Προς Ρωμαιους 13
1 Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω, οὐ γὰρ ἔστιν ἐξουσία, εἰ μὴ ὑπὸ ˚Θεοῦ, αἱ δὲ οὖσαι ὑπὸ ˚Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν.
Soa re te sambe hiambane amo mpifehe ambone’eo t’indaty, amy te tsy eo ty fifeheañe tsy boak’ aman’ Añahare, toe fa norizan’ Añahare o fa eoo.
2 Ὥστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ, τῇ τοῦ ˚Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν, οἱ δὲ ἀνθεστηκότες, ἑαυτοῖς κρίμα λήμψονται.
Aa le ze mandietse ami’ty fifeheañe ro mandietse amy nafèn’ Añaharey; vaho mamà-batañe ty mpanjehatse.
3 Οἱ γὰρ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶν φόβος τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ, ἀλλὰ τῷ κακῷ. Θέλεις δὲ μὴ φοβεῖσθαι τὴν ἐξουσίαν; Τὸ ἀγαθὸν ποίει, καὶ ἕξεις ἔπαινον ἐξ αὐτῆς.
Tsy hembañe’ o mpifeheo ty mpanao soa, fa ty mpanao raty. Aa tsy ho paia’o hao te tsy ampihembaña’ o mpifelekeo? Anò ty soa, le ho renge’e;
4 ˚Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστιν σοὶ εἰς τὸ ἀγαθόν. Ἐὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ· οὐ γὰρ εἰκῇ τὴν μάχαιραν φορεῖ· ˚Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστιν, ἔκδικος εἰς ὀργὴν τῷ τὸ κακὸν πράσσοντι.
ie mpitoron’ Añahare ho ami’ty hasoa’o. Fe mihembàña naho manao raty; amy t’ie tsy mitam-pibara tsy an-dengo’e, fa mpitoron’ Añahare, mpamale an-keloke i mpanao raty.
5 Διὸ ἀνάγκη ὑποτάσσεσθαι, οὐ μόνον διὰ τὴν ὀργὴν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συνείδησιν.
Aa le miambanea, tsy te ihaviñerañe avao fa ty amy fitsakorean-trokey ka.
6 Διὰ τοῦτο γὰρ, καὶ φόρους τελεῖτε, λειτουργοὶ γὰρ ˚Θεοῦ εἰσιν, εἰς αὐτὸ τοῦτο προσκαρτεροῦντες.
Izay ty androroña’ areo vili-loha, amy t’ie mpitoron’ Añahare manao o tolon-draha’ iareoo lomoñandro.
7 Ἀπόδοτε πᾶσι τὰς ὀφειλάς: τῷ τὸν φόρον, τὸν φόρον, τῷ τὸ τέλος, τὸ τέλος, τῷ τὸν φόβον, τὸν φόβον, τῷ τὴν τιμὴν, τὴν τιμήν.
Hene avaho ze nisongoeñe: roroñe ami’ty mañeva roroñe; haba ami’ty mpamori-haba, fañeveñañe ami’ty añeveñañe, asiñe ami’ty asiñeñe.
8 Μηδενὶ μηδὲν ὀφείλετε, εἰ μὴ τὸ ἀλλήλους ἀγαπᾶν· ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν ἕτερον, νόμον πεπλήρωκεν.
Ko misongo ama’ia’ia, naho tsy t’ie mifampikoko, fa mahaheneke Hake ty fifampikokoañe.
9 Τὸ γάρ, “Οὐ μοιχεύσεις”, “Οὐ φονεύσεις”, “Οὐ κλέψεις”, “οὐκ ἐπιθυμήσεις”, καὶ εἴ τις ἑτέρα ἐντολή ἐν τῷ λόγῳ τούτῳ, ἀνακεφαλαιοῦται, ἐν τῷ, “Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.”
Le ty hoe: Ko mipay vali’ondaty, ko mañè-doza, ko mikizo, ko mihàñe, naho ze fañè ila’e ro agadoñe amy tsara ty hoey: Ikokò ondatio mira ami’ty vata’o.
10 Ἡ ἀγάπη τῷ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται· πλήρωμα οὖν νόμου ἡ ἀγάπη.
Tsy mijoy ondaty ty koko; fa mañeneke Hake ty fikokoañe.
11 Καὶ τοῦτο εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἤδη ὑμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι, νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία, ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν.
Ie amy zao; mahafohina ty sa, te tondroke henaneo t’ie ho tsekafeñe ami’ty rotse, fa marine antika henaneo ty fandrombahañe te amy natokisan-tikañey.
12 Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους, ἐνδυσώμεθα δὲ τὰ ὅπλα τοῦ φωτός.
Fa ho modo i haleñey, naho an-titotse ty andro, aa le apon-tikañe o satañ’ ieñeo vaho mañombe ty fikalan-kazavàñe.
13 Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ.
Antao hanao mañeva ty atoandro, tsy mifandrakaraka, tsy mijike, tsy mipay lamba, tsy manao ze mahameñatse, tsy mifandietse vaho tsy mikirañe.
14 Ἀλλὰ ἐνδύσασθε τὸν ˚Κύριον ˚Ἰησοῦν ˚Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε, εἰς ἐπιθυμίας.
Fe aombeo i Talè Iesoà Norizañey, le ko añivahañe ty sandriñe hilomolo amo drao’eo.
