Ψαλμοί 92
1 «Ψαλμός ωδής διά την ημέραν του Σαββάτου.» Αγαθόν το να δοξολογή τις τον Κύριον και να ψαλμωδή εις το όνομά σου, Υψιστε·
Лепо је хвалити Господа, и певати имену Твом, Вишњи,
2 να αναγγέλλη το πρωΐ το έλεός σου και την αλήθειάν σου πάσαν νύκτα,
Јављати јутром милост Твоју, и истину Твоју ноћу,
3 με δεκάχορδον όργανον και με ψαλτήριον· με ωδήν και κιθάραν.
Уз десет жица и уз псалтир, и уз јасне гусле!
4 Διότι με εύφρανας, Κύριε, εν τοις ποιήμασί σου· θέλω αγάλλεσθαι εν τοις έργοις των χειρών σου.
Јер си ме развеселио, Господе, делима својим, с дела руку Твојих радујем се.
5 Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, Κύριε βαθείς είναι οι διαλογισμοί σου σφόδρα.
Како су велика дела Твоја, Господе! Веома су дубоке помисли Твоје.
6 Ο άνθρωπος ο ανόητος δεν γνωρίζει, και ο μωρός δεν εννοεί τούτο·
Безумник не зна, и незналица не разуме то.
7 ότι οι ασεβείς βλαστάνουσιν ως ο χόρτος, και ανθούσι πάντες οι εργάται της ανομίας, διά να αφανισθώσιν αιωνίως.
Кад безбожници ничу као трава и цветају сви који чине безакоње, то бива зато да би се истребили довека.
8 Αλλά συ, Κύριε, είσαι ύψιστος εις τον αιώνα.
А Ти си, Господе, висок увек.
9 Διότι, ιδού, οι εχθροί σου, Κύριε, διότι, ιδού, οι εχθροί σου θέλουσιν εξολοθρευθή· θέλουσι διασκορπισθή πάντες οι εργάται της ανομίας.
Јер ево непријатељи Твоји, Господе, јер ево непријатељи Твоји гину, и расипају се сви који чине безакоње;
10 Αλλά συ θέλεις υψώσει ως του μονοκέρωτος το κέρας μου· εγώ θέλω χρισθή με νέον έλαιον·
А мој рог Ти узвишујеш као рог у једнорога, ја сам помазан новим уљем.
11 και ο οφθαλμός μου θέλει ιδεί την εκδίκησιν των εχθρών μου· τα ώτα μου θέλουσιν ακούσει περί των κακοποιών των επανισταμένων κατ' εμού.
И око моје види непријатеље моје, и о безаконицима, који устају на мене, слушају уши моје.
12 Ο δίκαιος ως φοίνιξ θέλει ανθεί· ως κέδρος του Λιβάνου θέλει αυξάνει.
Праведник се зелени као Финик, као кедар на Ливану узвишује се.
13 Πεφυτευμένοι εν τω οίκω του Κυρίου, θέλουσιν ανθεί εν ταις αυλαίς του Θεού ημών·
Који су засађени у дому Господњем, зелене се у дворовима Бога нашег;
14 θέλουσι καρποφορεί και εν αυτώ τω βαθεί γήρατι, θέλουσιν είσθαι ακμάζοντες και ανθηροί·
Родни су и у старости, једри и зелени,
15 διά να αναγγέλλωσιν ότι δίκαιος είναι ο Κύριος, το φρούριόν μου· και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ.
Јављајући да је праведан Господ, бранич мој, и да нема у Њему неправде.
