Κατα Ματθαιον 22
1 και αποκριθεις ο ιησους παλιν ειπεν αυτοις εν παραβολαις λεγων
Et respondens Iesus, dixit iterum in parabolis eis, dicens:
2 ωμοιωθη η βασιλεια των ουρανων ανθρωπω βασιλει οστις εποιησεν γαμους τω υιω αυτου
Simile factum est regnum cælorum homini regi, qui fecit nuptias filio suo.
3 και απεστειλεν τους δουλους αυτου καλεσαι τους κεκλημενους εις τους γαμους και ουκ ηθελον ελθειν
Et misit servos suos vocare invitatos ad nuptias, et nolebant venire.
4 παλιν απεστειλεν αλλους δουλους λεγων ειπατε τοις κεκλημενοις ιδου το αριστον μου ητοιμασα οι ταυροι μου και τα σιτιστα τεθυμενα και παντα ετοιμα δευτε εις τους γαμους
Iterum misit alios servos, dicens: Dicite invitatis: Ecce prandium meum paravi, tauri mei, et altilia occisa sunt, et omnia parata: venite ad nuptias.
5 οι δε αμελησαντες απηλθον ο μεν εις τον ιδιον αγρον ο δε εις την εμποριαν αυτου
Illi autem neglexerunt: et abierunt, alius in villam suam, alius vero ad negotiationem suam:
6 οι δε λοιποι κρατησαντες τους δουλους αυτου υβρισαν και απεκτειναν
reliqui vero tenuerunt servos eius, et contumeliis affectos occiderunt.
7 και ακουσας ο βασιλευς εκεινος ωργισθη και πεμψας τα στρατευματα αυτου απωλεσεν τους φονεις εκεινους και την πολιν αυτων ενεπρησεν
Rex autem cum audisset, iratus est: et missis exercitibus suis, perdidit homicidas illos, et civitatem illorum succendit.
8 τοτε λεγει τοις δουλοις αυτου ο μεν γαμος ετοιμος εστιν οι δε κεκλημενοι ουκ ησαν αξιοι
Tunc ait servis suis: Nuptiæ quidem paratæ sunt, sed qui invitati erant, non fuerunt digni.
9 πορευεσθε ουν επι τας διεξοδους των οδων και οσους αν ευρητε καλεσατε εις τους γαμους
ite ergo ad exitus viarum, et quoscumque inveneritis, vocate ad nuptias.
10 και εξελθοντες οι δουλοι εκεινοι εις τας οδους συνηγαγον παντας οσους ευρον πονηρους τε και αγαθους και επλησθη ο γαμος ανακειμενων
Et egressi servi eius in vias, congregaverunt omnes, quos invenerunt, malos et bonos: et impletæ sunt nuptiæ discumbentium.
11 εισελθων δε ο βασιλευς θεασασθαι τους ανακειμενους ειδεν εκει ανθρωπον ουκ ενδεδυμενον ενδυμα γαμου
Intravit autem rex ut viderent discumbentes, et vidit ibi hominem non vestitum veste nuptiali.
12 και λεγει αυτω εταιρε πως εισηλθες ωδε μη εχων ενδυμα γαμου ο δε εφιμωθη
Et ait illi: Amice, quomodo huc intrasti non habens vestem nuptialem? At ille obmutuit.
13 τοτε ειπεν ο βασιλευς τοις διακονοις δησαντες αυτου χειρας και ποδας αρατε αυτον και εκβαλετε εις το σκοτος το εξωτερον εκει εσται ο κλαυθμος και ο βρυγμος των οδοντων
Tunc dicit rex ministris: Ligatis manibus, et pedibus eius, mittite eum in tenebras exteriores: ibi erit fletus, et stridor dentium.
14 πολλοι γαρ εισιν κλητοι ολιγοι δε εκλεκτοι
Multi enim sunt vocati, pauci vero electi.
15 τοτε πορευθεντες οι φαρισαιοι συμβουλιον ελαβον οπως αυτον παγιδευσωσιν εν λογω
Tunc abeuntes Pharisæi, consilium inierunt ut caperent eum in sermone.
16 και αποστελλουσιν αυτω τους μαθητας αυτων μετα των ηρωδιανων λεγοντες διδασκαλε οιδαμεν οτι αληθης ει και την οδον του θεου εν αληθεια διδασκεις και ου μελει σοι περι ουδενος ου γαρ βλεπεις εις προσωπον ανθρωπων
Et mittunt ei discipulos suos cum Herodianis dicentes: Magister, scimus quia verax es, et viam Dei in veritate doces, et non est tibi cura de aliquo: non enim respicis personam hominum:
17 ειπε ουν ημιν τι σοι δοκει εξεστιν δουναι κηνσον καισαρι η ου
dic ergo nobis quid tibi videtur, licet censum dare Cæsari, an non?
18 γνους δε ο ιησους την πονηριαν αυτων ειπεν τι με πειραζετε υποκριται
Cognita autem Iesus nequitia eorum, ait: Quid me tentatis hypocritæ?
19 επιδειξατε μοι το νομισμα του κηνσου οι δε προσηνεγκαν αυτω δηναριον
ostendite mihi numisma census. At illi obtulerunt ei denarium.
20 και λεγει αυτοις τινος η εικων αυτη και η επιγραφη
Et ait illis Iesus: Cuius est imago hæc, et superscriptio?
21 λεγουσιν αυτω καισαρος τοτε λεγει αυτοις αποδοτε ουν τα καισαρος καισαρι και τα του θεου τω θεω
Dicunt ei: Cæsaris. Tunc ait illis: Reddite ergo quæ sunt Cæsaris, Cæsari: et quæ sunt Dei, Deo.
