Παροιμίαι 26
1 Καθώς η χιών εν τω θέρει και καθώς η βροχή εν τω θερισμώ, ούτως εις τον άφρονα η τιμή δεν αρμόζει.
Comme la neige en été, et comme la pluie en moisson, donc l'honneur ne convient pas à un fou.
2 Ως περιφέρεται το στρουθίον, ως περιπετά η χελιδών, ούτως η άδικος κατάρα δεν θέλει επιφθάσει.
Comme un moineau qui vole, comme une hirondelle, pour que la malédiction imméritée ne s'arrête pas.
3 Μάστιξ διά τον ίππον, κημός διά τον όνον, και ράβδος διά την ράχιν των αφρόνων.
Le fouet est pour le cheval, une bride pour l'âne, et un bâton pour le dos des imbéciles!
4 Μη αποκρίνου εις τον άφρονα κατά την αφροσύνην αυτού, διά να μη γείνης και συ όμοιος αυτού.
Ne réponds pas à un fou selon sa folie, de peur que vous ne soyez aussi comme lui.
5 Αποκρίνου εις τον άφρονα κατά την αφροσύνην αυτού, διά να μη ήναι σοφός εις τους οφθαλμούς αυτού.
Réponds à un fou selon sa folie, de peur qu'il ne soit sage à ses propres yeux.
6 Όστις αποστέλλει μήνυμα διά χειρός του άφρονος, αποκόπτει τους πόδας αυτού και πίνει ζημίαν.
Celui qui envoie un message par la main d'un imbécile c'est couper les pieds et boire la violence.
7 Ως τα σκέλη του χωλού κρέμονται ανωφελή, ούτως είναι και παροιμία εν τω στόματι των αφρόνων.
Comme les jambes d'un boiteux qui pendent, c'est une parabole dans la bouche des fous.
8 Ως ο δεσμεύων λίθον εις σφενδόνην, ούτως είναι όστις δίδει τιμήν εις τον άφρονα.
Comme celui qui lie une pierre dans une fronde, ainsi est celui qui donne de l'honneur à un fou.
9 Ως η άκανθα ωθουμένη εις την χείρα του μεθύσου, ούτως είναι η παροιμία εν τω στόματι των αφρόνων.
Comme un buisson d'épines qui va dans la main d'un ivrogne, c'est une parabole dans la bouche des fous.
10 Ο δυνάστης μιαίνει τα πάντα και μισθόνει τους άφρονας, μισθόνει και τους παραβάτας.
Comme un archer qui blesse tout le monde, de même que celui qui engage un imbécile ou celui qui embauche ceux qui passent.
11 Ως ο κύων επιστρέφει εις τον εμετόν αυτού, ούτως ο άφρων επαναλαμβάνει την αφροσύνην αυτού.
Comme un chien qui retourne à son vomissement, tout comme le fou qui répète sa folie.
12 Είδες άνθρωπον νομίζοντα εαυτόν σοφόν; μάλλον ελπίς είναι εκ του άφρονος παρά εξ αυτού.
Vois-tu un homme sage à ses propres yeux? Il y a plus d'espoir pour un fou que pour lui.
13 Ο οκνηρός λέγει, Λέων είναι εν τη οδώ, λέων εν ταις πλατείαις.
Le paresseux dit: « Il y a un lion sur la route! Un lion féroce erre dans les rues! »
14 Ως η θύρα περιστρέφεται επί τας στρόφιγγας αυτής, ούτως ο οκνηρός επί την κλίνην αυτού.
Comme la porte tourne sur ses charnières, tout comme le paresseux sur son lit.
15 Ο οκνηρός εμβάπτει την χείρα αυτού εις το τρυβλίον και βαρύνεται να επιστρέψη αυτήν εις το στόμα αυτού.
Le paresseux enfouit sa main dans le plat. Il est trop paresseux pour le ramener à sa bouche.
16 Ο οκνηρός νομίζει εαυτόν σοφώτερον παρά επτά σοφούς γνωμοδότας.
Le paresseux est plus sage à ses propres yeux. que sept hommes qui répondent avec discrétion.
17 Όστις διαβαίνων ανακατόνεται εις έριδα μη ανήκουσαν εις αυτόν, ομοιάζει τον πιάνοντα κύνα από των ωτίων.
Comme celui qui attrape les oreilles d'un chien est celui qui passe et se mêle d'une querelle qui n'est pas la sienne.
18 Ως ο μανιακός όστις ρίπτει φλόγας, βέλη και θάνατον,
Comme un fou qui lance des torches, des flèches et la mort,
19 ούτως είναι ο άνθρωπος, όστις απατά τον πλησίον αυτού και λέγει, δεν έκαμον εγώ παίζων;
est l'homme qui trompe son prochain et dit: « Je ne plaisante pas? »
20 Όπου δεν είναι ξύλα, το πυρ σβύνεται· και όπου δεν είναι ψιθυριστής, η έρις ησυχάζει.
Par manque de bois, le feu s'éteint. Sans commérage, une querelle s'éteint.
21 Οι άνθρακες διά την ανθρακιάν και τα ξύλα διά το πυρ, και ο φίλερις άνθρωπος διά να εξάπτη έριδας.
Comme des charbons pour des braises chaudes, et du bois pour le feu, Ainsi, un homme querelleur est capable d'allumer des querelles.
22 Οι λόγοι του ψιθυριστού καταπίνονται ηδέως, και καταβαίνουσιν εις τα ενδόμυχα της κοιλίας.
Les paroles d'un murmureur sont comme des morceaux délicats, ils descendent dans les parties les plus profondes.
23 Τα ένθερμα χείλη μετά πονηράς καρδίας είναι ως σκωρία αργύρου επικεχρισμένη επί πήλινον αγγείον.
Comme des débris d'argent sur un vase de terre sont les lèvres d'un fervent au cœur mauvais.
24 Όστις μισεί, υποκρίνεται με τα χείλη αυτού, και μηχανεύεται δόλον εν τη καρδία αυτού.
L'homme malin se déguise avec ses lèvres, mais il abrite le mal dans son cœur.
25 Όταν ομιλή χαριέντως, μη πίστευε αυτόν· διότι έχει επτά βδελύγματα εν τη καρδία αυτού.
Quand son discours est charmant, ne le croyez pas, car il y a sept abominations dans son cœur.
26 Όστις σκεπάζει το μίσος διά δόλου, η πονηρία αυτού θέλει φανερωθή εν μέσω της συνάξεως.
Sa malice peut être dissimulée par la tromperie, mais sa méchanceté sera exposée dans l'assemblée.
27 Όστις σκάπτει λάκκον, θέλει πέσει εις αυτόν· και ο λίθος θέλει επιστρέψει επί τον κυλίοντα αυτόν.
Celui qui creuse une fosse y tombera. Celui qui roule une pierre, elle lui retombe dessus.
28 Η ψευδής γλώσσα μισεί τους υπ' αυτής καταθλιβομένους· και το απατηλόν στόμα εργάζεται καταστροφήν.
Une langue mensongère déteste ceux qu'elle blesse; et une bouche flatteuse travaille la ruine.
