la circoncision seulement, mais qui marchent aussi sur les traces de la foi, qu'avait notre père Abraham, lorsqu'il était incirconcis.
13 ου γαρ δια νομου η επαγγελια τω αβρααμ η τω σπερματι αυτου το κληρονομον αυτον ειναι κοσμου αλλα δια δικαιοσυνης πιστεως
En effet, ce n'est point par une loi que la promesse d'hériter le monde a été faite à Abraham et à sa postérité, mais c'est par la justice que procure la foi.
14 ει γαρ οι εκ νομου κληρονομοι κεκενωται η πιστις και κατηργηται η επαγγελια
Car, si ceux qui s'en tiennent à la loi, sont héritiers, la foi devient inutile, et la promesse de Dieu, sans effet;
15 ο γαρ νομος οργην κατεργαζεται ου δε ουκ εστιν νομος ουδε παραβασις
parce que la loi produit la colère, mais où il n'y a pas de loi, il n'y a pas non plus de transgression.
16 δια τουτο εκ πιστεως ινα κατα χαριν εις το ειναι βεβαιαν την επαγγελιαν παντι τω σπερματι ου τω εκ του νομου μονον αλλα και τω εκ πιστεως αβρααμ ος εστιν πατηρ παντων ημων
Aussi est-ce par la foi qu'on est héritier, afin que ce soit par grâce; de sorte que la promesse est assurée à toute la postérité d'Abraham, non seulement à celle qui relève de la Loi, mais encore à celle qui relève de la foi d'Abraham. Il est notre père à tous, ainsi qu'il est écrit:
17 καθως γεγραπται οτι πατερα πολλων εθνων τεθεικα σε κατεναντι ου επιστευσεν θεου του ζωοποιουντος τους νεκρους και καλουντος τα μη οντα ως οντα
«Je t’ai fait père d'un grand nombre de nations, » et cela devant Dieu, en qui il eut foi, — Dieu, qui donne la vie aux morts, et qui nomme les choses qui ne sont pas, comme si elles étaient.
18 ος παρ ελπιδα επ ελπιδι επιστευσεν εις το γενεσθαι αυτον πατερα πολλων εθνων κατα το ειρημενον ουτως εσται το σπερμα σου
Espérant contre toute espérance, il eut foi: c'est ainsi qu'il devint le père de beaucoup de nations, selon cette parole: «Telle sera ta postérité.»
19 και μη ασθενησας τη πιστει κατενοησεν το εαυτου σωμα [ηδη] νενεκρωμενον εκατονταετης που υπαρχων και την νεκρωσιν της μητρας σαρρας
Comme il n'était point faible en la foi, il ne considéra point que son corps était déjà éteint (il était presque centenaire), ni que Sarah était vieille.
20 εις δε την επαγγελιαν του θεου ου διεκριθη τη απιστια αλλ ενεδυναμωθη τη πιστει δους δοξαν τω θεω
Il n'eut ni hésitation ni défiance à l'égard de la promesse de Dieu; mais, puisant sa force dans sa foi, il donna gloire à Dieu,
21 και πληροφορηθεις οτι ο επηγγελται δυνατος εστιν και ποιησαι
pleinement convaincu que, ce qu'il a promis, il est puissant aussi pour l'exécuter:
22 διο [και] ελογισθη αυτω εις δικαιοσυνην
c'est pour cette raison que «sa foi lui fut imputée à justice.»
23 ουκ εγραφη δε δι αυτον μονον οτι ελογισθη αυτω
Or ce n'est pas pour lui seul qu'il est écrit «qu'elle lui fut imputée, »
24 αλλα και δι ημας οις μελλει λογιζεσθαι τοις πιστευουσιν επι τον εγειραντα ιησουν τον κυριον ημων εκ νεκρων
mais c'est aussi pour nous, à qui elle doit être imputée, pour nous qui avons foi en Celui qui a ressuscité des morts Jésus, notre Seigneur,
25 ος παρεδοθη δια τα παραπτωματα ημων και ηγερθη δια την δικαιωσιν ημων
lequel a été livré pour nos fautes, et est ressuscité pour notre justification.