22 και ακουσαντες εθαυμασαν και αφεντες αυτον απηλθον
Et audientes mirati sunt, et relicto eo abierunt.
23 εν εκεινη τη ημερα προσηλθον αυτω σαδδουκαιοι οι λεγοντες μη ειναι αναστασιν και επηρωτησαν αυτον
In illo die accesserunt ad eum Sadducæi, qui dicunt non esse resurrectionem: et interrogaverunt eum,
24 λεγοντες διδασκαλε μωσης ειπεν εαν τις αποθανη μη εχων τεκνα επιγαμβρευσει ο αδελφος αυτου την γυναικα αυτου και αναστησει σπερμα τω αδελφω αυτου
dicentes: Magister, Moyses dixit: Si quis mortuus fuerit non habens filium, ut ducat frater eius uxorem illius, et suscitet semen fratri suo.
25 ησαν δε παρ ημιν επτα αδελφοι και ο πρωτος γαμησας ετελευτησεν και μη εχων σπερμα αφηκεν την γυναικα αυτου τω αδελφω αυτου
Erant autem apud nos septem fratres: et primus, uxore ducta, defunctus est: et non habens semen, reliquit uxorem suam fratri suo.
26 ομοιως και ο δευτερος και ο τριτος εως των επτα
Similiter secundus, et tertius usque ad septimum.
27 υστερον δε παντων απεθανεν και η γυνη
Novissime autem omnium et mulier defuncta est.
28 εν τη ουν αναστασει τινος των επτα εσται γυνη παντες γαρ εσχον αυτην
In resurrectione ergo cuius erit de septem uxor? omnes enim habuerunt eam.
29 αποκριθεις δε ο ιησους ειπεν αυτοις πλανασθε μη ειδοτες τας γραφας μηδε την δυναμιν του θεου
Respondens autem Iesus, ait illis: Erratis nescientes Scripturas, neque virtutem Dei.
30 εν γαρ τη αναστασει ουτε γαμουσιν ουτε εκγαμιζονται αλλ ως αγγελοι του θεου εν ουρανω εισιν
In resurrectione enim neque nubent, neque nubentur: sed erunt sicut angeli Dei in cælo.
31 περι δε της αναστασεως των νεκρων ουκ ανεγνωτε το ρηθεν υμιν υπο του θεου λεγοντος
De resurrectione autem mortuorum non legistis quod dictum est a Deo dicente vobis:
32 εγω ειμι ο θεος αβρααμ και ο θεος ισαακ και ο θεος ιακωβ ουκ εστιν ο θεος θεος νεκρων αλλα ζωντων
Ego sum Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Iacob? Non est Deus mortuorum, sed viventium.
33 και ακουσαντες οι οχλοι εξεπλησσοντο επι τη διδαχη αυτου
Et audientes turbæ, mirabantur in doctrina eius.
34 οι δε φαρισαιοι ακουσαντες οτι εφιμωσεν τους σαδδουκαιους συνηχθησαν επι το αυτο
Pharisæi autem audientes quod silentium imposuisset Sadducæis, convenerunt in unum:
35 και επηρωτησεν εις εξ αυτων νομικος πειραζων αυτον και λεγων
et interrogavit eum unus ex eis legis doctor, tentans eum:
36 διδασκαλε ποια εντολη μεγαλη εν τω νομω
Magister, quod est mandatum magnum in lege?
37 ο δε ιησους εφη αυτω αγαπησεις κυριον τον θεον σου εν ολη τη καρδια σου και εν ολη τη ψυχη σου και εν ολη τη διανοια σου
Ait illi Iesus: Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, et in tota anima tua, et in tota mente tua.
38 αυτη εστιν πρωτη και μεγαλη εντολη
Hoc est maximum, et primum mandatum.
39 δευτερα δε ομοια αυτη αγαπησεις τον πλησιον σου ως σεαυτον
Secundum autem simile est huic: Diliges proximum tuum, sicut teipsum.
40 εν ταυταις ταις δυσιν εντολαις ολος ο νομος και οι προφηται κρεμανται
In his duobus mandatis universa lex pendet, et prophetæ.
41 συνηγμενων δε των φαρισαιων επηρωτησεν αυτους ο ιησους
Congregatis autem Pharisæis, interrogavit eos Iesus,
42 λεγων τι υμιν δοκει περι του χριστου τινος υιος εστιν λεγουσιν αυτω του δαυιδ
dicens: Quid vobis videtur de Christo? cuius filius est? Dicunt ei: David.
43 λεγει αυτοις πως ουν δαυιδ εν πνευματι κυριον αυτον καλει λεγων
Ait illis: Quomodo ergo David in spiritu vocat eum Dominum, dicens:
44 ειπεν ο κυριος τω κυριω μου καθου εκ δεξιων μου εως αν θω τους εχθρους σου υποποδιον των ποδων σου
Dixit Dominus Domino meo: sede a dextris meis, donec ponam inimicos tuos scabellum pedum tuorum?
45 ει ουν δαυιδ καλει αυτον κυριον πως υιος αυτου εστιν
Si ergo David vocat eum Dominum, quomodo filius eius est?
46 και ουδεις εδυνατο αποκριθηναι αυτω λογον ουδε ετολμησεν τις απ εκεινης της ημερας επερωτησαι αυτον ουκετι
et nemo poterat ei respondere verbum: neque ausus fuit quisquam ex illa die eum amplius interrogare.
