Ψαλμοί 147
1 Αινείτε τον Κύριον· διότι είναι καλόν να ψάλλωμεν εις τον Θεόν ημών· διότι είναι τερπνόν, η αίνεσις πρέπουσα.
Хвалите Господа, јер је слатко певати Бога нашег, јер Благоме приликује хвала.
2 Ο Κύριος οικοδομεί την Ιερουσαλήμ· θέλει συνάξει τους διεσπαρμένους του Ισραήλ.
Господ зида Јерусалим, сабира расејане синове Израиљеве;
3 Ιατρεύει τους συντετριμμένους την καρδίαν και δένει τας πληγάς αυτών.
Исцељује оне који су скрушеног срца, и лечи туге њихове;
4 Αριθμεί τα πλήθη των άστρων· Καλεί τα πάντα ονομαστί.
Избраја мноштво звезда, и све их зове именом.
5 Μέγας ο Κύριος ημών και μεγάλη η δύναμις αυτού· η σύνεσις αυτού αμέτρητος.
Велик је Господ наш и велика је крепост Његова, и разуму Његовом нема мере.
6 Ο Κύριος υψόνει τους πράους, τους δε ασεβείς ταπεινόνει έως εδάφους.
Прихвата смерне Господ, а безбожне понижава до земље.
7 Ψάλατε εις τον Κύριον ευχαριστούντες· ψαλμωδείτε εις τον Θεόν ημών εν κιθάρα·
Редом певајте Господу хвалу, ударајте Богу нашем у гусле.
8 τον σκεπάζοντα τον ουρανόν με νεφέλας· τον ετοιμάζοντα βροχήν διά την γήν· τον αναδιδόντα χόρτον επί των ορέων·
Он застире небо облацима, спрема земљи дажд, чини те расте на горама трава;
9 τον διδόντα εις τα κτήνη την τροφήν αυτών και εις τους νεοσσούς των κοράκων, οίτινες κράζουσι προς αυτόν.
Даје стоци пићу њену, и вранићима, који вичу к Њему.
10 Δεν χαίρει εις την δύναμιν του ίππου· δεν ηδύνεται εις τους πόδας του ανδρός.
Не мари за силу коњску, нити су Му мили краци човечији.
11 Ο Κύριος ηδύνεται εις τους φοβουμένους αυτόν, εις τους ελπίζοντας επί το έλεος αυτού.
Мили су Господу они који Га се боје, који се уздају у милост Његову.
12 Επαίνει, Ιερουσαλήμ, τον Κύριον· αίνει τον Θεόν σου, Σιών.
Слави, Јерусалиме, Господа; хвали Бога свог, Сионе!
13 Διότι ενεδυνάμωσε τους μοχλούς των πυλών σου· ηυλόγησε τους υιούς σου εν μέσω σου.
Јер Он утврђује преворнице врата твојих, благосиља синове твоје у теби.
14 Βάλλει ειρήνην εις τα όριά σου· σε χορταίνει με το πάχος του σίτου.
Ограђује међе твоје миром, насићава те једре пшенице.
15 Αποστέλλει το πρόσταγμα αυτού εις την γην, ο λόγος αυτού τρέχει ταχύτατα.
Шаље говор свој на земљу, брзо тече реч Његова.
16 Δίδει χιόνα ως μαλλίον· διασπείρει την πάχνην ως στάκτην.
Даје снег као вуну, сипа иње као пепео.
17 Ρίπτει τον κρύσταλλον αυτού ως κομμάτια· έμπροσθεν του ψύχους αυτού τις δύναται να σταθή;
Баца град свој као залогаје, пред мразом Његовим ко ће остати?
18 Αποστέλλει τον λόγον αυτού και διαλύει αυτά· φυσά τον άνεμον αυτού, και τα ύδατα ρέουσιν.
Пошаље реч своју, и све се раскрави; дуне духом својим, и потеку воде.
19 Αναγγέλλει τον λόγον αυτού προς τον Ιακώβ, τα διατάγματα αυτού και τας κρίσεις αυτού προς τον Ισραήλ.
Он је јавио реч своју Јакову, наредбе и судове своје Израиљу.
20 Δεν έκαμεν ούτως εις ουδέν έθνος· ουδέ εγνώρισαν τας κρίσεις αυτού. Αλληλούϊα.
Ово није учинио ни једном другом народу, и судова Његових они не знају. Алилуја!
