Παροιμίαι 7
1 Υιέ μου, φύλαττε τους λόγους μου και ταμίευσον τας εντολάς μου παρά σεαυτώ.
Сине, чувај речи моје, и заповести моје сахрани код себе.
2 Φύλαττε τας εντολάς μου, και θέλεις ζήσει· και τον νόμον μου, ως την κόρην των οφθαλμών σου.
Чувај заповести моје и бићеш жив, и науку моју као зеницу очију својих.
3 Δέσον αυτά επί τους δακτύλους σου, εγχάραξον αυτά επί την πλάκα της καρδίας σου.
Привежи их себи на прсте, напиши их на плочи срца свог.
4 Ειπέ προς την σοφίαν; συ είσαι αδελφή μου· και κάλεσον την φρόνησιν συγγενή σου·
Реци мудрости: Сестра си ми; и пријатељицом зови разборитост,
5 διά να σε φυλάττωσιν από ξένης γυναικός, από αλλοτρίας κολακευούσης διά των λόγων αυτής.
Да би те чувала од жене туђе, од туђинке, која ласка речима.
6 Επειδή από του παραθύρου της οικίας μου έκυψα διά του δικτυωτού μου·
Јер с прозора дома свог кроз решетку гледах,
7 και είδον μεταξύ των αφρόνων, παρετήρησα μεταξύ των νεανίσκων, νέον ενδεή φρενών·
И видех међу лудима, опазих међу децом безумног младића,
8 όστις διέβαινε διά της πλατείας, πλησίον της γωνίας αυτής, και διήρχετο την οδόν προς την οικίαν αυτής,
Који иђаше улицом покрај угла њеног, и корачаше путем ка кући њеној,
9 εν τω εσπερινώ σκότει της ημέρας, εν τω σκοτασμώ της νυκτός και τω γνόφω·
У сумрак, увече, кад се уноћа и смрче;
10 και ιδού, συναπαντά αυτόν γυνή έχουσα σχήμα πορνικόν, και καρδίαν δολιόφρονα,
А гле, срете га жена у оделу курвинском и лукавог срца,
11 φλύαρος και αναιδής· οι πόδες αυτής δεν μένουσιν εν τω οίκω αυτής·
Плаха и пуста, којој ноге не могу стајати код куће,
12 τώρα είναι έξω, τώρα εν ταις πλατείαις, και ενεδρεύει πλησίον πάσης γωνίας.
Сад на пољу, сад на улици, код сваког угла вребаше.
13 Και πιάνει αυτόν και φιλεί αυτόν και με αναιδές πρόσωπον λέγει προς αυτόν,
И ухвати га, и пољуби га, и безобразно рече му:
14 Έχω θυσίας ειρηνικάς· σήμερον απέδωκα τας ευχάς μου·
Имам жртве захвалне, данас изврших завете своје;
15 διά τούτο εξήλθον εις απάντησίν σου, ποθούσα το πρόσωπόν σου, και σε εύρηκα·
Зато ти изиђох на сусрет да те тражим, и нађох те.
16 έστρωσα την κλίνην μου με πέπλους, με τάπητας πεποικιλμένους, με νήματα της Αιγύπτου·
Настрла сам одар свој покривачем везеним и простиркама мисирским.
17 εθυμίασα την κλίνην μου με σμύρναν, αλόην και κινάμωμον·
Окадила сам постељу своју смирном, алојом и циметом.
18 ελθέ, ας μεθυσθώμεν από έρωτος μέχρι της αυγής· ας εντρυφήσωμεν εις έρωτας·
Хајде да се опијамо љубављу до зоре, да се веселимо миловањем.
19 διότι δεν είναι ο ανήρ εν τη οικία αυτού, υπήγεν εις οδόν μακράν·
Јер ми муж није код куће, отишао је на пут далеки,
20 έλαβε βαλάντιον αργυρίου εν τη χειρί αυτού· εν ωρισμένω καιρώ θέλει επανέλθει εις την οικίαν αυτού.
Узео је са собом тоболац новчани, вратиће се кући у одређени дан.
21 Διά της πολλής αυτής τέχνης απεπλάνησεν αυτόν· διά της κολακείας των χειλέων αυτής είλκυσεν αυτόν.
Наврати га многим речима, глатким уснама одвуче га.
22 Ευθύς ακολουθεί αυτήν κατόπιν, καθώς ο βους υπάγει εις την σφαγήν, ή καθώς η έλαφος πηδά εις τον βρόχον,
Отиде за њом одмах као што во иде на клање и као безумник у путо да буде каран,
23 εωσού βέλος διαπεράση το ήπαρ αυτής· καθώς το πτηνόν σπεύδει εις την παγίδα και δεν εξεύρει ότι είναι εναντίον της ζωής αυτού.
Докле му стрела не пробије јетру, као што птица лети у замку не знајући да јој је о живот.
24 Τώρα λοιπόν ακούσατέ μου, τέκνα, και προσέχετε εις τους λόγους του στόματός μου.
Зато дакле, децо, послушајте ме, и пазите на речи уста мојих.
25 Ας μη εκκλίνη εις τας οδούς αυτής η καρδία σου, μη παρεκτραπής εις τας τρίβους αυτής.
Немој да застрањује срце твоје не путеве њене, немој лутати по стазама њеним.
26 Διότι πολλούς έκαμε να πέσωσι πεπληγωμένοι, και δυνατοί είναι οι φονευθέντες υπ' αυτής.
Јер је многе ранила и оборила, и много је оних које је све побила.
